De bus en het ei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog geplaatst heb en omdat jullie natuurlijk allemaal al afkick verschijnselen hebben, nu jullie mijn verhalen, en in het bijzonder natuurlijk mijn bus avonturen, niet konden lezen voor zo’n 2 weken, heb ik er weer eentje voor jullie! Wel een van een ander kaliber. Waar ik deze avonturen normaal in mijn vrije tijd beleef als Emma zijnde, beleefde ik dit avontuur tijdens werktijd als au pair Emma. En ja. Dat is best een beetje anders. Wat stond er te gebeuren? Ik ging samen met de jongste voor de eerste keer op avontuur met de bus, de buurtbus naar Midhurst wel te verstaan. Allebei een rugzak op onze rug, vol met allerlei lekkere en avontuurlijke dingen liepen we hand in hand naar de bushalte van de buurtbus. Na ongeveer 20 minuten lopen waren we bijna bij de halte, toen daar de gele buurtbus aan kwam rijden. Ik zwaaide om duidelijk te maken dat we meewilden. Maar op de een of andere manier scheen deze buschauffeur dit gebaar niet te begrijpen en reed hij ons straal voor bij. Tja. Daar stonden we dan. Ik zelf kan inmiddels makkelijk denken ‘oké goed, dan verzinnen we maar weer wat anders om te doen’ maarja, m’n kleine jochie had zich toch wel erg verheugd op het springkussen waar we heen zouden gaan en was nogal teleurgesteld. Ik stelde voor om verder te lopen naar de speeltuin en op weg naar de speeltuin kwam mijn hostmom toevallig voorbij rijden en die heeft ons vervolgens een lift gegeven naar Midhurst. Zo konden we toch nog lekker springen op het springkussen en spelen met al het andere speelgoed. Het was een soort van speelgroep waar heel veel moeders met kleine kinderen waren. Was erg leuk. Totdat we terug moesten. Weer en poging met de buurtbus. Deze keer stond de bus er al zo’n 15 minuten te vroeg. Maar de jongste werd helemaal hysterisch toen hij de bus zag. Krijsen, gillen, stampen. Hij wilde er echt niet in. Hij was bang, hij wilde dan maar naar huis lopen ( is zo’n 7 km ha-ha), alles behalve in de bus. Even met hem gepraat en hem de bus van de buiten kant ‘laten ontdekken’, ‘Kijk, de bus heeft dezelfde wielen als mama’s auto’, ‘hé er staan visjes op de bus, allemaal gekleurd, het lijken wel regenboog visjes’ en dat ging zo nog wel een tijdje door. Uiteindelijk was ie gelukkig wat gekalmeerd en hebben we nog even een boekje gelezen terwijl we wachtten op de chauffeur. Toen die om de hoek verscheen begon de hele hysterie aanval weer opnieuw, nu helaas nog wel 10 keer erger. Vrolijk lachend stapte ik in de bus, kocht een kaartje en verzekerde de andere mensen in de bus dat dit gekrijs echt zo over zou zijn. ‘En nu maar hopen dat dat ook echt zo is’ dacht ik er vervolgens achteraan. Na ong. 5 minuten van wanhopige pogingen doen was hij ietwat gekalmeerd en zat hij chagrijnig op zijn stoel. Maar gaande weg veranderde dit chagrijnige gezichtje in een vrolijk lachend gezichtje dat er overduidelijk van genoot om in de bus te zitten. Pff. Missie geslaagd! Hij is over zijn bus angst heen, hoezé!

En dan volgt hier weer een overzichtje van de hoogtepunten in de afgelopen 2 weken.
Maandag 9 maart ben ik na een normale werkdag naar Midhurst gegaan waar ik afgesproken had met Margaret, de au pair in Midhurst. Daar heel even koffie gedronken en vervolgens moest ze weer gaan en ben ik nog even naar de sportschool geweest.

Dinsdag heeft het bovenstaande bus avontuur zich afgespeeld, daar is genoeg over gezegd denk ik zo. Vanaf die dinsdag heb ik trouwens ook geen internet meer op mijn kamer en het is op het moment van het schrijven van deze blog, ruim 2.5 week later, nog steeds niet gefikst, ik hoop echt dat het snel opgelost gaat worden.

Woensdag weer een lang werkdagje maar wel met super lekker weer! ’s Avonds naar Margaret’s huis geweest en vanuit daar met haar meegereden naar de pub in Petersfield, dat was weer gezellig.

Donderdag na mijn werkdagje lekker naar Zumba geweest en vervolgens weer keurig netjes thuis afgezet door mijn lerares.

Vrijdag. Vrijdag de 13^e . En dat heb ik geweten ook. In de ochtend verliep alles nog wel redelijk soepel. Ik was op tijd bij mijn kunstcursus, daar weer 2.5 uur geschilderd, waarna ik snel mijn spullen opruimde en naar mijn bushalte wandelde. Ik had afgesproken om naar Nicole te gaan. Ik was letterlijk 2 stappen verwijderd van mijn bushalte toen ik mijn bus, sjoeefff, voorbij zag rijden. Shit! En de volgende ging natuurlijk pas weer een uur later. Dus maar naar het centrum gelopen, daar een broodje gegeten en een uur later een wat succesvollere poging. Bij Nicole appeltaart gebakken en daarna was het alweer 15.00 u en moest zij de kids uit school gaan halen en ben ik, na een half uur wachten, weer op de bus gestapt naar Haslemere. Daar weer een half uur gewacht voor de bus naar Midhurst en ook daar moest ik weer 40 minuten vullen voordat ik mijn bus naar huis kon nemen. Eenmaal in die bus, denk ik dat ik het erg naar mijn zin had. Ik heb nog steeds geen idee wat er gebeurde, maar ik lette totaal niet op en schrok me dood toen ik ineens een wel heel bekend bordje voorbij reed, het bordje van míjn bushalte. Shit! Wanhopig drukte ik nog op het knopje, maar helaas, te laat. En dus besloot ik maar te blijven zitten tot het volgende dorp. Eenmaal daar kwam de bus terug pas weer 45 minuten later, naja laten we het positief bekijken, er was in ieder geval nog een bus terug! Uiteindelijk was ik rond 18.45u thuis. Bijna 4 uur later dus, en dan te bedenken dat dit met de auto misschien 20 minuten had geduurd…

Achja, gelukkig was het weekend! Zaterdag had ik vrijgehouden om mijn reis uit te stippelen. Ik ga in April namelijk een week reizen naar het noorden van Engeland. Nou gaat zo’n reis plannen zonder internet behoorlijk lastig maar de old-school way met landkaart, pen en papier beviel me eigenlijk nog best goed! Maar toen de bouwvakker, die even bij ons thuis was die ochtend, me een lift aanbood naar Midhurst bedacht ik me dat het best handig was mijn laptop mee te nemen, zodat ik na het sporten even in de Costa kon zitten mét internet en daar wat meer dingen kon plannen. Dat heb ik vervolgens gedaan. Ik heb een aantal treinkaartjes gekocht, het is dus veel goedkoper als je die ver van te voren koopt. En met het kopen van de kaartjes stond mijn reis dus ook een soort van vast en is er no way back! Spannend!

Zondag ben ik met Belinda in Guildford geweest, daar wat rondgelopen, gewinkeld, gelachen, gekletst en koffie gedronken. Was heel gezellig!

En toen begon er maandag een hele zware werkweek waarin ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat alles in m’n eentje gedaan heb. Man o man. Dat is echt niet leuk. Het hoogte punt van deze week was denk ik wel dat een van de kippen op dinsdag het eerste ei gelegd heeft. Joepie!

Vrijdag was de kunstcursus echt verschrikkelijk, het lukte totaal niet. Waar alle werken van de mensen in mijn groep zo in een museum zouden kunnen hangen, lijkt dat van mij eerder door een tweejarige kleuter gemaakt te zijn. Maar goed, komende vrijdag is de laatste les en ik twijfel of ik daarna nog een blok ga volgen of er mee stop. Het niveau van de groep is zó hoog dat ik het niet heel leuk meer vind aangezien ik zomaar wat aanklooi en wat dat betrefft nergens verstand van heb.

