Deze week zat vol met heel veel avonturen. Daarom ga ik de inleiding niet te lang laten duren. Begin maar gewoon meteen met het lezen van deze blog. Daar gaat het tenslotte om, toch?

Maandagochtend arriveerde Louise rond 10 uur bij mij thuis. Na wat gekletst te hebben zijn we ‘Danish bread’ gaan bakken. Terwijl ons brood stond te rijzen pakten we de landkaart erbij om wat plannen te maken voor de komende dagen. Het plan voor die dag, boodschappen doen, en vervolgens picknicken in Petworth park. Maar helaas, toen we uit de supermarkt kwamen was het weer een beetje té Engels en dus lieten we ons picknickplan maar varen en hebben we lekker de hele dag spelletjes gedaan, gekletst, getekend en films gekeken. Relaxt dagje dus.

Dinsdag was het ‘Pancakeday’ en daarom begonnen wij de dag met echte ‘Dutchpancakes’, oftewel, poffertjes. Jammie! Daarna zijn we vertrokken richting Eastbourne, maar eerst een stop gemaakt bij het ‘Seven Sisters country park’. Daar hebben we zo’n 2 uur gewandeld, bergopwaarts, tussen de schapen en de koeien, om vervolgens op een prachtige plek te eindigen, the Seven Sister Cliff. Wauw. Wat een uitzicht, echt één van de mooiste plekjes waar ik tot nu toe ben geweest hier in Engeland. Daarna hebben we onze reis vervolgd naar Eastbourne, daar eerst op het strand gepicknickt, het was echt heerlijk weer. Vervolgens even de pier op gelopen, in wat winkels geweest, koffie gedronken en rond 19.00 weer richting huis gegaan. Daar wat gegeten en daarna nog 2 films gekeken en gaan slapen.

Woensdagochtend deden we even net alsof het nog steeds Pancakeday was en ontbeten we weer met lekkere poffertjes. Daarna nog wat spelletjes gedaan en toen ging Louise weer naar huis. ’s Middags heb ik mijn huishoudtakenlijstje afgemaakt en lekker voor mezelf gekookt en film gekeken.

En toen was het alweer donderdag, de dag waarop ik me zo had verheugd want deze ochtend arriveerde Lidewij in Engeland! Ietwat later dan gepland en een aantal telefoontjes heen en weer, met Lidewij en een behulpzaam Engels mannetje, zat ze uiteindelijk in de goede trein en belangrijker nog, het goede gedeelte van die trein. En niet veel later kwam ze aan in Pulborough waar ik haar op stond te wachten. Wat was het leuk om elkaar weer te zien! Na een half uurtje wachten op de bus begonnen we aan de tocht naar mijn dorpje. Na ongeveer 30 minuten in de bus volgde de wandeling door het veld, want ja ik wilde Lidewij natuurlijk wel de ‘full expierence’ geven. Wel was ik zo aardig haar koffer te sjouwen en uiteindelijk waren we nét voor de regen binnen! Helaas heeft het de rest van de dag geregend en viel mijn geplande dorpstour helaas in het water. Maar goed dat mocht de pret niet drukken, we hebben lekker zitten kletsen en de ‘boer zoekt vrouw web serie’ gekeken, ja ja, lekker Hollands. En uiteindelijk niet te laat gaan slapen want de volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Londen!

