Hoe was het?

‘Hoe was het?’ is de vraag die mij in de afgelopen 2 weken erg vaak gesteld is. Tja. Geef daar maar eens antwoord op. Wat zeg je dan? Het was ontzettend tof en ontzettend kut. Het was heel gezellig en heel eenzaam. Het was soms enorm vermakelijk en soms enorm saai. Vaak heel moeilijk maar vaak zo makkelijk. Het was fijn en helemaal niet fijn. Het was goed en het was slecht. Het was lang maar uiteindelijk kort. Het was.. het was zoveel. Maar als ik dan toch een antwoord moet vinden op de vraag ‘Hoe was het?’ Dan was het één ding zeker, een hele bijzondere leerzame ervaring om nooit meer te vergeten!

De laatste paar weken heb ik mijn blog een beetje verwaarloosd, maar toch vond ik dat er nog één laatste afscheidsblog moest komen. En voila! Here it is. Ik kan nu nog wel hele verhalen gaan schrijven over alle toffe dingen die ik in de laatste weken nog gedaan heb, zoals een dagje uit met opa en oma en de jongste naar een openluchtmuseum, een weekendje naar Birmingham en Oxford met Inge. Cadbury World waar we alle in’s and out’s hebben geleerd over het maken van chocolade. En o ja, punting in Ofxord, niet te vergeten. De laatste dag in Londen, de geweldige musical ‘Bend it like Beckham’ waar ik toen nog met Janine en Myrthe naar toe geweest ben en eigenlijk nog zoveel meer.

En dan was er ook nog al het afscheid in de laatste twee weken. Woensdag 24 juni afscheidsetentje met Louise en Kirstine. Zondag 28 juni afscheid Janine. Woensdag 1 juli afscheid van iedereen in de pub. Donderdag 2 juli afscheid Opa en Oma. Donderdag 2 juli afscheid van de zumba groep. Vrijdag 3 juli ’s ochtends afscheid van Nicole en ’s middags afscheid van Inge. Zaterdag afscheid van het huis, mijn kamer, de keuken, de tuin, het dorp..

En toen was het zondag 5 juli. Boem. Daar was de dag waar ik zó tegenop gezien- en tegelijkertijd ergens ook wel heel erg naar uitgekeken had. De hele familie bracht me naar het vliegveld om daar voor de ‘departures’ dan echt goodbye te zeggen. Voor de laatst keer elkaar helemaal plat geknuffeld. En ik kan je vertellen, dit was bij uitstek het moeilijkste moment van het hele jaar. En daar liep ik dan. Met tranen rollend over mijn wangen sleepte ik mezelf en m’n handbagagekoffertje naar het controle poortje. Nog één keer zwaaien en weg was ik, de hoek om. Dat was het dan. Het is klaar. Zo raar.

Heel wat controles, gewacht en een enge schuddende vliegreis later landde ik gelukkig heelhuids weer op Nederlandse bodem. Na wat gesleep met al mijn, veel te zware, koffers kon ik richting uitgang. ‘Daar komt ze aan, daar komt ze aan’, hoorde ik papa roepen. Zou het dan toch zo zijn dat er als verassing mensen meegekomen zijn naar het vliegveld? Nog een paar stappen, de deur gaat open.. En JAHOOOR! Daar stonden ze dan met ‘welkom thuis’ borden, slingers, alles er op en er aan. Super! En wat was het fijn om iedereen weer te zien! Heel veel knuffels later, stapte we in de auto en daar gingen we dan, op weg naar huis!

Eindelijk.

The End

Always look on the bright side of life

‘Eva Martino and Hannah Clark will spend a night dreaming under the fumes with local Bristol residents. Audiences are invited to gather at the Bearpit for conversations around changing spaces and ideal urban regeneration. As the night approaches white pillows are handed out. This is an invitation to sleep together, amongst strangers in the city, to hear from unheard voices, to lie with your neighbour.’ *Please dress warmly and if you’d like to stay the night with us, bring a sleeping bag and any food or drink you will need.’ Misschien ligt het aan mij, maar als je dit leest dan word je toch nieuwsgierig? Nieuwsgierig naar wat daar gaat gebeuren, hoe dat zou zijn. Slapen. Op straat. Op een wit kussentje. Samen met vreemden. En oké, al was je nu niet direct nieuwsgierig na het lezen van bovenstaande Engelse tekst. Ik weet zeker dat je nu nieuwsgierig bent geworden naar waarom ik deze tekst hier heb geplaatst… Tja. Lees en ontdek!