Afgelopen zaterdag ben ik meegelift met mijn hostdad naar Londen, want het was Janine’s verjaardag en die moest natuurlijk goed gevierd worden! Eerst nog even snel op kadootjesjacht en vervolgens ‘s middags lekker appeltaart gegeten bij Janine thuis, samen met nog een andere Nederlandse Au pair, Myrthe. Was erg leuk! Na de thee, taart en kadootjes hebben we nog wat met haar hostkindjes gespeeld. Vervolgens hebben we even door het park gewandeld en zijn we wat gaan drinken in de Starbucks. Waar Naomie, nog een Nederlandse au pair zich bij ons voegde. Toen waren we compleet en zijn we lekker pizza gaan eten. Na het eten in een aantal pubs geweest wat echt super gezellig was! Na wat drankjes en dansjes terug naar Janine’s huis gegaan en daar geslapen. En toen zondag. Dat was niet zo’n succes. We wilden heel graag in de London airlines gaan, dat was zo’n uurtje met de tube. Met een ontbijtje opzak vermaakte we ons prima en hadden we vervolgens helemaal niet in de gaten dat we de verkeerde kant op gingen. Tja. Dat ontdekten we dus redelijk laat en toen konden we weer een heel stuk terug. Toen we uiteindelijk eindelijk aankwamen bij de London Airlines, stond daar een bord dat het wegens werkzaamheden gesloten was. Noooo! Een dus reisden we maar weer terug. Nog even wat rondgekeken in de winkeltjes op Victoria station om vervolgens weer in mijn trein naar huis te stappen. Na de trein weer gezellig in de bus en uiteindelijk na een wandeling door het veld was ik weer home sweet home.

See you later alligator!

De tandenpoetsspion

Bedtijd. Ik ben even in mijn kamer en hoor de oudste in de badkamer. Hij gaat naar de wc, trekt door en loopt vervolgens naar zijn eigen kamer. Ik vraag hem of ie zijn tanden heeft gepoetst. ‘Ja!’ ‘Nou, dat was wel heel snel dan’ ‘ Ja maar ik heb ze écht gepoetst!’ Ik moet zeggen, hij heeft best wat overtuigingskracht, maar ik ken hem langer dan vandaag en daar trappen we niet meer in. ‘Dan doe ze nog maar een keer en nu goed’ Zucht, ‘okeehee.’ Hij loopt naar de badkamer. Een minuut later liep ik ‘toevallig’ langs, meneer stond zichzelf in de spiegel te bekijken. En toen ie mij zag begon ie aan zijn tanden te krabben waarnaar hij uitlegde dat hij dat altijd eerst doet. Juist ja. ‘Poets je tanden nou maar gewoon!’ Ik liep verder naar mijn kamer waar ik in de deuropening bleef staan om mijn spionactie te vervolgen. Het was wel heel stil en zo’n twee minuten later kwam hij, denkend dat ik in mijn kamer was, weer uit de badkamer gelopen. ‘BOE! Jij hebt je tanden niet gepoetst!!’ Hij schrok zich helemaal dood en moest er heel hard om lachen waarnaar hij voor de derde keer de badkamer inliep en zei: ‘Okey, now for real, I’m scared!’
Missie geslaagd!

En dan nu. Over naar de afgelopen 2 weken. De eerste week was weer even een moeilijke opstart, na al de geweldige avonturen van de week ervoor. Wel was het weer erg leuk om de kids te zien. De jongste praat ineens zóveel beter en meer, alsof ie alles in zijn hoofd heeft verzameld totdat ie het helemaal goed op een rijtje had, en het er nu ineens allemaal uitkomt. Erg leuk! Wat ook leuk is, is dat ik deze week een voucher heb ontvangen om een week gratis te reizen met de bus n.a.v. de klachtenbrief die ik had gestuurd nadat we dus gedropt waren in de middle of nowhere. Is dat hele bus avontuur toch niet voor niks geweest!

Donderdagochtend kwam Belinda even op de koffie, dat was gezellig!

Vrijdag begon het schilders blok bij de kunstcursus. De komende 5 weken staan in het teken van het schilderen van landschappen. Ik zit nu voortaan in de ochtendgroep, wat ik wel een beetje jammer vind omdat daar veel ‘professionele’ kunstenaars in zitten, die er allemaal super veel verstand van hebben en ik de enige ben die eigenlijk zomaar wat doet. Maar goed, we overleven het wel. Na de cursus ben ik in de Costa Coffee gaan lunchen en daar vervolgens nog een hele tijd gezeten voordat ik weer richting huis ging.

Zaterdag ben ik met Nicole naar Chichester geweest. Eerst wat gewinkeld en vervolgens naar de voorstelling ‘The boys in the striped pyjama’ geweest. Was mooi! Na de voorstelling nog een hapje gegeten, voor Nicole letterlijk één hapje, die kreeg echt belachelijk weinig op haar bord. Daarna heeft Nicole me thuis afgezet en heb ik snel wat spullen gepakt om vervolgens te gaan oppassen in het kabouterhuis. Dit keer weer geen bulten op m’n kop, ik begin het te leren! Samen met de jongens ‘The voice’ gekeken en ze daarna in bed gelegd. Toen nog even wat gecomputerd en toen waren de ouders alweer terug.

Zondagochtend ben ik vertrokken naar Londen, daar had ik met Janine afgesproken. Dat was echt weer veel te lang geleden. We zijn naar Greenwich geweest, het was super lekker weer en vanuit daar heb je een supermooi uitzicht over een deel van Londen.

Maandag was weer een gewoon werkdagje zoals altijd. Ik heb die dag ook mijn einddatum besproken. Ik blijf tot begin juli, ga daarna waarschijnlijk nog 2 weekjes reizen door Engeland, dus ergens half/eind juli kunnen jullie me weer terug in Nederland verwachten! Nog maar 4 maandjes te gaan!

Dinsdag was de middelste ziek en had ik er dus een kind bij. Verder weer gewoon een dag als altijd. Wel was het super lekker weer en heb ik samen met de jongste in de boomhut gepicknickt tussen de middag, dat was erg gezellig.

Woensdagavond ben ik weer naar de pub geweest. Zowaar een au pair ontmoet die in het dorp naast mijn dorpje woont, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Dus dat is erg leuk en wat makkelijker om mee af te spreken omdat ze zo dichtbij woont.

En er is meer wondernieuws vanuit dit gat hier, we kwamen erachter dat de zumba lerares ook in mijn dorp woont. Dus ben ik donderdag naar de les gegaan en maar heel brutaal aan haar gaan vragen of ze me naar huis kon brengen. Gelukkig was dat geen probleem en dat betekend dat ik vanaf nu gewoon elke week kan gaan omdat ik vervoer terug heb! Jippie!

Vrijdagochtend was het weer kunsttijd maar helaas hadden de bussen er weer eens geen zin in. En dus stond ik om 9.20 nog steeds op de bus te wachten terwijl mijn cursus om 9.30 begint. Uiteindelijk ben ik er met een andere bus gekomen en was ik zo’n 20 minuten te laat, het had erger gekund.

Zaterdag had ik met Julian afgesproken, een Nederlandse au pair die ik één keer heel kort even had gezien in Londen. We zijn naar Guildford geweest en het was echt zo’n lekker weer, het leek wel een beetje zomer! Het léék, het wás geen zomer. We zagen veel mensen die daar anders overdachten en in hun korte broekjes met blote benen en teenslippers liepen terwijl het 14 graden was?! Het was een supergezellige dag, lekker geluncht, rondgelopen en het kasteel bezocht.

Zondag ben ik de hele dag met Birthe, Wiebke en Alina in Chichester geweest. Heel lang bij de Costa Coffee gezeten want helaas was van het mooie weer al geen sprake meer. Maar desalniettemin was het erg gezellig!

Zo. Dit was hem dan weer. See you next time!

Musicals, muizen en meer..

Deze week zat vol met heel veel avonturen. Daarom ga ik de inleiding niet te lang laten duren. Begin maar gewoon meteen met het lezen van deze blog. Daar gaat het tenslotte om, toch?

Maandagochtend arriveerde Louise rond 10 uur bij mij thuis. Na wat gekletst te hebben zijn we ‘Danish bread’ gaan bakken. Terwijl ons brood stond te rijzen pakten we de landkaart erbij om wat plannen te maken voor de komende dagen. Het plan voor die dag, boodschappen doen, en vervolgens picknicken in Petworth park. Maar helaas, toen we uit de supermarkt kwamen was het weer een beetje té Engels en dus lieten we ons picknickplan maar varen en hebben we lekker de hele dag spelletjes gedaan, gekletst, getekend en films gekeken. Relaxt dagje dus.

