Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog geplaatst heb en omdat jullie natuurlijk allemaal al afkick verschijnselen hebben, nu jullie mijn verhalen, en in het bijzonder natuurlijk mijn bus avonturen, niet konden lezen voor zo’n 2 weken, heb ik er weer eentje voor jullie! Wel een van een ander kaliber. Waar ik deze avonturen normaal in mijn vrije tijd beleef als Emma zijnde, beleefde ik dit avontuur tijdens werktijd als au pair Emma. En ja. Dat is best een beetje anders. Wat stond er te gebeuren? Ik ging samen met de jongste voor de eerste keer op avontuur met de bus, de buurtbus naar Midhurst wel te verstaan. Allebei een rugzak op onze rug, vol met allerlei lekkere en avontuurlijke dingen liepen we hand in hand naar de bushalte van de buurtbus. Na ongeveer 20 minuten lopen waren we bijna bij de halte, toen daar de gele buurtbus aan kwam rijden. Ik zwaaide om duidelijk te maken dat we meewilden. Maar op de een of andere manier scheen deze buschauffeur dit gebaar niet te begrijpen en reed hij ons straal voor bij. Tja. Daar stonden we dan. Ik zelf kan inmiddels makkelijk denken ‘oké goed, dan verzinnen we maar weer wat anders om te doen’ maarja, m’n kleine jochie had zich toch wel erg verheugd op het springkussen waar we heen zouden gaan en was nogal teleurgesteld. Ik stelde voor om verder te lopen naar de speeltuin en op weg naar de speeltuin kwam mijn hostmom toevallig voorbij rijden en die heeft ons vervolgens een lift gegeven naar Midhurst. Zo konden we toch nog lekker springen op het springkussen en spelen met al het andere speelgoed. Het was een soort van speelgroep waar heel veel moeders met kleine kinderen waren. Was erg leuk. Totdat we terug moesten. Weer en poging met de buurtbus. Deze keer stond de bus er al zo’n 15 minuten te vroeg. Maar de jongste werd helemaal hysterisch toen hij de bus zag. Krijsen, gillen, stampen. Hij wilde er echt niet in. Hij was bang, hij wilde dan maar naar huis lopen ( is zo’n 7 km ha-ha), alles behalve in de bus. Even met hem gepraat en hem de bus van de buiten kant ‘laten ontdekken’, ‘Kijk, de bus heeft dezelfde wielen als mama’s auto’, ‘hé er staan visjes op de bus, allemaal gekleurd, het lijken wel regenboog visjes’ en dat ging zo nog wel een tijdje door. Uiteindelijk was ie gelukkig wat gekalmeerd en hebben we nog even een boekje gelezen terwijl we wachtten op de chauffeur. Toen die om de hoek verscheen begon de hele hysterie aanval weer opnieuw, nu helaas nog wel 10 keer erger. Vrolijk lachend stapte ik in de bus, kocht een kaartje en verzekerde de andere mensen in de bus dat dit gekrijs echt zo over zou zijn. ‘En nu maar hopen dat dat ook echt zo is’ dacht ik er vervolgens achteraan. Na ong. 5 minuten van wanhopige pogingen doen was hij ietwat gekalmeerd en zat hij chagrijnig op zijn stoel. Maar gaande weg veranderde dit chagrijnige gezichtje in een vrolijk lachend gezichtje dat er overduidelijk van genoot om in de bus te zitten. Pff. Missie geslaagd! Hij is over zijn bus angst heen, hoezé!

En dan volgt hier weer een overzichtje van de hoogtepunten in de afgelopen 2 weken.
Maandag 9 maart ben ik na een normale werkdag naar Midhurst gegaan waar ik afgesproken had met Margaret, de au pair in Midhurst. Daar heel even koffie gedronken en vervolgens moest ze weer gaan en ben ik nog even naar de sportschool geweest.

Dinsdag heeft het bovenstaande bus avontuur zich afgespeeld, daar is genoeg over gezegd denk ik zo. Vanaf die dinsdag heb ik trouwens ook geen internet meer op mijn kamer en het is op het moment van het schrijven van deze blog, ruim 2.5 week later, nog steeds niet gefikst, ik hoop echt dat het snel opgelost gaat worden.

Woensdag weer een lang werkdagje maar wel met super lekker weer! ’s Avonds naar Margaret’s huis geweest en vanuit daar met haar meegereden naar de pub in Petersfield, dat was weer gezellig.

Donderdag na mijn werkdagje lekker naar Zumba geweest en vervolgens weer keurig netjes thuis afgezet door mijn lerares.