Maar zoals jullie van me gewend zijn ga ik daar natuurlijk niet meteen op in. Nee, eerst weer even terug naar waar we waren gebleven. Dinsdag 2 juni. De jongste was jarig. Dat was zondag natuurlijk al uitgebreid gevierd met een ‘Thomas the tank’ party, maar natuurlijk waren er ook vandaag kadootjes en taart aanwezig. ‘S ochtends mijn treinset aan hem gegeven, die viel gelukkig in de smaak! Later die ochtend kwamen opa en oma nog even op de koffie en vervolgens gingen zij samen met mijn hostmom en de jongste naar zee voor een paar uurtjes. Ik had dus een paar uurtjes vrij. ‘S middags nog gewoon gewerkt en ‘s avonds verjaardagspannekoeken gebakken en de kids in bed gelegd.

Woensdag was een vervelend dagje, wat nog vervelender werd toen ik na een vermoeiende dag klaar was en naar de bushalte liep om naar Midhurst te gaan, de bus te laat was en ik daardoor te laat in Midhurst aankwam om de laatste bus naar Petersfield te halen. Er zat dus niet heel veel anders op dan in deze bus weer meteen mee terug naar huis te gaan, uiteraard heb ik gezegd dat ik daar niet voor ging betalen, en zo was ik uiteindelijk binnen een uur weer thuis. Lang leve de geweldige bussen! Gelukkig ging er een vriendin van mijn hostmom die avond richting Petersfield en kon ik met haar mee liften zodat ik toch nog met Nicole kon gaan eten. Dat was heel gezellig en ik heb nog wat leuke verjaardagskadootjes gekregen van Nicole!

Donderdagochtend ben ik met de jongste in zijn nieuwe bolderkar op pad gegaan, naar de speeltuin waar we lekker hebben gepicknickt. Het was heerlijk weer. Thuis lekker een zelfgemaakt appelsapijsje gegeten in de tuin om vervolgens de rest van de middag buitenspelend te spenderen. ‘S avonds toen ik klaar was nog gaan hardlopen, poeh dat was een beetje warm.

Vrijdag had ik geen kunstles meer en dat betekende uitslapen! Onee, eigenlijk komt het woord ‘uitslapen’ niet voor in mijn woordenboek. Kan me niet herinneren dat er hier een ochtend is geweest dat ik níet vroeg wakker werd door de herrie van de kids. Maar ach, Ik hoefde er in ieder geval niet vroeg uit en dat was erg fijn! De rest van de dag heb ik rustig aangedaan. M’n kamer opgeruid, naar Midhurst geweest, gelezen in m’n boek en naar de sportschool geweest. Toen ik terug kwam nog even met de familie in de tuin gespeeld en vervolgens redelijk op tijd m’n bedje ingedoken.

Zaterdag ben ik in Guildford wezen lunchen met Inge en twee andere vriendinnen van haar. Was erg gezellig. Daarna nog even gewinkeld en toen was het voor mij alweer tijd om de bus terug te nemen.

Zondag leek het alsof ik een ieniemienie vakantie van 1 dagje had in Brighton met Janine. Heerlijk weer, zon, strand, ijsjes en even lekker gillen tijdens een ritje in de achtbaan op de pier. Heerlijk dagje!

En toen begon er weer een gewone werkweek. En ik merk dat ik echt, eigenlijk al heel lang, wel klaar ben met dit werk. Dag in dag uit hetzelfde, hele dagen thuis, geen tijd voor jezelf. Niet echt wat voor mij eigenlijk. Maar goed nog maar een paar weekjes en dan kan ik het stiekem toch weer lekker heel erg gaan missen als ik weer thuis ben!

