‘Hoe was het?’ is de vraag die mij in de afgelopen 2 weken erg vaak gesteld is. Tja. Geef daar maar eens antwoord op. Wat zeg je dan? Het was ontzettend tof en ontzettend kut. Het was heel gezellig en heel eenzaam. Het was soms enorm vermakelijk en soms enorm saai. Vaak heel moeilijk maar vaak zo makkelijk. Het was fijn en helemaal niet fijn. Het was goed en het was slecht. Het was lang maar uiteindelijk kort. Het was.. het was zoveel. Maar als ik dan toch een antwoord moet vinden op de vraag ‘Hoe was het?’ Dan was het één ding zeker, een hele bijzondere leerzame ervaring om nooit meer te vergeten!

De laatste paar weken heb ik mijn blog een beetje verwaarloosd, maar toch vond ik dat er nog één laatste afscheidsblog moest komen. En voila! Here it is. Ik kan nu nog wel hele verhalen gaan schrijven over alle toffe dingen die ik in de laatste weken nog gedaan heb, zoals een dagje uit met opa en oma en de jongste naar een openluchtmuseum, een weekendje naar Birmingham en Oxford met Inge. Cadbury World waar we alle in’s and out’s hebben geleerd over het maken van chocolade. En o ja, punting in Ofxord, niet te vergeten. De laatste dag in Londen, de geweldige musical ‘Bend it like Beckham’ waar ik toen nog met Janine en Myrthe naar toe geweest ben en eigenlijk nog zoveel meer.

En dan was er ook nog al het afscheid in de laatste twee weken. Woensdag 24 juni afscheidsetentje met Louise en Kirstine. Zondag 28 juni afscheid Janine. Woensdag 1 juli afscheid van iedereen in de pub. Donderdag 2 juli afscheid Opa en Oma. Donderdag 2 juli afscheid van de zumba groep. Vrijdag 3 juli ’s ochtends afscheid van Nicole en ’s middags afscheid van Inge. Zaterdag afscheid van het huis, mijn kamer, de keuken, de tuin, het dorp..

En toen was het zondag 5 juli. Boem. Daar was de dag waar ik zó tegenop gezien- en tegelijkertijd ergens ook wel heel erg naar uitgekeken had. De hele familie bracht me naar het vliegveld om daar voor de ‘departures’ dan echt goodbye te zeggen. Voor de laatst keer elkaar helemaal plat geknuffeld. En ik kan je vertellen, dit was bij uitstek het moeilijkste moment van het hele jaar. En daar liep ik dan. Met tranen rollend over mijn wangen sleepte ik mezelf en m’n handbagagekoffertje naar het controle poortje. Nog één keer zwaaien en weg was ik, de hoek om. Dat was het dan. Het is klaar. Zo raar.

Heel wat controles, gewacht en een enge schuddende vliegreis later landde ik gelukkig heelhuids weer op Nederlandse bodem. Na wat gesleep met al mijn, veel te zware, koffers kon ik richting uitgang. ‘Daar komt ze aan, daar komt ze aan’, hoorde ik papa roepen. Zou het dan toch zo zijn dat er als verassing mensen meegekomen zijn naar het vliegveld? Nog een paar stappen, de deur gaat open.. En JAHOOOR! Daar stonden ze dan met ‘welkom thuis’ borden, slingers, alles er op en er aan. Super! En wat was het fijn om iedereen weer te zien! Heel veel knuffels later, stapte we in de auto en daar gingen we dan, op weg naar huis!

Eindelijk.

The End