Dinsdag was het ‘Pancakeday’ en daarom begonnen wij de dag met echte ‘Dutchpancakes’, oftewel, poffertjes. Jammie! Daarna zijn we vertrokken richting Eastbourne, maar eerst een stop gemaakt bij het ‘Seven Sisters country park’. Daar hebben we zo’n 2 uur gewandeld, bergopwaarts, tussen de schapen en de koeien, om vervolgens op een prachtige plek te eindigen, the Seven Sister Cliff. Wauw. Wat een uitzicht, echt één van de mooiste plekjes waar ik tot nu toe ben geweest hier in Engeland. Daarna hebben we onze reis vervolgd naar Eastbourne, daar eerst op het strand gepicknickt, het was echt heerlijk weer. Vervolgens even de pier op gelopen, in wat winkels geweest, koffie gedronken en rond 19.00 weer richting huis gegaan. Daar wat gegeten en daarna nog 2 films gekeken en gaan slapen.

Woensdagochtend deden we even net alsof het nog steeds Pancakeday was en ontbeten we weer met lekkere poffertjes. Daarna nog wat spelletjes gedaan en toen ging Louise weer naar huis. ’s Middags heb ik mijn huishoudtakenlijstje afgemaakt en lekker voor mezelf gekookt en film gekeken.

En toen was het alweer donderdag, de dag waarop ik me zo had verheugd want deze ochtend arriveerde Lidewij in Engeland! Ietwat later dan gepland en een aantal telefoontjes heen en weer, met Lidewij en een behulpzaam Engels mannetje, zat ze uiteindelijk in de goede trein en belangrijker nog, het goede gedeelte van die trein. En niet veel later kwam ze aan in Pulborough waar ik haar op stond te wachten. Wat was het leuk om elkaar weer te zien! Na een half uurtje wachten op de bus begonnen we aan de tocht naar mijn dorpje. Na ongeveer 30 minuten in de bus volgde de wandeling door het veld, want ja ik wilde Lidewij natuurlijk wel de ‘full expierence’ geven. Wel was ik zo aardig haar koffer te sjouwen en uiteindelijk waren we nét voor de regen binnen! Helaas heeft het de rest van de dag geregend en viel mijn geplande dorpstour helaas in het water. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, we hebben lekker zitten kletsen en de ‘boer zoekt vrouw web serie’ gekeken, ja ja, lekker Hollands. En uiteindelijk niet te laat gaan slapen want de volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Londen!

Rond 11.00 kwamen we aan in London en zijn we opzoek gegaan naar onze slaapplaats. Tja. Dat liep iets minder soepel dan ik had gehoopt. Misschien was een betere voorbereiding, lees: het opschrijven van het adres en bus nummer, wel zo makkelijk geweest. Maar ach, ik had in elk geval een telefoonnummer dus belde ik dat toen we op het juiste tubestation waren. Na wat heen en weer gebel en slechte verbinding was het uiteindelijk duidelijk dat we bus 58 moesten nemen naar ‘Dickens Road’. Daar stonden we dan, wachtend op de bus. Het was nogal een euhm , hoe zal ik het noemen, ‘donkere buurt’. Lidewij en ik waren de enige blanken, waardoor we nogal opvielen. Ah! Daar is ie, bus 58. We namen plaats in de bus en wachtten vol spanning waar we terecht gingen komen. Maar het duurde wel érg lang voordat de goede halte op het bordje verscheen. De bus bleek niet naar de ‘Dickens Road’ te gaan. Goed. Uitstappen!! En bellen maar weer. ‘Euh hello, I think we’re a bit lost.’ ‘Yes that’s what I thought’ was haar reactie. Ik legde de vrouw aan de telefoon uit waar we waren en zij vroeg ons om te wachten bij de Lloyds bank en dan zou er een collega komen om ons op te halen. En dus wachtten we braaf voor de deur van de bank. We hadden geen idee of er een man zou komen, of een vrouw, lopend of met de auto? En we voelde ons op zich niet heel veilig daar. En toen opeens verscheen daar een meneer om het hoekje ‘Emma?’ vroeg hij. ‘Yes!’ Hij zei verder niets, draaide zich om en liep richting zijn auto. Goed.. Wij erachter aan. Uiteindelijk bleek dat we te ver waren gegaan met de bus en bracht de man ons naar het huis waar we gingen verblijven. ‘Prima, voor 2 dagen.’, dachten we toen nog..

Nadat we onze koffers gedropt hadden zijn we de stad ingegaan, even langs wat toeristische hoogtepunten en vervolgens naar een box office gegaan om te kijken of er nog last minute musical kaartjes te krijgen waren voor niet al te veel geld. En wat een geluk, we vonden 2 super goede kaartjes voor ‘Miss Saigon’ en dus zijn we, na een snelle – bij gebrek aan stoelen- staande hap in de MCdonalds naar het theater gegaan. We dronken een theetje op het balkon waar we kostelijk vermaakt werden doordat er een flink uitgedoste vrouw met haar naaldhak vast kwam te zitten tussen de planken op het balkon en op haar snufferd ging. Niet veel later konden we de zaal in en begon de musical. En wat was het mooi! We hadden er allebei erg van genoten.

Zaterdagochtend ging ik gelukkig douchen. Nu zul je je afvragen waarom staat daar het woordje ‘gelukkig’? Lees verder en je komt erachter. Goed na de douche hebben we ontbijt gehaald in de supermarkt en vervolgens wilden we een tube nemen, maar daar kwamen we erachter dat de tubelijn gesloten was gedurende dit weekend. En dus moesten we met de bus, achja, er waren dit keer in ieder geval vervangende bussen! Iets later dan gepland kwamen we uiteindelijk uit bij portobello market. Een tijdje over de markt gelopen en vervolgens even op gaan warmen in een cafétje. We vervolgde onze weg naar ‘The Globe’ , het Shakespeare theater. Daar hebben we eerst wat rondgekeken in het museum en vervolgens hebben we een rondleiding gehad door het theater met een gids. Het was heel interessant en leuk om, na er dood mee gegooid te zijn op school, het nou eens in het echt te zien!

Na de tour zijn we pizza gaan eten met uitzicht over de Thames. We besproken de plannen voor vanavond en het begon toch wel te kriebelen. ‘Wat als we weer voor een redelijke prijs aan musicalkaartjes kunnen komen?’ ‘Laten we het gewoon proberen.’ En dus zijn we zo’n 7 box offices afgegaan op jacht naar betaalbare kaartjes, maar helaas leek het vanavond niet te gaan lukken. In de verte zagen we nog één box office. Goed laatste poging. Daar waren net 2 kaartjes voor de musical ‘Mathilda’ teruggebracht. Tja, dat was wel heel verleidelijk. ‘Zullen we het doen?’ ‘Ja, ach waarom ook niet!’ En dus zaten we die avond voor de tweede avond op rij weer in het theater. Het was totaal anders dan Miss Saigon, maar ook van deze voorstelling hebben we genoten.

En toen volgde er een bijzonder terugreis. We hebben wel 5 ( al dan niet verkeerde) bussen genomen. Hadden geen idee meer waar we waren. Welke bus gaat nou waar heen? Welke nummers stoppen er nou bij ons huis? ‘Zie jij iets bekends?’ ‘Nee, het lijkt hier allemaal zo op elkaar.’ ‘Ja, overal van die vieze tentjes’ We snapte er werkelijk waar niks meer van. Maar ach, zoals ik altijd zeg, ‘uiteindelijk komt alles goed’ en zo ook dit bus avontuur. Zo’n 2 uur later kwamen we dan eindelijk veilig aan bij ons huis. We opende de deur en troffen in de hal een jongen aan met een bezem in zijn hand. 1.00u ‘s nachts is op zich niet echt een tijd om je kamer te gaan vegen zou je denken. Dat ging ie dan ook niet doen. Hij zag onze vragende blikken en verklaarden dat hij een muis op zijn kamer had. Een muis. Denk je dat je alles gehad hebt, kom je thuis, blijken er muizen te zitten, jottum. Gelukkig zat ie boven en sliepen wij beneden. Dat was een ietwat geruststellende gedachten en verder hebben we er ons maar niet mee bemoeid. Lidewij ging naar boven voor een douche, kwam zo’n half uur later weer beneden met de mededeling dat er geen douchewater was?! ( en haar haar boven de vieze wastafel gewassen had, bah. Ha-ha, sorry Lidewij ;) ) En daarna dachten we naar de wc te gaan, maar helaas er was nergens w.c papier te vinden! Nou, de goden waren niet met ons gezind zullen we maar zeggen, maar wat hebben we een lol gehad.