Maar na deze werkweek stond er een weekendje Bristol met Nicole op de planning. Even leek het nog spannend te worden en was het niet zeker of we wel echt konden gaan, aangezien ik een beetje te last minute hostels wilden gaan boeken. Donderdagavond. Alles was vol. Maar er was 1 hostel waar je alleen telefonisch kon reserveren, dus heb ik uiteindelijk donderdag om 22.30 nog naar dat hostel gebeld, en wat een geluk, er waren nog 2 bedjes vrij!

Nicole kwam vrijdagavond al naar mij voor een sleepover. Heel leuk om haar hier alles te laten zien en ‘s avonds gezellig op mijn kamer zitten kletsen. Ook vertelde ik haar dat ik op internet had gelezen dat er dit weekend een theatrale performance werd opgevoerd in Bristol. En ja hoor. Vandaar de bovenstaande Engelse tekst. Ik was ontzettend enthousiast en gelukkig Nicole ook en dus besloten we ons aan te melden, onder het mom van ‘en dan kunnen we altijd nog zien of we gaan of niet..’

De volgende dag begon onze 3.5 uur durende reis naar Bristol. Maar eigenlijk verliep deze treinreis verassend snel. Er volgende een dag van rondlopen, toeristische attracties bezoeken, winkeltjes in winkeltjes uit, lachen, nature festival, foto’s maken, kletsen en koffie drinken. Totdat onze rugzakken zwaarder aan begonnen te voelen en we besloten opzoek te gaan naar het hostel. Eenmaal daar, hebben we ingecheckt en vervolgens moesten we ons eigen bed opmaken. Met onfrisse tegenzin klommen we vervolgens onhandig onze stapelbedjes op en met veel geweld hadden we dan uiteindelijk een netjes opgemaakt bedje. We haalden wat spullen uit onze rugzak en verlieten het hostel weer, niet wetende dat we de volgende ochtend rond 10.00u pas weer terug zouden keren, alleen maar om uit te checken..

Want het was bijna 19.30 en dat betekende dat we richting de Bearpit gingen, totaal geen idee wat ons stond te wachten en enigszins gespannen arriveerde we vervolgens op plaats van bestemming. De bearpit. Een rotonde. We zagen een aantal mensen van de organisatie maar verder waren er geen toeschouwers te bekennen. De twijfel sloeg een beetje toe, gaan we dit echt doen? We hebben niet eens een slaapzak o.i.d.! Na een aantal keer ‘onopvallend’ langslopen besloot ik na een tijdje de knoop door te hakken en er op af te gaan om ons aan te melden voor de nacht! We werden super enthousiast ontvangen met thee en koffie. Langzaam kwamen er wat meer mensen, voornamelijk daklozen maar zeker ook een aantal ‘normale’ toeschouwers voor de performance.

En toen begon het. Er volgde een interactieve performance waarin contact maken met vreemden en vertrouwen in de medemens de rode draad vormde. We leerde elkaar in een hele korte tijd doormiddel van opdrachten, gesprekken en vragen best goed kennen. Interessante en zeer inspirerende verhalen, voornamelijk van de daklozen mensen, kwamen aan het licht. Bizar hoe een op het eerste gezicht bijna angstaanjagend ogende jongen, veranderd in een totaal ander mens op het moment dat er eens tegen hem gepraat wordt en echt naar hem geluisterd wordt. Hij bloeide helemaal op en je zag hem in dat half uurje dat hij er geweest is veranderen, gewoon omdat dat ene half uurtje misschien wel het eerst half uurtje sinds jaren is dat hij niet genegeerd en voorbijgelopen werd.

