‘Eva Martino and Hannah Clark will spend a night dreaming under the fumes with local Bristol residents. Audiences are invited to gather at the Bearpit for conversations around changing spaces and ideal urban regeneration. As the night approaches white pillows are handed out. This is an invitation to sleep together, amongst strangers in the city, to hear from unheard voices, to lie with your neighbour.’ *Please dress warmly and if you’d like to stay the night with us, bring a sleeping bag and any food or drink you will need.’ Misschien ligt het aan mij, maar als je dit leest dan word je toch nieuwsgierig? Nieuwsgierig naar wat daar gaat gebeuren, hoe dat zou zijn. Slapen. Op straat. Op een wit kussentje. Samen met vreemden. En oké, al was je nu niet direct nieuwsgierig na het lezen van bovenstaande Engelse tekst. Ik weet zeker dat je nu nieuwsgierig bent geworden naar waarom ik deze tekst hier heb geplaatst… Tja. Lees en ontdek!

Maar zoals jullie van me gewend zijn ga ik daar natuurlijk niet meteen op in. Nee, eerst weer even terug naar waar we waren gebleven. Dinsdag 2 juni. De jongste was jarig. Dat was zondag natuurlijk al uitgebreid gevierd met een ‘Thomas the tank’ party, maar natuurlijk waren er ook vandaag kadootjes en taart aanwezig. ‘S ochtends mijn treinset aan hem gegeven, die viel gelukkig in de smaak! Later die ochtend kwamen opa en oma nog even op de koffie en vervolgens gingen zij samen met mijn hostmom en de jongste naar zee voor een paar uurtjes. Ik had dus een paar uurtjes vrij. ‘S middags nog gewoon gewerkt en ‘s avonds verjaardagspannekoeken gebakken en de kids in bed gelegd.

Woensdag was een vervelend dagje, wat nog vervelender werd toen ik na een vermoeiende dag klaar was en naar de bushalte liep om naar Midhurst te gaan, de bus te laat was en ik daardoor te laat in Midhurst aankwam om de laatste bus naar Petersfield te halen. Er zat dus niet heel veel anders op dan in deze bus weer meteen mee terug naar huis te gaan, uiteraard heb ik gezegd dat ik daar niet voor ging betalen, en zo was ik uiteindelijk binnen een uur weer thuis. Lang leve de geweldige bussen! Gelukkig ging er een vriendin van mijn hostmom die avond richting Petersfield en kon ik met haar mee liften zodat ik toch nog met Nicole kon gaan eten. Dat was heel gezellig en ik heb nog wat leuke verjaardagskadootjes gekregen van Nicole!

Donderdagochtend ben ik met de jongste in zijn nieuwe bolderkar op pad gegaan, naar de speeltuin waar we lekker hebben gepicknickt. Het was heerlijk weer. Thuis lekker een zelfgemaakt appelsapijsje gegeten in de tuin om vervolgens de rest van de middag buitenspelend te spenderen. ‘S avonds toen ik klaar was nog gaan hardlopen, poeh dat was een beetje warm.

Vrijdag had ik geen kunstles meer en dat betekende uitslapen! Onee, eigenlijk komt het woord ‘uitslapen’ niet voor in mijn woordenboek. Kan me niet herinneren dat er hier een ochtend is geweest dat ik níet vroeg wakker werd door de herrie van de kids. Maar ach, Ik hoefde er in ieder geval niet vroeg uit en dat was erg fijn! De rest van de dag heb ik rustig aangedaan. M’n kamer opgeruid, naar Midhurst geweest, gelezen in m’n boek en naar de sportschool geweest. Toen ik terug kwam nog even met de familie in de tuin gespeeld en vervolgens redelijk op tijd m’n bedje ingedoken.

Zaterdag ben ik in Guildford wezen lunchen met Inge en twee andere vriendinnen van haar. Was erg gezellig. Daarna nog even gewinkeld en toen was het voor mij alweer tijd om de bus terug te nemen.

Zondag leek het alsof ik een ieniemienie vakantie van 1 dagje had in Brighton met Janine. Heerlijk weer, zon, strand, ijsjes en even lekker gillen tijdens een ritje in de achtbaan op de pier. Heerlijk dagje!

En toen begon er weer een gewone werkweek. En ik merk dat ik echt, eigenlijk al heel lang, wel klaar ben met dit werk. Dag in dag uit hetzelfde, hele dagen thuis, geen tijd voor jezelf. Niet echt wat voor mij eigenlijk. Maar goed nog maar een paar weekjes en dan kan ik het stiekem toch weer lekker heel erg gaan missen als ik weer thuis ben!

Maar na deze werkweek stond er een weekendje Bristol met Nicole op de planning. Even leek het nog spannend te worden en was het niet zeker of we wel echt konden gaan, aangezien ik een beetje te last minute hostels wilden gaan boeken. Donderdagavond. Alles was vol. Maar er was 1 hostel waar je alleen telefonisch kon reserveren, dus heb ik uiteindelijk donderdag om 22.30 nog naar dat hostel gebeld, en wat een geluk, er waren nog 2 bedjes vrij!

