Het is zaterdag, ongeveer 18.00, ik zit in de bus van Chichester naar Midhurst. Met mijn ipod oortjes in mijn oren staar ik uit het raam, waar eigenlijk niet veel meer te zien is dan de lichten van andere auto’s. Dan zie ik ineens vanuit mijn ooghoek dat de buschauffeur iets aan het verkondigen is tegen zijn passagiers, snel doe ik mijn oortjes uit, maar helaas had ik de boodschap gemist. Ik zag iedereen opstaan en uitstappen en dus liep ik ook maar naar voren. Ik snapte er niks van en vroeg aan de buschauffeur, wat de bedoeling was. Waarop hij zei dat ie niet verder kon en wij er hier uit moesten. ‘Oke, en komt er dan een andere bus o.i.d?’ ‘Nee, die kan hier niet komen.’ ‘Oke.. maar wat moeten we nu doen dan?’ ‘Je moet er hier uit en ik ga terug.’ En dus stapte ik redelijk in de war uit, ik snapte er de ballen niet van. De bus keerde om en reed weg. Buiten zag ik een politieman staan, de weg was afgesloten vanwege een ongeluk. Goed. Daar stonden we dan, 2 jongens, een meisje, een man en ik. In de kou. In het donker. In de middle of nowhere, langs de kant van een weg. Geen idee waar we waren of hoe nu verder. En dus vroegen we de politieman om raad, ‘Waar zijn we?’ ‘Waar is de dichtstbijzijnde pub?’ Nou, die was alles behalve behulpzaam en zei dat we hem stoorden. Oke.. De man werd boos en liep weg. Toen waren er nog 4. Tja. We probeerden te achterhalen waar we waren. Bomen. Bomen. Bomen. Ah! Daar is een bord! Midhurst 2 miles. Eén van de jongens belden zijn vader en probeerde duidelijk te maken waar wij ons bevonden. Hij kwam eraan! ‘Fieuw, we zijn gered!’ Toen begon het wachten, eigenlijk was dat best nog wel gezellig. Leuke mensen waren het. Na zo’n half uur begonnen we ons toch wel af te vragen waar ‘papa’ bleef, zó ver was het nou ook weer niet. En dus gooide we er nog maar een belletje tegenaan. Hij stond vast in het verkeer. Ja best logisch, iedereen nam nu natuurlijk die weg. Na zo’n 45 minuten was ie daar dan eindelijk. Het was echt zo’n oude rockster. Grijze lange haren, rokend in zijn auto, maar erg vriendelijk. Hij zette mij na een lange binnendoor weg af in Midhurst en daar werd ik uiteindelijk opgehaald door mijn hostmom. Zo zie je maar, de NS in Nederland met haar vervangende bussen is zo slecht nog niet…

De afgelopen 2 weken waren nogal heftig. De vader van mijn hostmom heeft een hersenbloeding gehad. Verder ga ik hier niet te veel op in, was allemaal er verdrietig, en voor mij waren de afgelopen twee weken hierdoor alleen maar werken, werken, werken. Ik heb het gevoel dat ik het hele huishouden in mijn uppie heb gerund de afgelopen twee weken. Helemaal te begrijpen en ik neem mijn familie natuurlijk ook niks kwalijk maar het was niet altijd even makkelijk. Hier dan ook alleen verslag van de 2 weekenden.

Vrijdag was mijn vrije dag! ’s Ochtends even in de art shop in Haslemere geweest om wat dingetjes aan te schaffen en daarna met de bus naar Nicole gegaan. We hebben chocolade taart gebakken en geluncht en daarna ben ik weer naar mijn kunstles gegaan, was super leuk! We hebben zeelandschappen gemaakt met inkt.

Zaterdagochtend ben ik naar de kapper geweest, ja ja, meer dan een jaar heb ik gewacht in de hoop dat het misschien nog ooit iets langer zou groeien, maar helaas. En dus besloot ik dat het tijd werd afscheid te nemen van die dooiepunten. Na mijn kapperbezoekje ben ik doorgegaan naar het theater in Chichester. Daar heb ik The Kings’ speech gezien. Het was oké, maar het boeide eigenlijk pas echt in de laatste 10 minuten. Nou en toen na het theater begon mijn bus avontuur waar jullie inmiddels lang en breed van op de hoogte zijn.

Zondag had ik een ander bus avontuur. Ik nam namelijk ’s ochtends 2 bussen naar Haslemere om daar met de trein naar Winchester te gaan, tenminste, dat was het plan. Toen ik op het station aankwam en alle bussen zag wist ik al dat er iets niet helemaal ging zoals het zou moeten gaan. Ik liep naar het loket om te vragen hoe ik in Winchester zou gaan komen. De treinmeneer gaf me 2 route opties, ‘Maar je kunt het beter aan het buspersoneel vragen.’ Dus ik naar de busmeneer. ‘Pfoeeh, Winchester.. dit kun je beter aan het treinpersoneel vragen.’ Juist ja. Dit lijkt ook echt iets typisch Engels te zijn, hoe vaak ik zo’n situatie al niet heb meegemaakt hier. Maar goed. Uiteindelijk, in totaal 3 bussen, 3 treinen en 3.5 uur verder was ik dan eindelijk in Winchester. ( Laat ik maar niet vertellen dat het met de auto vanaf mijn huis maar 50 minuutjes rijden is.) In Winchester had ik met Vini afgesproken. Was een gezellige middag en een leuk stadje!