Samen met de twee actrices, 3 mensen van de organisatie, een andere avontuurlijk ingestelde jongen en 3 zwervers hebben we uiteindelijk de nacht doorgebracht op straat. Met kussens en dekentjes in overvloed was het nog comfortabel ook! Wat we vervolgens hebben gezien en beleefd was incredible. Er is gewoon een hele andere wereld gaande, al die daklozen kennen elkaar, komen samen, hebben hun routines. En eigenlijk is het eerste wat ze doen hun kleine beetje eten tevoorschijn halen om dat vervolgens met ons allemaal te delen. Er is zoveel gebeurt. Zo hebben we bijvoorbeeld met wel 10 zwervers en een gitaar ‘always look on the bright side of life’ gezongen. We hebben ruzies gezien, hele circusacts die ineens vanuit het niets om 4 uur ‘s nacht’s begonnen, zelf nog een straatact gedaan waarmee we wat pondjes verdient hebben, zoveel gelachen en vooral niet geslapen.

Pff, ik merk dat ik heel veel moeite heb met het beschrijven van deze ervaring ik kan serieus een boek schrijven over deze nacht, de bijzondere en leuke mensen die ik hier ontmoet heb, de inspirerende gesprekken die ik gevoerd heb de dingen die we gedaan hebben..

En dan zou ik nu nog kunnen gaan schrijven over onze zoektocht naar een plek om te ontbijten om 7 uur ‘s ochtends op de zondagochtend. Over hoe moe we waren die zondag en over hoeveel dingen we die dag toch nog hebben gedaan. Over hoe blij we waren toen we uiteindelijk in de trein terug zaten en over hoeveel pech en vertraging we vervolgens op die terug nog gehad hebben..

Maar ik laat het hierbij. Het is genoeg voor nu. Ik zou zeggen ga snel naar mijn foto’s om deze 2 weken nóg een beetje meer mee te beleven!

Tot de volgende keer!

Feest, feest, feest.

Ik kwam onder de douche vandaan en stond in mijn kamer wat te kijken naar wat ik aan zou trekken voor deze bijzondere dag. 'Swisshwihsssh'.Klonk het ineens op de gang. Oké. Hier is iets gaande, dacht ik bij mezelf. En nog eens 'Swisshwisshh'. Ik kon niet verstaan wat ze zeiden, maar dat het de kids waren die iets voor mijn verjaardag van plan waren, dat was duidelijk. Klop. Klop. Hoorde ik vervolgens op mijn deur. Meteen opende ik de deur en daar stonden mijn hostmom en lieve kids met zelfgemaakt ontbijt ‘happy birthday’ te zingen. Totaal verrast zaten we vervolgens met zijn alle op mijn bed om dat lekkere ontbijtje te eten, zelfgemaakte kaarten te ontvangen en een aantal leuke kadootjes open te maken. O, o, o wat een verwennerij! Heel leuk en gezellig. En dat was nog maar het begin van mijn eerste dag als 21 jarige. Wil je weten wat ik nog meer heb gedaan? Lees dan snel verder!

Goed, eerst nog even terug naar de tijd toen ik nog 20 was. Hmmm, waar was ik gebleven. Oja, Maandag 18 mei! Ik voelde me nog steeds niet zo lekker. Ik heb ’s ochtends wel gewoon gewerkt, maar ‘s middags toch maar terug naar bed gegaan. Na wat slaap voelde ik me een stuk beter en heb ik ’s avonds nog gewerkt.

Dinsdag was oké, weer een lange dag ( 7.30- 21.00) alleen thuis met de kids. De jongste was sinds vandaag in de ‘waarom fase’. De hele dag, na alles wat ik zei volgde de vraag ‘why?’ Redelijk vermoeiend kan ik je vertellen. Woensdag herhaalde dit zich allemaal weer. ( en op het moment van het schrijven van deze blog, is deze fase helaas nog steeds niet ten einde, haha.)

Donderdag was wel een leuk dagje. Tot ongeveer 11.15 uur gewerkt en daarna kwam Belinda mij ophalen om te gaan lunchen in Midhurst. Het was namelijk de laatste keer dat ik Belinda ging zien want haar 1.5 jaar als au pair zat erop en ze ging 2 dagen later naar huis. Wel raar om dan uiteindelijk afscheid te nemen, wetend dat je elkaar waarschijnlijk niet echt meer gaat zien. Goed, na de lunch weer naar huis gegaan om daar vervolgens 53 gingerbreadman’s te bakken. Leuk, ff wat anders! Daarna eten gemaakt, opgeruimd en snel naar zumba gegaan wat weer leuk was.