De volgende ochtend besloot ik me nog aan een douche te wagen, maar helaas, nog steeds geen water. Toen maar snel onze spullen gepakt en weggegaan. Daar volgde weer een wereldreis aangezien er nu nóg meer tubelijnen afgesloten waren. Na zo’n 2 uur in de bus ( en dan denk je dat je een centraal gelegen kamer hebt geboekt), waren we weer in het centrum. We zijn onze koffers gaan droppen op het busstation en vervolgens koffie gaan drinken in de Starbucks. Daarna naar het Science museum gegaan, waar ik mezelf onder andere als man gezien heb en ook ben ik erachter gekomen dat ik leid aan Orhitophobia, angst voor kippen. Weten we dat ook weer!

Toen we uit het museum kwamen regende het pijpenstelen en dus zijn we snel wat winkels ingegaan en daarna thee gaan drinken. Even later zijn we weer verhuisd naar de MCdonalds waar we een salade gingen eten. Tenminste dat was het idee. Lidewij bestelde eerst een kipsalade. Waarop de meneer vroeg hoeveel stukjes kip ze wilde. Wat een rare vraag. ‘3 of 6?’ was de keus die gesteld werd. ‘ Doe maar drie dan.’ Vervolgens landde er een klein kartonnen doosje op haar dienblad. We opende het doosje, inderdaad 3 stukjes kip, maar ‘Where’s my salade?’ vroeg Lidewij. ‘Salade?’ ‘ Yes, salade.’ Oh. ‘Salade’. De meneer had begrepen dat Lidewij alleen om de kip had gevraagd. Gelukkig werden de 3 stukjes kip omgewisseld voor een salade en konden we aan tafel. Ja ja, er was zowaar plek deze keer! Na het eten was het helaas tijd om naar het busstation te gaan. Daar onze koffers opgehaald en afscheid genomen.

Wat hebben we een plezier gehad, ik heb er echt enorm van genoten, bij deze nogmaals, Lidewij bedankt voor deze fantastische dagen!

Liefs

Mijn nieuwe vriendinnetjes.

Het is zaterdag, ongeveer 18.00, ik zit in de bus van Chichester naar Midhurst. Met mijn ipod oortjes in mijn oren staar ik uit het raam, waar eigenlijk niet veel meer te zien is dan de lichten van andere auto’s. Dan zie ik ineens vanuit mijn ooghoek dat de buschauffeur iets aan het verkondigen is tegen zijn passagiers, snel doe ik mijn oortjes uit, maar helaas had ik de boodschap gemist. Ik zag iedereen opstaan en uitstappen en dus liep ik ook maar naar voren. Ik snapte er niks van en vroeg aan de buschauffeur, wat de bedoeling was. Waarop hij zei dat ie niet verder kon en wij er hier uit moesten. ‘Oke, en komt er dan een andere bus o.i.d?’ ‘Nee, die kan hier niet komen.’ ‘Oke.. maar wat moeten we nu doen dan?’ ‘Je moet er hier uit en ik ga terug.’ En dus stapte ik redelijk in de war uit, ik snapte er de ballen niet van. De bus keerde om en reed weg. Buiten zag ik een politieman staan, de weg was afgesloten vanwege een ongeluk. Goed. Daar stonden we dan, 2 jongens, een meisje, een man en ik. In de kou. In het donker. In de middle of nowhere, langs de kant van een weg. Geen idee waar we waren of hoe nu verder. En dus vroegen we de politieman om raad, ‘Waar zijn we?’ ‘Waar is de dichtstbijzijnde pub?’ Nou, die was alles behalve behulpzaam en zei dat we hem stoorden. Oke.. De man werd boos en liep weg. Toen waren er nog 4. Tja. We probeerden te achterhalen waar we waren. Bomen. Bomen. Bomen. Ah! Daar is een bord! Midhurst 2 miles. Eén van de jongens belden zijn vader en probeerde duidelijk te maken waar wij ons bevonden. Hij kwam eraan! ‘Fieuw, we zijn gered!’ Toen begon het wachten, eigenlijk was dat best nog wel gezellig. Leuke mensen waren het. Na zo’n half uur begonnen we ons toch wel af te vragen waar ‘papa’ bleef, zó ver was het nou ook weer niet. En dus gooide we er nog maar een belletje tegenaan. Hij stond vast in het verkeer. Ja best logisch, iedereen nam nu natuurlijk die weg. Na zo’n 45 minuten was ie daar dan eindelijk. Het was echt zo’n oude rockster. Grijze lange haren, rokend in zijn auto, maar erg vriendelijk. Hij zette mij na een lange binnendoor weg af in Midhurst en daar werd ik uiteindelijk opgehaald door mijn hostmom. Zo zie je maar, de NS in Nederland met haar vervangende bussen is zo slecht nog niet…

De afgelopen 2 weken waren nogal heftig. De vader van mijn hostmom heeft een hersenbloeding gehad. Verder ga ik hier niet te veel op in, was allemaal er verdrietig, en voor mij waren de afgelopen twee weken hierdoor alleen maar werken, werken, werken. Ik heb het gevoel dat ik het hele huishouden in mijn uppie heb gerund de afgelopen twee weken. Helemaal te begrijpen en ik neem mijn familie natuurlijk ook niks kwalijk maar het was niet altijd even makkelijk. Hier dan ook alleen verslag van de 2 weekenden.

Vrijdag was mijn vrije dag! ’s Ochtends even in de art shop in Haslemere geweest om wat dingetjes aan te schaffen en daarna met de bus naar Nicole gegaan. We hebben chocolade taart gebakken en geluncht en daarna ben ik weer naar mijn kunstles gegaan, was super leuk! We hebben zeelandschappen gemaakt met inkt.

Zaterdagochtend ben ik naar de kapper geweest, ja ja, meer dan een jaar heb ik gewacht in de hoop dat het misschien nog ooit iets langer zou groeien, maar helaas. En dus besloot ik dat het tijd werd afscheid te nemen van die dooiepunten. Na mijn kapperbezoekje ben ik doorgegaan naar het theater in Chichester. Daar heb ik The Kings’ speech gezien. Het was oké, maar het boeide eigenlijk pas echt in de laatste 10 minuten. Nou en toen na het theater begon mijn bus avontuur waar jullie inmiddels lang en breed van op de hoogte zijn.

Zondag had ik een ander bus avontuur. Ik nam namelijk ’s ochtends 2 bussen naar Haslemere om daar met de trein naar Winchester te gaan, tenminste, dat was het plan. Toen ik op het station aankwam en alle bussen zag wist ik al dat er iets niet helemaal ging zoals het zou moeten gaan. Ik liep naar het loket om te vragen hoe ik in Winchester zou gaan komen. De treinmeneer gaf me 2 route opties, ‘Maar je kunt het beter aan het buspersoneel vragen.’ Dus ik naar de busmeneer. ‘Pfoeeh, Winchester.. dit kun je beter aan het treinpersoneel vragen.’ Juist ja. Dit lijkt ook echt iets typisch Engels te zijn, hoe vaak ik zo’n situatie al niet heb meegemaakt hier. Maar goed. Uiteindelijk, in totaal 3 bussen, 3 treinen en 3.5 uur verder was ik dan eindelijk in Winchester. ( Laat ik maar niet vertellen dat het met de auto vanaf mijn huis maar 50 minuutjes rijden is.) In Winchester had ik met Vini afgesproken. Was een gezellige middag en een leuk stadje!

Toen volgde er weer een week non-stop werken.

En vrijdag was ik weer vrij en ben ik ’s Ochtends weer naar Nicole geweest. Dit keer maakten we carrotcake! De smaak was goed, hij was alleen niet helemaal gaar. Na dit bakochtendje weer naar de kunstcursus. Was alweer de laatste tekenles. Vanaf na de vakantie nog 5 weken schilderles. Vervolgens begon mijn helse terugweg. Mijn familie is een week op vakantie en dus moest ik terug met bussen. 3 bussen, die allemaal niet aansloten, het regende dat het goot. In Midhurst moest ik weer 40 minuten wachten en heb ik even boodschappen gedaan voor dit weekend. Daarna de bus naar mijn dorp gepakt en toen begon mijn ‘wandeling’ naar huis. In de stromende regen, heb het echt al in geen tijden meer zó hard zien regenen, liep ik daar met mijn rugzak, boodschappen tassen en iniemini zaklampje op mijn telefoon door het pikdonkere veld. En wat voor veld. Het was één en al modder, ik kon gewoon niet blijven staan, ben wel 5 keer uitgegleden, was helemaal doorweekt en zag geen hand voor ogen. Wat een hel was dat. Het is op zich niet heel gek dat ik het haat om hier in dit dorp te wonen, als dit de manier is om thuis te komen, toch?! Maargoed, toen ik thuis kwam snel onder de warme douche gesprongen, dat was heerlijk. En toen voor mezelf gaan koken, eindelijk weer iets wat echt lekker is i.p.v de kindermaaltijden die ik hier altijd eet, dat was genieten!