Toen volgde er weer een week non-stop werken.

En vrijdag was ik weer vrij en ben ik ’s Ochtends weer naar Nicole geweest. Dit keer maakten we carrotcake! De smaak was goed, hij was alleen niet helemaal gaar. Na dit bakochtendje weer naar de kunstcursus. Was alweer de laatste tekenles. Vanaf na de vakantie nog 5 weken schilderles. Vervolgens begon mijn helse terugweg. Mijn familie is een week op vakantie en dus moest ik terug met bussen. 3 bussen, die allemaal niet aansloten, het regende dat het goot. In Midhurst moest ik weer 40 minuten wachten en heb ik even boodschappen gedaan voor dit weekend. Daarna de bus naar mijn dorp gepakt en toen begon mijn ‘wandeling’ naar huis. In de stromende regen, heb het echt al in geen tijden meer zó hard zien regenen, liep ik daar met mijn rugzak, boodschappen tassen en iniemini zaklampje op mijn telefoon door het pikdonkere veld. En wat voor veld. Het was één en al modder, ik kon gewoon niet blijven staan, ben wel 5 keer uitgegleden, was helemaal doorweekt en zag geen hand voor ogen. Wat een hel was dat. Het is op zich niet heel gek dat ik het haat om hier in dit dorp te wonen, als dit de manier is om thuis te komen, toch?! Maargoed, toen ik thuis kwam snel onder de warme douche gesprongen, dat was heerlijk. En toen voor mezelf gaan koken, eindelijk weer iets wat echt lekker is i.p.v de kindermaaltijden die ik hier altijd eet, dat was genieten!

Zo was het ook echt genieten om zaterdagochtend zonder herrie wakker te worden. En überhaupt uit te kunnen slapen. Vervolgens heerlijk ontbeten met uitzending gemist aan op mijn laptop, ook dat is een stuk beter dan Thomas the tank moet ik zeggen! ;) Ja, het is echt even lekker om zo’n break te hebben, om weer even alleen thuis te zijn en echt mijn eigen ding te kunnen doen zonder anderen, want dat is sinds ik hier ben nog geen dag zo geweest.

En dan nu, er is nog meer nieuws! Hou je vast! Woensdagavond zijn er 6 nieuwe meisjes bij ons ingetrokken! Mabel, Rosie, Fudge, Bluebell, Alicia Boty en kip. ( Jullie kunnen vast raden welke van mij is) Ja. Ze zijn er dus eindelijk. De lang verwachte kippen. En het feit dat de familie op vakantie is zorgt ervoor dat ik dus deze week met die kippen zit te kijken. Ik dacht nog ‘ach dat komt wel goed, beetje eten en drinken geven enzo.’ Maar wat blijkt, ik moet ervoor zorgen dat ze ’s avonds in hun hok komen te zitten en dan het hok sluiten zodat de vossen er niet bij kunnen. Juist ja.

Gisteravond, met lood in mijn regenlaarzen vertrok ik naar het kippenhok. Na ongeveer 5 minuten ben ik de ren in gegaan. Brrr. Daar zat ik dan. In het kippenhok, echt als de dood om die beesten op te pakken. Ze verstopte zich vervolgens ook met z’n zessen onder het hok waardoor ik er maar amper bij kon. Er was er één zo stoer om eronder uit te komen, en ik was bijna zo stoer om hem op te pakken, maar toen ik mijn handen uitstak begon hij helemaal wild met z’n vleugels te slaan enzo. Ik was er toch wel een stuk banger van dan dat ik van te voren verwacht had. Toen ben ik eruit gegaan en besloot ik kennissen uit het dorp te bellen voor hulp, maar die namen niet op. Toen ik vervolgens net op het punt stond om dan maar gewoon bij een willekeurig huis aan te gaan bellen voor hulp, zag ik door het raam dat de kippen zelf in hun hok aan het klimmen waren. Dus ik als een gek naar buiten en toen ze er allemaal inzaten héél snel die deur dichtgedaan. Poeh poeh. Dat was geluk hebben!

Vanochtend was het eerste wat ik deed, weer naar mijn ‘vriendinnetjes’ om het hok open te maken, dat is dan wel een stuk leuker dan ze erin krijgen. Vervolgens lekker gaan ontbijten en toen kwam er een kennis uit het dorp hier haar eten in de oven doen omdat haar oven kapot was. Die is vervolgens zo ongeveer elk half uur terug gekomen dus dat was gezellig. En toen zat er ’s middags ineens weer een hond in de tuin. Rende en balfte als een gek rond het kippenhok. Het bleek ‘Monthy’ te zijn, dus ik Monthy gevangen en weggehouden bij de kippen. En net toen ik het nummer wilde gaan bellen wat op zijn halsband stond kwam zijn baasje aangelopen. Ja ja. Ik heb het maar druk met mijn nieuwe meisjes ;-) ’S Middags ben ik gaan wandelen, het was super lekker weer en heb wat gefilmd in het dorp en van de omgeving zodat jullie straks, als ik weer in Nederland ben kunnen zien waar ik dit jaartje heb vertoefd!

Byee Byee!