Vrijdag heb ik in de ochtend een lift gehad van opa en oma naar Haslemere en vanuit daar ben ik voor de laatste keer met de bus naar de kunstcursus gegaan. Uiteindelijk ook daar afscheid genomen van iedereen, jammer! En ja, zo beginnen de eerste ‘laatste keren’ toch al wel te komen, gek. ‘S middag’s moest ik oppassen en heb ik met de jongste twee piraat gespeeld in de tuin. De kids hadden vanaf vandaag ook weer een week vakantie.

Zaterdag was eigenlijk maar een saai dagje. ’S Ochtends naar de sportschool, toen even naar Chichester en daarna weer terug naar huis waar ik nog ff met de kids bezig ben geweest.

Zondag was het mijn hostmom’s verjaardag en daar hoort natuurlijk een kadootje bij. En dus had ik mijn partner in crime al een aantal weken geleden op pad gestuurd voor echte oud Hollandse speculaasplanken. Dit bleek een goed idee want ze was helemaal blij toen ze mijn kadootje uitpakte. Leuk! Die middag ging ik door naar een ander feestje, Nicole was namelijk ook jarig. Ik nam de bus naar Petersfield waar Nicole en haar zussen me ophaalden. Vervolgens bij haar thuis meegeholpen om alles klaar te maken en rond 15.00u kwamen de gasten en kon het feestje beginnen. Was heel gezellig!

Maandag was het Bankholiday en dus had ik vrij. De eerder geplande plannen liepen weer eens in de soep en dus besloot ik de bus te nemen naar zee. Met mijn tekenspullen in mijn tas strandde ik vervolgens neer op het strand van Worthing. Daar zo’n uurtje zitten tekenen en vervolgens nog wat in de winkels geweest, koffie gedronken in een vintage tearoom en tenslotte weer met het busje naar huis.

Dinsdag heb ik de hele dag besteed aan een grote schoonmaak. Daar ga ik verder geen woorden aan vuil maken.

Woensdag was er een vriendinnetje logeren bij de middelste en dus had ik twee dames om te vermaken. De jongste lag ondertussen ziek in bed. Ja waar ik de vorige twee weken hele dagen in de wc spendeerde om hem zindelijk te maken, zette dat zich nog even voort, alleen was de oorzaak nu nóg minder aangenaam, diarree. Verder heb ik beneden lekker meiden dingen gedaan met de 2 kids. Na uren knutselen, naaien, lunchen, trampoline springen, dansen en spelletjes doen. Was het voor mij tijd om de bus naar Petersfield te nemen waar ik met Louise en Kirstine ben gaan eten om vervolgens weer een gezellige avond in de pub te hebben.

Donderdag een leuk dagje gehad met de middelste. ’S Ochtends gepland wat ik allemaal ging bakken voor mijn verjaardagspicknick en vervolgens alvast koekjes gaan bakken. Daarna spelletjes gespeeld, geknutseld, ballet gedaan om ‘s avonds door te gaan met dansen in de zumbaclass.

Vrijdagochtend moest ik oppassen, daarna aan mijn chocoladetaart begonnen en vervolgens, tussen de buien door, met de bus naar Midhurst gegaan om boodschappen te doen voor de andere dingen die ik nog wilde bakken. Daarna ook nog even sportief gedaan in de sportschool om vervolgens thuis weer flink aan de slag te gaan. Een pestoroll gemaakt, koekjes versierd en mijn chocoladetaart afgemaakt en versierd. Vervolgens zat ik op mijn kamer en keek ik om heen. ‘Het zou wel leuk zijn om wat te versieren’, dacht ik bij mezelf. En dus zat ik 5 minuten later ballonnen op te blazen om zo vervolgens mijn kamer wat feestelijker te maken. Toen kreeg ik om 23.00u al een aantal felicitaties vanuit Nederland, best grappig om te bedenken dat ik daar eigenlijk al jarig was en hier nog een uurtje moest wachten!