Zo was het ook echt genieten om zaterdagochtend zonder herrie wakker te worden. En überhaupt uit te kunnen slapen. Vervolgens heerlijk ontbeten met uitzending gemist aan op mijn laptop, ook dat is een stuk beter dan Thomas the tank moet ik zeggen! ;) Ja, het is echt even lekker om zo’n break te hebben, om weer even alleen thuis te zijn en echt mijn eigen ding te kunnen doen zonder anderen, want dat is sinds ik hier ben nog geen dag zo geweest.

En dan nu, er is nog meer nieuws! Hou je vast! Woensdagavond zijn er 6 nieuwe meisjes bij ons ingetrokken! Mabel, Rosie, Fudge, Bluebell, Alicia Boty en kip. ( Jullie kunnen vast raden welke van mij is) Ja. Ze zijn er dus eindelijk. De lang verwachte kippen. En het feit dat de familie op vakantie is zorgt ervoor dat ik dus deze week met die kippen zit te kijken. Ik dacht nog ‘ach dat komt wel goed, beetje eten en drinken geven enzo.’ Maar wat blijkt, ik moet ervoor zorgen dat ze ’s avonds in hun hok komen te zitten en dan het hok sluiten zodat de vossen er niet bij kunnen. Juist ja.

Gisteravond, met lood in mijn regenlaarzen vertrok ik naar het kippenhok. Na ongeveer 5 minuten ben ik de ren in gegaan. Brrr. Daar zat ik dan. In het kippenhok, echt als de dood om die beesten op te pakken. Ze verstopte zich vervolgens ook met z’n zessen onder het hok waardoor ik er maar amper bij kon. Er was er één zo stoer om eronder uit te komen, en ik was bijna zo stoer om hem op te pakken, maar toen ik mijn handen uitstak begon hij helemaal wild met z’n vleugels te slaan enzo. Ik was er toch wel een stuk banger van dan dat ik van te voren verwacht had. Toen ben ik eruit gegaan en besloot ik kennissen uit het dorp te bellen voor hulp, maar die namen niet op. Toen ik vervolgens net op het punt stond om dan maar gewoon bij een willekeurig huis aan te gaan bellen voor hulp, zag ik door het raam dat de kippen zelf in hun hok aan het klimmen waren. Dus ik als een gek naar buiten en toen ze er allemaal inzaten héél snel die deur dichtgedaan. Poeh poeh. Dat was geluk hebben!

Vanochtend was het eerste wat ik deed, weer naar mijn ‘vriendinnetjes’ om het hok open te maken, dat is dan wel een stuk leuker dan ze erin krijgen. Vervolgens lekker gaan ontbijten en toen kwam er een kennis uit het dorp hier haar eten in de oven doen omdat haar oven kapot was. Die is vervolgens zo ongeveer elk half uur terug gekomen dus dat was gezellig. En toen zat er ’s middags ineens weer een hond in de tuin. Rende en balfte als een gek rond het kippenhok. Het bleek ‘Monthy’ te zijn, dus ik Monthy gevangen en weggehouden bij de kippen. En net toen ik het nummer wilde gaan bellen wat op zijn halsband stond kwam zijn baasje aangelopen. Ja ja. Ik heb het maar druk met mijn nieuwe meisjes ;-) ’S Middags ben ik gaan wandelen, het was super lekker weer en heb wat gefilmd in het dorp en van de omgeving zodat jullie straks, als ik weer in Nederland ben kunnen zien waar ik dit jaartje heb vertoefd!

Byee Byee!

De verdwaalde trompettist

‘Dus als je uit gaat, dan gaat iedereen op de fiets?’ ‘En hoe zit dat dan, als je bijvoorbeeld afspreekt met je vriendje, ga je dan op de fiets naar zijn huis?’ ‘Euh, ja..’ Hard gelach volgt en fietsende mensen worden op een bijzondere wijze geïmiteerd. Ja ons fietslandje heeft mij al zo vaak gesprekken opgeleverd waarbij iedereen me met grote ogen en vol ongeloof aankeek, dat ik heb besloten er maar eens aandacht aan te besteden in mijn blog. Ze kunnen zich er werkelijk waar niks bij voorstellen als ik bijvoorbeeld vertel dat wij inderdaad naar het vriendje fietsen, dat kinderen op de fiets naar school gaan en de boodschappen meestal ook gewoon op onze trouwe tweewieler gehaald worden. Ja het is wat, de Nederlander en zijn fiets. En ik. Ik mis mijn fiets. Het is nu precies een half jaar en een dag geleden dat ik voor het laatst heb gefietst. Ja, een half jaar en een dag. Dat betekend inderdaad dat ik op de helft van mijn Engeland avontuur ben! En daarom weer hoogtijd voor een update van de afgelopen twee weken.

Maandag 19 januari was een gewoon werkdagje, maar ‘s middags ben ik naar de sportschool geweest, en de wonderen zijn de wereld nog niet uit, er waren zowaar wat mensen in de sportschool! De eerste keer in de afgelopen zes maanden dat ik de sportschool niet helemaal voor mezelf had.

Woensdagmiddag had ik er een oppaskindje bij voor zo’n 2 uurtjes. Ze is 1 jaar en er is eigenlijk maar weinig mee te beginnen. Ze praat niet, maakt bijna geen geluid en reageert nauwelijks op dingen. Verder is het voor mij een goede work out want ik ren de hele tijd achter haar aan om haar op te vangen, ze wankelt enorm. En dan is er natuurlijk m’n jongste die even moet wennen aan het feit dat hij niet alle aandacht krijgt en hij heeft me in deze twee uur dus meerdere malen zijn ‘cross face’ ( zijn gezicht als ie boos is en mij aan kijkt met hele boze ogen en een pruillip, jammer voor hem dat ik het ongelofelijk grappig vind als ie dat gezicht op zet.) Nou goed. Ik was eigenlijk wel blij toen ze weer weg was en ik weer gewoon gezellig alleen met de jongste was. En oh, ik vergeet bijna het hoogtepunt van de dag! Tromgeroffel, pampampampampam… de jongste heeft éindelijk op het potje gepoept! Ja ja, het heeft wat moeite, energie en gevechten gekost, maar, daar was ie dan eindelijk. De drol. En dat betekende dat hij zijn nieuwe grasmaaier mocht uitpakken en die hebben we daarna natuurlijk uitgebreid getest op het gras in de tuin.

Van al dat grasmaaien had ik nogal honger gekregen en die avond ging ik pizza eten met Louise, ik had een mega grote pizza dus dat kwam goed uit! Na een gezellig etentje zijn we naar de pub gegaan waar de andere au pairs waren, daar hebben we nog een lekker toetje besteld. Lekkere afsluiter van een gezellige avond.

Donderdagochtend heb ik eerst gewerkt en toen rond half 11 ben ik met de bus naar Pulborough gegaan, daar had ik afgesproken met de Spaanse meisjes die ik afgelopen weekend had ontmoet. We hadden chocolademelk gekocht en die hebben we vervolgens bij Irene thuis klaar gemaakt en gezellig zitten drinken bij de openhaard. Er was ook nog een andere au pair uit Australie. Het was super gezellig! En toen wilde ik om 13.00u de bus weer terug nemen, ik liep samen met Lara naar mijn bushalte toen daar plots een bus voorbij kwam rijden. Mijn bus. Shit. Dus ik rennen. Valt mijn telefoon uit mijn zak. In 3 stukken verspreid over de weg. Ik raap ze snel op en ren verder. 2 seconden later vliegt mijn telefoon weer uit mijn zak. Pff. Oké. Laat maar, die bus ga ik niet meer halen. En dus mijn hostmom gebeld dat ik een uur later pas weer een bus kon nemen, gelukkig vond ze het niet erg en kon ik mee naar Lara’s huis om daar te wachten. Dat was nog gezellig en vervolgens ruim op tijd naar de bushalte vertrokken om hem dit keer zeker niet te missen. Rond 14.45 was ik vervolgens thuis en heb de rest van de dag gewoon het huishouden gedaan en met de kids bezig geweest.

Na een stressvolle vrijdagochtend was ik uiteindelijk net op tijd voor mijn bus naar Grayshott. Ja, ik ben voortaan op vrijdag vrij in plaats van woensdag omdat vandaag mijn kunstcursus van start ging! Ik had ’s ochtends met Nicole afgesproken ( Duitse au pair die ik ken van de pub.) Zij woont daar vlakbij en we hebben gezellig koffiegedronken en wat rondgelopen (in het superkleine) Grayshott.