Rond 11.00 kwamen we aan in London en zijn we opzoek gegaan naar onze slaapplaats. Tja. Dat liep iets minder soepel dan ik had gehoopt. Misschien was een betere voorbereiding, lees: het opschrijven van het adres en bus nummer, wel zo makkelijk geweest. Maar ach, ik had in elk geval een telefoonnummer dus belde ik dat toen we op het juiste tubestation waren. Na wat heen en weer gebel en slechte verbinding was het uiteindelijk duidelijk dat we bus 58 moesten nemen naar ‘Dickens Road’. Daar stonden we dan, wachtend op de bus. Het was nogal een euhm , hoe zal ik het noemen, ‘donkere buurt’. Lidewij en ik waren de enige blanken, waardoor we nogal opvielen. Ah! Daar is ie, bus 58. We namen plaats in de bus en wachtten vol spanning waar we terecht gingen komen. Maar het duurde wel érg lang voordat de goede halte op het bordje verscheen. De bus bleek niet naar de ‘Dickens Road’ te gaan. Goed. Uitstappen!! En bellen maar weer. ‘Euh hello, I think we’re a bit lost.’ ‘Yes that’s what I thought’ was haar reactie. Ik legde de vrouw aan de telefoon uit waar we waren en zij vroeg ons om te wachten bij de Lloyds bank en dan zou er een collega komen om ons op te halen. En dus wachtten we braaf voor de deur van de bank. We hadden geen idee of er een man zou komen, of een vrouw, lopend of met de auto? En we voelde ons op zich niet heel veilig daar. En toen opeens verscheen daar een meneer om het hoekje ‘Emma?’ vroeg hij. ‘Yes!’ Hij zei verder niets, draaide zich om en liep richting zijn auto. Goed.. Wij erachter aan. Uiteindelijk bleek dat we te ver waren gegaan met de bus en bracht de man ons naar het huis waar we gingen verblijven. ‘Prima, voor 2 dagen.’, dachten we toen nog..

Nadat we onze koffers gedropt hadden zijn we de stad ingegaan, even langs wat toeristische hoogtepunten en vervolgens naar een box office gegaan om te kijken of er nog last minute musical kaartjes te krijgen waren voor niet al te veel geld. En wat een geluk, we vonden 2 super goede kaartjes voor ‘Miss Saigon’ en dus zijn we, na een snelle – bij gebrek aan stoelen- staande hap in de MCdonalds naar het theater gegaan. We dronken een theetje op het balkon waar we kostelijk vermaakt werden doordat er een flink uitgedoste vrouw met haar naaldhak vast kwam te zitten tussen de planken op het balkon en op haar snufferd ging. Niet veel later konden we de zaal in en begon de musical. En wat was het mooi! We hadden er allebei erg van genoten.

Zaterdagochtend ging ik gelukkig douchen. Nu zul je je afvragen waarom staat daar het woordje ‘gelukkig’? Lees verder en je komt erachter. Goed na de douche hebben we ontbijt gehaald in de supermarkt en vervolgens wilden we een tube nemen, maar daar kwamen we erachter dat de tubelijn gesloten was gedurende dit weekend. En dus moesten we met de bus, achja, er waren dit keer in ieder geval vervangende bussen! Iets later dan gepland kwamen we uiteindelijk uit bij portobello market. Een tijdje over de markt gelopen en vervolgens even op gaan warmen in een cafétje. We vervolgde onze weg naar ‘The Globe’ , het Shakespeare theater. Daar hebben we eerst wat rondgekeken in het museum en vervolgens hebben we een rondleiding gehad door het theater met een gids. Het was heel interessant en leuk om, na er dood mee gegooid te zijn op school, het nou eens in het echt te zien!

Na de tour zijn we pizza gaan eten met uitzicht over de Thames. We besproken de plannen voor vanavond en het begon toch wel te kriebelen. ‘Wat als we weer voor een redelijke prijs aan musicalkaartjes kunnen komen?’ ‘Laten we het gewoon proberen.’ En dus zijn we zo’n 7 box offices afgegaan op jacht naar betaalbare kaartjes, maar helaas leek het vanavond niet te gaan lukken. In de verte zagen we nog één box office. Goed laatste poging. Daar waren net 2 kaartjes voor de musical ‘Mathilda’ teruggebracht. Tja, dat was wel heel verleidelijk. ‘Zullen we het doen?’ ‘Ja, ach waarom ook niet!’ En dus zaten we die avond voor de tweede avond op rij weer in het theater. Het was totaal anders dan Miss Saigon, maar ook van deze voorstelling hebben we genoten.