Zaterdag 30 mei. Feest! Toen ik wakker werd mocht ik dan eindelijk al de kaarten en kadootjes vanuit Nederland openen. Superleuk! Heel erg bedankt voor iedereen die er een heeft opgestuurd! Vervolgens volgde het ontbijtfestijn zoals hierboven beschreven. Na het ontbijt snel naar beneden om mijn laatste baksels (af) te maken. Natuurlijk konden Engelse scones niet ontbreken op mijn ‘English-afternoon-tea-birthday-picknick.’ Toen de scones uit de oven waren, heb ik even met mama geskyped om vervolgens mijn pestoroll af te maken en alles in te pakken. Ondertussen nog even met papa gebeld en uiteindelijk precies op tijd klaar om mee te liften naar Petersfield. Daar was ik dan wel een uur te vroeg maar goed alles beter dan, met tassen vol cake, koekjes, thee en dekens, met de bus te gaan liggen vallen. Rond 14.45 arriveerde Julian en Janine op Petersfield Station en liepen we naar de picknickplek waar we vervolgens de rest troffen. Heel leuk dat bijna iedereen die ik uitgenodigd had ook gekomen was! Heel veel knuffels, kaarten en kadootjes later begonnen we aan de taart en al snel volgde, de scones, koekjes en andere hapjes. We hebben er tot ongeveer 18.30u gezeten en ik ben vervolgens met een aantal meiden nog in de pub wat gaan eten. Of nou ja, ik kon niet meer dan 3 frietjes wegkrijgen na al dat lekkers tijdens mijn picknick. Vervolgens met Janine nog wat gedronken in de pub en rond 22.30 werden we opgehaald door mijn hostmom, want Janine bleef gezellig bij mij logeren. Ik heb echt een super verjaardag gehad hier in Engeland!

Zondagochtend heb ik Janine, in de regen, een dorpstour gegeven. Ze keek haar ogen uit hier, haha. Vervolgens zijn we, door het natte veld (ze moest natuurlijk wel de full experience beleven), naar de bushalte gegaan. Met natte sokken en schoenen spendeerden we de rest van de dag in Chichester. Wat gewinkeld, koffie gedronken en geluncht. ‘S middag’s zijn we allebei weer naar huis gegaan en heb ik hier nog meer feest gevierd op de Thomas the tank party van de jongste!

En oh, dit leuke weekend heb ik zondagavond nog afgesloten met wat rondjes hardlopen. Schouderklopje voor mezelf!

Tot de volgende keer!

Ontsnapte kippen en ander avontuur

Stel je voor. Weiland. Gras. Huis. Veld. Kerkhof. Weiland. Bos. Weiland. Huis. Gras. Is het handig als je hier een kip kwijt raakt? Nee. Maar zoals je waarschijnlijk al vermoed is dit dus wél gebeurt. En dan was het niet zomaar een van de kippen. Nee het was míjn kip, Kip. Het begon allemaal op een woensdagavond toen ik en mijn hostmom net op het punt stonden naar Petersfield te gaan voor de pubavond en we erachter kwamen dat er 5 kippen in het hok zaten in plaats van 6. Nou was kip altijd al wel degene die ontsnapte (lees: over het net heen vloog) maar ze bleef meestal keurig dichtbij haar huisje, ging niet met vreemde mannen mee en als ik haar vervolgens met een meelwormpje terug het hok in lokte, stribbelde mevrouw niet eens zo heel erg tegen. Goed. Tot die bewuste woensdagavond dus. Ze was werkelijk waar nergens meer te bekennen. We zochten de hele tuin af, in de stuiken, schuren, bomen. Overal. Vervolgens het hiernaast gelegen kerkhof, het hierachter gelegen weiland. De weg. Overal. Geen Kip. Wél huilende kids. Helemaal overstuur en iedereen de schuldgeven over het mogelijke verlies van Kip. Na meer dan 45 minuten zoeken, met 5 man, begon de moed mij aardig in de schoenen te zakken. De middelste was zo overstuur en moe dat ze naar bed is gegaan. Ik stond uiteindelijk in de tuin samen met mijn hostmom echt niet wetend waar we in hemelsnaam nog moesten zoeken. De oudste, in tranen, bleef zoeken. ‘I SAW HER!!’ hoorde we ineens en we snelden naar de oudste die zich ver onderin het weiland bevond achter ons huis. En jahoor, daar aangekomen zagen we de oudste opgelucht ademhalen met Kip onder zijn arm. Fieuw! Zo kwam het gelukkig allemaal toch nog goed. En ik heb haar, uiteraard in het Nederlands, natuurlijk even goed aangesproken op haar onverantwoordelijke gedrag. ‘pwoak, pwoak’ luidde haar antwoord. Ik ga er maar vanuit dat dat zoiets betekend als ‘Sorry Emma, ik zal het nooit meer doen.’