Om 12.45 begon mijn kunstcursus, hele leuk kleine ruimte waar we met z’n achten les krijgen. De eerste vier weken staan in het teken van tekenen en schetsen, in de laatste 5 weken ligt de focus op schilderen. Het was superleuk! We hebben eerst een schetsboek gemaakt, daar vervolgens in geschetst en tenslotte kregen we allemaal een verschillende bewerkte ondergrond waarop we mochten schetsen.

Na de cursus heb ik thuis met de middelste dingen voorbereid voor haar feestje, dat vond plaats op zaterdag. Het was een ‘ice cream & tea-room party’. 12 meiden hebben hier die middag geknutseld, koekjes versierd, spelletjes gedaan en natuurlijk taart en ijs gegeten.

Verder heb ik dit weekend in Chichester wat kunstmaterialen aangeschaft zodat ik ook thuis aan de slag kan en verder ben ik eigenlijk maar een beetje lui geweest.

Afgelopen week is er niet zoveel bijzonders gebeurt. Eigenlijk alleen maar gewerkt.

Vrijdagochtend had ik weer met Nicole afgesproken. We zijn we naar haar huis gegaan en hebben daar gezellig zitten kletsen en vervolgens aardappelsoep gemaakt en gegeten. Toen heeft zij me afgezet bij de Appelgarth farm voor mijn tweede kunstles. We hebben de Silverpoint techniek behandeld en vervolgens een stilleven gemaakt met houtskool. Het was allebei niet echt m’n ding, vorige week ging me een stuk beter af en dat vond ik ook 100 keer leuker. Maargoed, volgende week gelukkig weer een ander onderwerp!

En tenslotte, afgelopen weekend, het was fantastisch leuk! Ik ben namelijk een weekendje in Bournemouth geweest met Birthe. Het plan was om te gaan couch surfen maar aangezien het maar niet wilde lukken een host te vinden voor dat weekend, en de host die we uiteindelijk gevonden hadden de avond van te voren mailde dat we toch niet konden komen, hebben we vrijdagavond om 23.00u nog lekker last- last-minute een hotel geboekt voor de volgende dag!

En dus vertrok ik zaterdagochtend om 8.00, door de sneeuw, richting Midhurst. Daar de bus naar Chichester genomen en vanuit daar samen met Birthe de trein naar Bournemouth. Na ongeveer 1.5 uur in de trein kwamen we aan in Bournemouth. Daar kon de zoektocht naar ons hotel beginnen. Eenmaal in het hotel, bleek dat we pas vanaf 15.00u konden inchecken.. dus konden we later weer terug. Toen zijn we naar het strand gegaan, dat was maar een minuutje lopen vanaf ons hotel! Daar hebben we een tijdje rondgelopen en ‘s middags hadden we met Stefan afgesproken, een jongen van couch surfing die ons niet kon hosten dit weekend maar die het wel leuk vond om ons de stad enzo te laten zien. Dat was ontzettend leuk! We zijn met hem en een vriend van hem met de auto naar Hengistbury Head gereden. Supermooie plek, daar in een museum geweest, gewandeld, warme chocolade melk gedronken en naar de top van een cliff geklommen. Super mooi uitzicht en, behalve de kou, was het super mooi weer. Daarna zijn Birthe en ik naar onze hotelkamer gegaan en hebben we gepicknickt op ons bed. Om vervolgens naar de ‘60 million postcards’ te gaan, een pub waar we hadden afgesproken met Stefan en zijn vrienden. Was super gezellig. Na een drankje in die pub zijn we met de taxi naar een andere pub gegaan. Daar trad een band op. En wat voor een. Zo’n 10 mensen op een veel te klein podium. Het leek wel alsof ze allemaal uit een ander band waren geplukt en bij elkaar op het podium gezet waren. De zanger was een rasta achtig type, naast hem stond een zangeres in buikdans outfit, daarnaast stond een alledaagse simpel geklede vrouw met trompet alsof ze net uit de fanfare kwam gewandeld. Over de half blote man achter de drums ga ik verder niet uitweiden en dan was er onder andere ook nog een oude opa op de basgitaar. Ja dat was een hele bijzondere avond!

De volgende ochtend een vies ontbijt op in ons hotel, ja het ontbijt dat is iets wat ik zeker niet ga missen wanneer ik weer terug in Nederland ben! Maar goed, na het ontbijt wat door de stad gewandeld, in wat winkels geweest, de kerk bezocht en koffie gedronken. We waren allebei supermoe en dus namen we rond 14.00 de trein terug naar huis! Super geslaagd weekendje dus!

Zo, dat was het wel weer voor deze week. See you!

Titelloos

Oké. Hallo allemaal. Ik ben Emma en ik denk dat ik te maken heb met een writer’s block. Ik bedoel, elke week schrijf ik trouw mijn blogs en ik probeer ze zo aangenaam mogelijk te maken voor mijn lezers. En dan vooral die inleidingen. Ja inderdaad. De inleidingen, dat leuke stukje tekst wat hier hoort te staan. Waar? Ja hier! Het staat er niet hè? Nee inderdaad. Daarom zei ik. Ik denk dat ik een writer’s block heb. Maar, van uitstel komt afstel en daarom is hier, ietwat minder creatief en aangenaam dan je wellicht van mij gewend bent, dan toch mijn blog van de week van 5 januari tot en met 18 januari.

Woensdag 7 januari heb ik gezellig geluncht met Birthe en vervolgens ben ik naar het theater gegaan. Vandaag stond de voorstelling ‘Giselle’ van het Moscow Ballet op het programma. Bijna twee uur naar dansende ballerina’s zitten kijken. Heel bijzonder om dat een keer gezien te hebben.

Op Vrijdagmiddag ben ik in Petworth afgezet en had ik daar even wat tijd om rond te lopen, winkelen, koffie te drinken enz. Ja dat zou leuk zijn geweest, als ik mijn portemonnee niet thuis had laten liggen. Geen koffie voor mij dus, en wanhopig om ergens warm binnen te zitten kwam ik uiteindelijk uit bij de bibliotheek en heb ik daar de rest van de tijd uitgezeten.

Op zaterdag stond er weer een ‘blinddate’ op de planning. Ik had in Guildford afgesproken met een au pair die deze week aangekomen was in Engeland. Om 12.00u stond ik op het station te wachten. En terwijl ik daar stond besefte ik me dat ik eigenlijk echt geen idee had hoe ze eruit zou zien. Ik keek wat rond, maar niemand zag eruit alsof ze op iemand onbekends stonden te wachten. Na een tijdje kwam het meisje wat er ook al een tijdje stond, maar de hele tijd op haar mobiel keek en ik dus niet verwachtte dat zij het zou zijn, naar me toe en vroeg of ik Emma was. Wat bleek, ze was op haar telefoon een foto van mij aan het zoeken om te kijken of ik de goede was, haha. Na de ontmoeting zijn we gaan rondlopen door Guildford en hebben we geluncht in de Starbucks. Het was opzich wel oke, maar een beetje lastig qua communicatie omdat ze hier pas een paar dagen was en verlegen en onzeker over haar Engels. Waar ik haar wel mee op haar gemak heb kunnen stellen, maar er was verder ook niet een mega klik ofzo. Maargoed, al met al toch een leuke zaterdag gehad hoor.

Zondag had ik weer met een nieuw meisje afgesproken, Magdalena uit Slowakije. Ik ontmoette haar rond 11 uur in Portsmouth waar we de hele dag rond hebben gelopen, geluncht, lange strandwandeling gemaakt en als afsluiting warme chocolademelk gedronken. Het was echt supergezellig en een hele leuke dag!

Dinsdag was de verjaardag van de middelste. ’s Ochtends op bed kadootjes gegeven en gelukkig viel mijn ‘Nutella receptenboek’ in de smaak bij dit nutella-verslaafde-monster. ‘S middags kwamen de oma’s en opa op bezoek en hebben we gezongen en natuurlijk taart gegeten, was gezellig!

Woensdag avond ben ik weer naar de pub geweest. We hebben het spel ‘weerwolven van wakkerdam’ gespeeld. Nouja, pogingen tot. Het was best lastig aangezien je in dit spel veel moet discussiëren en meer dan de helft niks durfde te zeggen.. Was niet zo’n groot succes dus, maar desondanks toch best leuk.

Zaterdag ben ik naar London afgereisd, daar had ik met Angie en Irene ( van school) afgesproken. Irene had ook nog 3 vrienden meegenomen, die waren super aardig en we hebben een hele leuke dag gehad met z’n alle in het National History museum.