En toen volgde er een bijzonder terugreis. We hebben wel 5 ( al dan niet verkeerde) bussen genomen. Hadden geen idee meer waar we waren. Welke bus gaat nou waar heen? Welke nummers stoppen er nou bij ons huis? ‘Zie jij iets bekends?’ ‘Nee, het lijkt hier allemaal zo op elkaar.’ ‘Ja, overal van die vieze tentjes’ We snapte er werkelijk waar niks meer van. Maar ach, zoals ik altijd zeg, ‘uiteindelijk komt alles goed’ en zo ook dit bus avontuur. Zo’n 2 uur later kwamen we dan eindelijk veilig aan bij ons huis. We opende de deur en troffen in de hal een jongen aan met een bezem in zijn hand. 1.00u ‘s nachts is op zich niet echt een tijd om je kamer te gaan vegen zou je denken. Dat ging ie dan ook niet doen. Hij zag onze vragende blikken en verklaarden dat hij een muis op zijn kamer had. Een muis. Denk je dat je alles gehad hebt, kom je thuis, blijken er muizen te zitten, jottum. Gelukkig zat ie boven en sliepen wij beneden. Dat was een ietwat geruststellende gedachten en verder hebben we er ons maar niet mee bemoeid. Lidewij ging naar boven voor een douche, kwam zo’n half uur later weer beneden met de mededeling dat er geen douchewater was?! ( en haar haar boven de vieze wastafel gewassen had, bah. Ha-ha, sorry Lidewij ;) ) En daarna dachten we naar de wc te gaan, maar helaas er was nergens w.c papier te vinden! Nou, de goden waren niet met ons gezind zullen we maar zeggen, maar wat hebben we een lol gehad.

De volgende ochtend besloot ik me nog aan een douche te wagen, maar helaas, nog steeds geen water. Toen maar snel onze spullen gepakt en weggegaan. Daar volgde weer een wereldreis aangezien er nu nóg meer tubelijnen afgesloten waren. Na zo’n 2 uur in de bus ( en dan denk je dat je een centraal gelegen kamer hebt geboekt), waren we weer in het centrum. We zijn onze koffers gaan droppen op het busstation en vervolgens koffie gaan drinken in de Starbucks. Daarna naar het Science museum gegaan, waar ik mezelf onder andere als man gezien heb en ook ben ik erachter gekomen dat ik leid aan Orhitophobia, angst voor kippen. Weten we dat ook weer!

Toen we uit het museum kwamen regende het pijpenstelen en dus zijn we snel wat winkels ingegaan en daarna thee gaan drinken. Even later zijn we weer verhuisd naar de MCdonalds waar we een salade gingen eten. Tenminste dat was het idee. Lidewij bestelde eerst een kipsalade. Waarop de meneer vroeg hoeveel stukjes kip ze wilde. Wat een rare vraag. ‘3 of 6?’ was de keus die gesteld werd. ‘ Doe maar drie dan.’ Vervolgens landde er een klein kartonnen doosje op haar dienblad. We opende het doosje, inderdaad 3 stukjes kip, maar ‘Where’s my salade?’ vroeg Lidewij. ‘Salade?’ ‘ Yes, salade.’ Oh. ‘Salade’. De meneer had begrepen dat Lidewij alleen om de kip had gevraagd. Gelukkig werden de 3 stukjes kip omgewisseld voor een salade en konden we aan tafel. Ja ja, er was zowaar plek deze keer! Na het eten was het helaas tijd om naar het busstation te gaan. Daar onze koffers opgehaald en afscheid genomen.

Wat hebben we een plezier gehad, ik heb er echt enorm van genoten, bij deze nogmaals, Lidewij bedankt voor deze fantastische dagen!

Liefs