Goed, nu over tot de andere uiterst interessante verhalen van 4 t/m 17 mei. Maandag was het bankholiday, wat ook voor mij een vrije dag betekende. Ik ben ’s ochtends vol verwachting naar Haslemere gegaan om mijn wegwerpcamera resultaten op te halen. Maar zoals in mijn vakantie blog al te lezen was is er niet veel van terecht gekomen en heb ik nu heel veel leuke foto’s niet. Goede les voor de volgende keer; maak al die leuke foto’s óók met je digitale camera, just in case.. Verder een rustig dagje gehad en ’s avonds nog een rondje hardgelopen.

Dinsdag begon de werkweek weer en deze week had ik een doel. De jongste zindelijk krijgen! Ik was het verschonen van al die (poep) luiers meer dan zat en ik en m’n hostmom hadden al een aantal halve pogingen gedaan om hem van de luiers af te krijgen maar deze week besloot ik het heft in handen te nemen en hem daadwerkelijk zindelijk te gaan krijgen. En man o man. Dát is saai. Ik heb deze week halve dagen met een jankend kind op de wc gespendeerd omdat hij ‘echt niet hoefde te plassen!’ en nog geen twee seconde later volgende er dan toch enorme watervallen. Om dan nog maar te zwijgen over alle keren dat ‘we’ te laat waren en ik weer alles kon verschonen. Maar na dit zo’n 1.5 week, dag in dag uit gedaan te hebben, was ik erg trots toen meneer uiteindelijk uit zichzelf begon te roepen dat ie moest plassen en naar het potje rende. Yes, gelukt!

Nou goed, de rest van de week vervolgde zich voor de grootste gedeeltes van de dag zoals hierboven beschreven. Woensdagavond was ik dan ook blij met mijn avondje vrij. Ik nam de bus naar Petersfield. Wachtend op mijn bus dook er ineens een man op vanuit het niets. Hij keek me indringend aan en vertelde toen dat ik vanavond zou sterven en dat de wereld morgen zou vergaan. Juist ja. Jij ook nog een fijne avond, he meneer! Na dit intermezzo was daar dan mijn bus en volgde mijn ritje naar Petersfield. In Petersfield een tijdje rondgelopen en na zo’n 1.5 uur waren Louise en Kirstine er ook en gingen we een hapje eten in de pub. Was erg lekker en gezellig. Daarna was er weer de au pair meeting wat altijd gezellig is met iedereen. Daar ook nog internationale (Deens en Nederlands) kunst gemaakt met Kirstine, die we vervolgens geëxposeerd hebben op het prikbord in de pub.

Vrijdag was het dan weer tijd voor échte kunst. We hebben verder gewerkt aan onze collage en aan het eind van de les had iedereen hem zo goed als af. Na de kunstcursus ben ik even naar de Costa gegaan voor een lunch , om die er vervolgens af te rennen in de gym.