En tenslotte, afgelopen zondag, heb ik gezwommen met Birthe. Was erg lang geleden dat ik had gezwommen en een goede work-out. Daarna nog even koffiegedronken en toen de bus naar Midhurst gepakt. Daar moest ik weer een uur wachten op de bus naar huis maar het was zo koud dus ging ik maar weer de Costa Coffee in. Ik hoefde eigenlijk helemaal niks te drinken of te eten en dus nam ik het goedkoopste drankje wat er te vinden was zodat ik in elk geval warm binnen kon zitten. En toen ik naar achter liep opzoek naar een tafeltje zag ik daar Katja en Nicole, 2 au pairs die ik ken uit de pub, zitten. Daarbij gaan zitten en uiteindelijk werd dat dus nog een veel gezelliger uurtje dan ik verwacht had!

Nou, ik hoop dat jullie er doorheen gekomen zijn en dat het allemaal enigszins meeviel. Volgende keer beloof ik jullie weer een wat-lekkerder-weglees-blogje vanuit Engeland! Bye bye!

Hello Goodbye

‘I say goodbyee, and you say helloo, lalalalalaaaa’ 27 December. Ik voelde me zo’n persoontje uit een aflevering van Hello Goodbye. Want daar stond ik dan, eindelijk, vol spanning, starend naar het poortje, kijkend naar de klok en weer terug naar dat poortje. ‘Hoelang zou het nog duren?’ Op zo’n moment gaat er best veel door je hoofd heen en wil je niks liever dan ze zien. Pfoeh, stel je voor dat Joris Linsen (of wie doet dat tegenwoordig?) dan op je afkomt met een heel vragenvuur en je daardoor misschien wel nét dat moment van aankomst van je lang niet geziene vriend/vriendin/vader/ moeder of wie dan ook zou missen! Lucky me, Joris Linsen was er niet. Maar, de grote vraag, wie waren er dan wel? Wie kwamen er na 5 maanden over uit Nederland om mij weer te zien? Pam pam pam pam.. mijn lieftallige mama en broer! En oh, wat was het fijn toen ze dan uiteindelijk dat poortje doorkwamen. Wiehoeee!

Na het weerzien, wat knuffels en zelfs een traan, liepen we naar de auto. En vanaf dat moment was het eigenlijk net alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden, het was zo snel weer zo normaal. Toen zijn we in de auto van mijn hostdad gestapt en naar huis gereden. Daar aangekomen hebben ze de rest van m’n gezin ontmoet. Heel raar om ineens je ‘twee levens’ bij elkaar te hebben, maar oh zo leuk! Niet veel later konden we aan tafel voor een lekkere lunch en natuurlijk taart als toetje. Na het eten heb ik ze wat rondgeleid door het huis en na de thee was het tijd om ze de tuin en kerk te laten zien. Toen we vervolgens de kerk uitkwamen was het alweer donker, wow, dat ging snel. Ik had eigenlijk nog zoveel meer van het dorp willen laten zien! Vlug toch nog even mijn route naar de bushalte aangewezen en toen was het alweer tijd om naar Chichester te gaan. Daar verbleven we de komende twee dagen.

Zondag begon ik de dag met een primitieve douche, ja dat was het enige minpuntje aan ons leuke pension in Chichester. Gelukkig maakte het daarop volgende ontbijt het wel weer goed. Na het ontbijt heb ik me ontpopt tot reisleidster, helaas had ik geen vlaggetje, maar desondanks is alles op en top verlopen. Want met die bussen hier is een goede voorbereiding gewenst en omdat ik natuurlijk geen kostbare tijd wilde verspillen aan uren wachten op een oncomfortabel houten bankje, had ik de zondag helemaal uitgestippeld. Om 9.45 namen we de bus naar Petworth, daar hebben we vervolgens even rondgelopen en ik had met de oma afgesproken dat we op de koffie zouden komen, dus dat was erg gezellig. Vervolgens naar Midhurst gegaan, daar het een en ander laten zien, wandelende lunch gehad en na een uurtje de bus terug genomen naar Chichester. Daar nog een hele tijd rondgelopen en dingen bezocht en laten zien. Die avond heb ik ze meegenomen naar Bognor Regis, een plaatsje aan de kust, daar hebben we lekkere fish and chips gegeten.

Maandagochtend was het alweer tijd om onze spullen te pakken want er stonden nog 2 nachtjes London op de planning. Na een treinreis in een lekker volle trein, kwamen we aan op een nog voller station, er waren wat tubelijnen afgesloten vandaar de overvolle perrons. Goed, nadat we ons door de menigte geworsteld hadden kwamen we al snel aan bij ons hotel. Daar onze spullen gedropt en vervolgens ging Jochem naar het voetbalstadion en gingen mama en ik gezellig koffie drinken in de Starbucks. Toen Jochem weer terug was zijn we naar de M&M store geweest en vervolgens naar Covent Garden, waar een aantal leuke straatacts bezig waren. ’s Avonds pizza gegeten en toen Jochem naar de wedstrijd was, zijn mama en ik nog even gaan winkelen. Ook heb ik haar nog even meegenomen naar China Town en de Nederlandse pub laten zien. Tenslotte nog een bakkie pleur gedaan. (haha, dat is zo’n leuke uitdrukking.) En naar ons hotel gegaan, of misschien kan ik die 3^e en 4^e letter beter weglaten. Want het was er niet bepaald ruim en nogal benauwd. Maar ach, voor twee nachtjes was het wel te doen.

Dinsdag zijn we de dag gestart met een vies ontbijt, maar hé er was wel een douche in het hotel! Je kunt niet alles hebben. En toen zijn we richting London Eye gegaan want ik had als verassing 3 tickets gekocht en dus stonden we niet veel later op 135m hoogte te genieten van een super mooi uitzicht over Londen. Na deze bijzonder leuke ervaring zijn we naar Buckingham Palace gegaan, erg fascinerend hoe die bewakers daar de hele dag stil staan en hun gezicht in de plooi moeten houden, pfoeh dat lijkt me saai werk! Vervolgens nog langs de London Bridge en Towerbridge gegaan en rondgelopen in Regent Street, dat was een beetje druk en dus gingen we niet veel later terug naar het hotel.

Woensdag. Alweer de laatste ochtend dat ze hier waren. Na een, stuk beter, ontbijt hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar London Victoria gegaan. Daar nog even gewacht en toen was het tijd om dag te zeggen. Dit herinnert mij aan de Teletubbies. Die sluiten al hun afleveringen af met ‘Tijd om dag te zeggen, tijd om dag te zeggen.’ En vervolgens duiken ze één voor één weg achter een heuvel. En dan, de volgende dag, komt dat lachende zonnetje weer op en zijn ze weer allemaal samen. Maar helaas duurt dat voor mij nog zo’n 7 maanden.. Een laatste knuffel, nog 1 keer zwaaien en weg zijn ze. En daar sta je dan, vanaf nu weer alleen.

Maaaaar.

Gelukkig kwamen er niet veel later 2 toppers uit Nederland om mij nog 4 dagen te vergezellen! Wat was ik daar blij mee en wat hebben we een superleuke tijd gehad! Na weer zo’n Hello-goodbye-hereniging op het station zijn we naar onze kamer gegaan en hebben we een High-tea geboekt voor die middag. En dus zaten we even later lekker aan de onbeperkte hapjes en thee in een best wel poepie sjiek restaurantje. En toen, ’s avonds was het tijd om af te tellen, op naar het volgende jaar! Met al veel lol van te voren, wandelend door de stad , dringend opzoek naar een wc belandde we uiteindelijk toevallig bij de Nederlandse pub. Daar hadden we een groep Nederlanders ontmoet waar we vervolgens de hele avond mee zijn omgegaan. Rond tien voor twaalf stonden we met z’n alle op een plein, het was zo druk, vanaf hier zal je het vuurwerk dus wel moeten kunnen zien. Zou je denken…

…3…2…1… Happy new year!! En toen hoorde we wat knallen. ‘Maar huh? Waar komt dat vandaan?’ ‘Aaah kijk daar, achter die grote kerk! O. Ja.. daar ja.’ Daar zagen we dan zo af en toe een paar lichtjes flikkeren. Op de meest gestelde vraag die ik later kreeg toen ik terug kwam, ‘Hoe was ‘t vuurwerk?’, heb ik dan ook maar geantwoord dat de vuurwerkshow die we de volgende dag op youtube hebben terug gekeken erg mooi was. Achja. Wat maakt dat vuurwerk eigenlijk ook uit. Het was gewoon een geweldige avond en daar gaat het om! Deze avond sloten we uiteindelijk af zingend in de tube, met z’n alle, ‘Let it goooo, let it gooooo!’