Vrijdag. Vrijdag de 13^e . En dat heb ik geweten ook. In de ochtend verliep alles nog wel redelijk soepel. Ik was op tijd bij mijn kunstcursus, daar weer 2.5 uur geschilderd, waarna ik snel mijn spullen opruimde en naar mijn bushalte wandelde. Ik had afgesproken om naar Nicole te gaan. Ik was letterlijk 2 stappen verwijderd van mijn bushalte toen ik mijn bus, sjoeefff, voorbij zag rijden. Shit! En de volgende ging natuurlijk pas weer een uur later. Dus maar naar het centrum gelopen, daar een broodje gegeten en een uur later een wat succesvollere poging. Bij Nicole appeltaart gebakken en daarna was het alweer 15.00 u en moest zij de kids uit school gaan halen en ben ik, na een half uur wachten, weer op de bus gestapt naar Haslemere. Daar weer een half uur gewacht voor de bus naar Midhurst en ook daar moest ik weer 40 minuten vullen voordat ik mijn bus naar huis kon nemen. Eenmaal in die bus, denk ik dat ik het erg naar mijn zin had. Ik heb nog steeds geen idee wat er gebeurde, maar ik lette totaal niet op en schrok me dood toen ik ineens een wel heel bekend bordje voorbij reed, het bordje van míjn bushalte. Shit! Wanhopig drukte ik nog op het knopje, maar helaas, te laat. En dus besloot ik maar te blijven zitten tot het volgende dorp. Eenmaal daar kwam de bus terug pas weer 45 minuten later, naja laten we het positief bekijken, er was in ieder geval nog een bus terug! Uiteindelijk was ik rond 18.45u thuis. Bijna 4 uur later dus, en dan te bedenken dat dit met de auto misschien 20 minuten had geduurd…

Achja, gelukkig was het weekend! Zaterdag had ik vrijgehouden om mijn reis uit te stippelen. Ik ga in April namelijk een week reizen naar het noorden van Engeland. Nou gaat zo’n reis plannen zonder internet behoorlijk lastig maar de old-school way met landkaart, pen en papier beviel me eigenlijk nog best goed! Maar toen de bouwvakker, die even bij ons thuis was die ochtend, me een lift aanbood naar Midhurst bedacht ik me dat het best handig was mijn laptop mee te nemen, zodat ik na het sporten even in de Costa kon zitten mét internet en daar wat meer dingen kon plannen. Dat heb ik vervolgens gedaan. Ik heb een aantal treinkaartjes gekocht, het is dus veel goedkoper als je die ver van te voren koopt. En met het kopen van de kaartjes stond mijn reis dus ook een soort van vast en is er no way back! Spannend!

Zondag ben ik met Belinda in Guildford geweest, daar wat rondgelopen, gewinkeld, gelachen, gekletst en koffie gedronken. Was heel gezellig!

En toen begon er maandag een hele zware werkweek waarin ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat alles in m’n eentje gedaan heb. Man o man. Dat is echt niet leuk. Het hoogte punt van deze week was denk ik wel dat een van de kippen op dinsdag het eerste ei gelegd heeft. Joepie!

Vrijdag was de kunstcursus echt verschrikkelijk, het lukte totaal niet. Waar alle werken van de mensen in mijn groep zo in een museum zouden kunnen hangen, lijkt dat van mij eerder door een tweejarige kleuter gemaakt te zijn. Maar goed, komende vrijdag is de laatste les en ik twijfel of ik daarna nog een blok ga volgen of er mee stop. Het niveau van de groep is zó hoog dat ik het niet heel leuk meer vind aangezien ik zomaar wat aanklooi en wat dat betrefft nergens verstand van heb.

Afgelopen zaterdag ben ik meegelift met mijn hostdad naar Londen, want het was Janine’s verjaardag en die moest natuurlijk goed gevierd worden! Eerst nog even snel op kadootjesjacht en vervolgens ‘s middags lekker appeltaart gegeten bij Janine thuis, samen met nog een andere Nederlandse Au pair, Myrthe. Was erg leuk! Na de thee, taart en kadootjes hebben we nog wat met haar hostkindjes gespeeld. Vervolgens hebben we even door het park gewandeld en zijn we wat gaan drinken in de Starbucks. Waar Naomie, nog een Nederlandse au pair zich bij ons voegde. Toen waren we compleet en zijn we lekker pizza gaan eten. Na het eten in een aantal pubs geweest wat echt super gezellig was! Na wat drankjes en dansjes terug naar Janine’s huis gegaan en daar geslapen. En toen zondag. Dat was niet zo’n succes. We wilden heel graag in de London airlines gaan, dat was zo’n uurtje met de tube. Met een ontbijtje opzak vermaakte we ons prima en hadden we vervolgens helemaal niet in de gaten dat we de verkeerde kant op gingen. Tja. Dat ontdekten we dus redelijk laat en toen konden we weer een heel stuk terug. Toen we uiteindelijk eindelijk aankwamen bij de London Airlines, stond daar een bord dat het wegens werkzaamheden gesloten was. Noooo! Een dus reisden we maar weer terug. Nog even wat rondgekeken in de winkeltjes op Victoria station om vervolgens weer in mijn trein naar huis te stappen. Na de trein weer gezellig in de bus en uiteindelijk na een wandeling door het veld was ik weer home sweet home.

See you later alligator!