Nicole kwam vrijdagavond al naar mij voor een sleepover. Heel leuk om haar hier alles te laten zien en ‘s avonds gezellig op mijn kamer zitten kletsen. Ook vertelde ik haar dat ik op internet had gelezen dat er dit weekend een theatrale performance werd opgevoerd in Bristol. En ja hoor. Vandaar de bovenstaande Engelse tekst. Ik was ontzettend enthousiast en gelukkig Nicole ook en dus besloten we ons aan te melden, onder het mom van ‘en dan kunnen we altijd nog zien of we gaan of niet..’

De volgende dag begon onze 3.5 uur durende reis naar Bristol. Maar eigenlijk verliep deze treinreis verassend snel. Er volgende een dag van rondlopen, toeristische attracties bezoeken, winkeltjes in winkeltjes uit, lachen, nature festival, foto’s maken, kletsen en koffie drinken. Totdat onze rugzakken zwaarder aan begonnen te voelen en we besloten opzoek te gaan naar het hostel. Eenmaal daar, hebben we ingecheckt en vervolgens moesten we ons eigen bed opmaken. Met onfrisse tegenzin klommen we vervolgens onhandig onze stapelbedjes op en met veel geweld hadden we dan uiteindelijk een netjes opgemaakt bedje. We haalden wat spullen uit onze rugzak en verlieten het hostel weer, niet wetende dat we de volgende ochtend rond 10.00u pas weer terug zouden keren, alleen maar om uit te checken..

Want het was bijna 19.30 en dat betekende dat we richting de Bearpit gingen, totaal geen idee wat ons stond te wachten en enigszins gespannen arriveerde we vervolgens op plaats van bestemming. De bearpit. Een rotonde. We zagen een aantal mensen van de organisatie maar verder waren er geen toeschouwers te bekennen. De twijfel sloeg een beetje toe, gaan we dit echt doen? We hebben niet eens een slaapzak o.i.d.! Na een aantal keer ‘onopvallend’ langslopen besloot ik na een tijdje de knoop door te hakken en er op af te gaan om ons aan te melden voor de nacht! We werden super enthousiast ontvangen met thee en koffie. Langzaam kwamen er wat meer mensen, voornamelijk daklozen maar zeker ook een aantal ‘normale’ toeschouwers voor de performance.

En toen begon het. Er volgde een interactieve performance waarin contact maken met vreemden en vertrouwen in de medemens de rode draad vormde. We leerde elkaar in een hele korte tijd doormiddel van opdrachten, gesprekken en vragen best goed kennen. Interessante en zeer inspirerende verhalen, voornamelijk van de daklozen mensen, kwamen aan het licht. Bizar hoe een op het eerste gezicht bijna angstaanjagend ogende jongen, veranderd in een totaal ander mens op het moment dat er eens tegen hem gepraat wordt en echt naar hem geluisterd wordt. Hij bloeide helemaal op en je zag hem in dat half uurje dat hij er geweest is veranderen, gewoon omdat dat ene half uurtje misschien wel het eerst half uurtje sinds jaren is dat hij niet genegeerd en voorbijgelopen werd.

Samen met de twee actrices, 3 mensen van de organisatie, een andere avontuurlijk ingestelde jongen en 3 zwervers hebben we uiteindelijk de nacht doorgebracht op straat. Met kussens en dekentjes in overvloed was het nog comfortabel ook! Wat we vervolgens hebben gezien en beleefd was incredible. Er is gewoon een hele andere wereld gaande, al die daklozen kennen elkaar, komen samen, hebben hun routines. En eigenlijk is het eerste wat ze doen hun kleine beetje eten tevoorschijn halen om dat vervolgens met ons allemaal te delen. Er is zoveel gebeurt. Zo hebben we bijvoorbeeld met wel 10 zwervers en een gitaar ‘always look on the bright side of life’ gezongen. We hebben ruzies gezien, hele circusacts die ineens vanuit het niets om 4 uur ‘s nacht’s begonnen, zelf nog een straatact gedaan waarmee we wat pondjes verdient hebben, zoveel gelachen en vooral niet geslapen.

Pff, ik merk dat ik heel veel moeite heb met het beschrijven van deze ervaring ik kan serieus een boek schrijven over deze nacht, de bijzondere en leuke mensen die ik hier ontmoet heb, de inspirerende gesprekken die ik gevoerd heb de dingen die we gedaan hebben..

En dan zou ik nu nog kunnen gaan schrijven over onze zoektocht naar een plek om te ontbijten om 7 uur ‘s ochtends op de zondagochtend. Over hoe moe we waren die zondag en over hoeveel dingen we die dag toch nog hebben gedaan. Over hoe blij we waren toen we uiteindelijk in de trein terug zaten en over hoeveel pech en vertraging we vervolgens op die terug nog gehad hebben..

Maar ik laat het hierbij. Het is genoeg voor nu. Ik zou zeggen ga snel naar mijn foto’s om deze 2 weken nóg een beetje meer mee te beleven!

Tot de volgende keer!