Donderdag zijn we na het ontbijt weer even op de toeristische tour gegaan. We zijn naar de Towerbridge, London Eye en Big Ben geweest. Vervolgens gelunched en toen naar Winter Wondeland gegaan, een soort kerst kermis met allemaal leuke kraampjes, muziek, lichtjes, attracties en eten. Erg gezellig!

Vrijdag stond er een shopdagje gepland. We begonnen ’s ochtends in Nothing Hill en zijn vervolgens naar Portobello market gegaan. Toen even een stop gemaakt voor de lunch want ik moest hen natuurlijk ook kennis laten maken met fish and chips! Daarna hebben we nog een hele tijd gewinkeld in Oxford Street. Toen hadden we zin in een MCFlurry en dus zaten we niet veel later bij de MCDonals te genieten van ons ijsje. Vervolgens wilde we naar de bioscoop gaan, maar aangezien dit best wel heel erg duur was en er niet echt wat leuks draaide besloten we het niet te doen en liepen we nog even naar de M&M store. Een tijdje later werden we op straat aangesproken, door een nogal bijzondere kerel van een comedyclub. Hij vertelde ( riep/schreeuwde/gebaarde..) dat er vanavond een leuke show was in de Top Secret Comedy club. Aangezien ons bioscoopplan toch niet doorging leek dit ons aardig goede vervanging! En dus zaten we zo’n 20 minuten later in de comedy club waar gedurende die avond 5 verschillende cabaretiers optraden. Was erg leuk!

En toen was het alweer zaterdag, na het ontbijt naar de Tate modern geweest en daarna snel een Starbucks ingedoken want het weer werkte op ons laatste dagje helaas niet echt mee. Tenslotte zijn we ’s middags nog naar Camdon Town geweest, superleuke markt met allemaal kraampjes van over de hele wereld. Daar nog lekker gelunched, met alle drie iets uit een ander land. Na de lunch hebben we nog wat rondgekeken maar al snel waren we zo goed als bevroren en zijn we terug gegaan naar onze kamer. Spullen gepakt en op naar het station! Daar afscheid genomen en in mijn trein gestapt om,na een fantastischeweek,weer achter de heuvels te verdwijnen bij mijn gezinnetje in de middle of nowhere..

Daagdaag!

Merry Christmas!

‘En wanneer ga jij naar huis?’ ‘Ik ga niet naar huis..’ ‘Je gaat niet naar huis voor kerst?!’ ‘Nee, ik blijf hier want ik ben een jaar in Engeland en daarom vind ik het juist met kerst heel tof om hier te zijn.’ ‘Wow.’ Dit gesprekje heb ik de afgelopen maanden meer dan eens gevoerd met al de andere au pairs hier. Ze waren allemaal erg verbaasd dat ik niet naar huis ging met kerst. Ik begon me nog bijna schuldig te voelen tegenover mijn familie in Nederland. (sorry nog hè) Maar eerlijk is eerlijk. Dit was echt een van de leukste en bijzonderste weken in Engeland tot nu toe, dus nee, ik heb absoluut geen spijt dat ik hier gebleven ben met kerst. Hier volgt een verslagje van deze sfeervolle dagen. Ik denk dat jullie het na het lezen van deze blog wel met mij eens zijn!

Maandag ben ik met mijn hostmom en de kids naar Chichester geweest. Daar heb ik een tijdje met de kids gespendeerd zodat mijn hostmom nog wat inkomen kon doen. We hebben de kathedraal bekeken en een wandeling gemaakt. Vervolgens zijn we naar Arundel gegaan want de oudste had een cricket cursus. Terwijl hij zich uitsloofde in de gymzaal zijn wij lekker gaan picknicken en wandelen in een natuurpark en natuurlijk even een stop gemaakt in de speeltuin.

Dinsdag was ik de hele dag alleen thuis en had ik een huishouddagje. Het hele huis spik en span gemaakt voor de kerstdagen. ’s Avonds heb ik gezellig met mijn hostmom gegeten en daarna zijn we de inpakchallenge begonnen. Meer dan 3 uur hebben we kadootjes in zitten pakken, mijn god, ze krijgen hier zóveel!

Woensdag zijn we de dag gestart met een wandeling door Petworth park samen met oma, was heel gezellig en het was echt prachtig weer. Vervolgens hebben we lekker gelunched en ‘s middags kwamen de andere opa en oma hier. We hebben naar een kerstmis geluisterd op de radio en daarna hebben we rendier eten gemaakt. Havermout met glitters en dat strooi je dan buiten uit zodat Rudolf je tuin weet te vinden ’s nachts. Rond 17.30 zijn we naar de pub gegaan, daar glühwein gedronken om de keeltjes te smeren want daarna was het tijd om buiten met het hele dorp kerstliedjes te gaan zingen, dat was zó leuk!
Vervolgens hebben we lekker gegeten en na het eten was het dan eindelijk tijd om het rendier eten uit te strooien op het gras en de stockings op te hangen. En vanaf toen was het hopen dat de kerstman hem zou komen vullen die nacht…

Donderdag, eerste kerstdag. ’s Ochtends waren de kids natuurlijk al heel vroeg wakker, en ja hoor, de Kerstman was langs geweest! En ook ik had een gevulde stocking aan mijn deur hangen! Met z’n allen op bed bij de ouders hebben we om de beurt een kadootje uitgepakt, zo leuk! Maar tijd om álle kadootjes uit te pakken was er niet want om kwart voor tien begon de kerkdienst. Ik ben als de wiedeweer gaan douchen en aankleden, tijd voor ontbijt was er niet en wàt een geluk dat de kerk hier praktisch in de tuin staat want precies om 9.45 kwamen wij de kerk binnen vallen, zó dat hadden we ook weer gehaald! Het was een leuke mis en die Engelse kerstliedjes waren inmiddels ook aardig bekend. (Mede mogelijk gemaakt door de oudste die ze de afgelopen maand minstens 8 keer per dag allemaal gespeeld heeft op de piano.) Na de mis zijn we terug naar huis gegaan en daar lekker chocolade melk gedronken en nog wat meer kadootjes uitgepakt. Vervolgens heb ik een hele tijd in de keuken gestaan om mijn hostmom te helpen met de lunch. Toen opa en oma er ook waren konden we aan tafel. Op het menu stond een kalkoen van 8 kg (hij paste niet eens in de oven!), spruiten, rode kool, wortels, worstjes, baconroll, stuffing en allerlei sausjes. Met als toetje natuurlijk een echte christmaspudding en de, door de middelste en mij gemaakte, meringues. Jammie! Na het eten kreeg ik ook een kerstkadootje van opa en oma. Een heel moei boek over de natuur en omgeving hier. En een heel lief kaartje met daarin dat ze het erg leuk vonden dat ik kerst met hen vierden en dat ik zo’n deel van de familie geworden ben. Heel lief. Vervolgens was het tijd om de kadootjes die onder de boom lagen te openen. Ik kreeg van mijn gezin ook nog een hele mooie ouderwetse plattegrond van het gebied waarin wij leven, om op te hangen aan de muur als herinnering. Superleuk! Vervolgens ook mijn kadootjes gegeven en die vielen gelukkig allemaal in de smaak! Na de kadootjes heb ik met mijn hostmom en de kids nog ‘wie ben ik?’ gespeeld daarna nog even tv gekeken en met mama geskyped. Dat was een erg leuke, erg Engelse, eerste kerstdag!

Vrijdag, Boxingday. Ik had voor iedereen een ontbijtje gemaakt en daarna heb ik de laatste paar kadootjes uit mijn stocking opengemaakt, ja ik ben flink verwend hier. Vervolgens was het tijd voor een grote schoonmaak! Daarna ben ik met mijn hostmom en de twee jongste naar Bosham gegaan voor een picknick aan het meer, althans, dat was de bedoeling. Helaas had het weer er vandaag minder zin in en kwam het er met bakken uit vallen. Toen hebben we de auto geparkeerd met uitzicht op het meer en hebben we gepicknickt in de auto, ook gezellig! Vervolgens weer naar huis gegaan en een diner voorbereid want er kwam een gezin bij ons eten. Dat was erg gezellig en na het eten eindigde we allemaal, kinderen én volwassenen, op de grond in de woonkamer, puzzelend met de Peppa Pig puzzels die ik aan de jongste gegeven had, dat was een geslaagd cadeau dus!

En toen… was het tijd om mijn spullen te gaan pakken! Want mama en Jochem kwamen Zaterdag! En hoe dat is geweest, lezen jullie in mijn volgende blog. Pam pam pam pam.