Dit weekend stond de trip naar de Isle of Wight (eilandje onder Engeland) op de planning. ’S Ochtends vroeg vertrok ik met mijn busjes naar Haslemere om daar samen met Belinda op de trein te stappen. Na zo’n 45 minuten kwam we in Portsmouth aan waar we afgesproken hadden met de andere 4 meiden (Birthe, Wiebke, Alina en Jenny) om op de ferry te gaan. Maar eenmaal daar was er geen spoor van hen te bekennen. Na een tijdje wachten grapte ik dat ze misschien al op de boot zaten die we net zagen vertrekken. ‘Ik zal ze wel even bellen’, vervolgde ik mijn zin. Dus ik bellen. ‘Ja hallo waar zijn jullie?’ ‘Op de boot’ klonk het antwoord aan de andere kant van de lijn. Goed. Daar stonden wij dus, heel aardig te wachten op de anderen meiden die al op de boot bleken te zitten die we net zagen vertrekken. En dus was het voor ons wachten op de volgende boot, die er gelukkig na zo’n 40 minuten was. Uiteindelijk waren we dan, iets later dan gepland, allemaal op het eiland. Daar hebben we een buskaart gekocht en zijn we naar het Zuidwestelijke puntje van het eiland gegaan. Daar heb je ‘The needles’, 3 rotsen die uitsteken boven het water. Daar een hele tijd rond gewandeld en aan het strand gezeten, en op de top van de cliff nog bijna weggewaaid, het waaide daar écht heel erg hard. Vervolgens hebben we de bus weer terug genomen naar Ryde omdat de vier meiden maar voor 1 dagje meegingen en zij moesten dus weer met de ferry terug. Toen zij weg waren zijn Belinda en ik naar Shanklin gegaan. Eenmaal daar heb ik wel aan 4 mensen gevraagd of ze een pizzeria wisten te zitten omdat ik zo’n zin had in pizza. De vierde keer had ik beet! Deze mevrouw wees ons de weg naar pizzeria ‘Mamma mia’ waar we vervolgens heerlijk gegeten hebben. Nadat onze buikjes vol zaten zijn we, in het donker, opzoek gegaan naar ons hotel. Dit verliep eigenlijk redelijk soepel ondanks de nogal onduidelijke uitleg die ik kreeg in de pizzeria, van vier mannen die me tegelijkertijd allemaal enthousiast een andere route naar het hotel begonnen uit te leggen.

Nou goed, we waren er dus. Na de check-inn bekeken we onze kamer. Was prima voor een nachtje! Toen we aan het inchecken waren hoorden we al dat er beneden live muziek bezig was en dus gingen we daar vervolgens even kijken. Nou, het was me een avondje wel met Stevie B ’s rock & roll!

De volgende ochtend zijn we, na ons English breakfast, naar de kust van Shanklin gelopen, het was nogal bewolkt maar toen we later in Ventnor aankwamen kwam daar de zon toch nog even tevoorschijn! Aan het eind van de middag namen we de bus en ferry weer terug en na nog wat rondgelopen te hebben in het winkelcentrum van Portsmouth namen we de trein en de bussen weer naar huis. Geslaagd weekendje, dat ik zondagavond nog afsloot met een rondje hardlopen!

En toen begon er maandag weer een gewone werkweek. Gelukkig was het lekker weer en dus ben ik veel in de tuin en speeltuin geweest met de jongste. Donderdag de bus naar oma genomen waar we nét optijd aankwamen voordat de gigantische regenbui, die de rest van de dag duurde, begon. Gelukkig werden we zo’n 2 uur later opgehaald door mijn hostmom met de auto. En toen smiddags gewoon weer de dagelijkse routine, wassen, jongste bezig houden, koken, eten, afwassen, opruimen, bedtijd etc.

Vrijdag was er een model op de kunstcursus waar we vervolgens 2 uur lang geconcentreerd naar hebben staan kijken om zo een aantal enigszins lijkende portretten op papier te krijgen. In het begin zéér frustrerend maar uiteindelijk wel redelijk tevreden. Na de cursus mijn bus naar Nicole gemist, en dus maar weer een uur wachten. Uiteindelijk bij Nicole gezellig zitten kletsen en daarna ben ik naar Haslemere gegaan en vervolgens naar Bordon omdat Nicole daar uitvoering had van haar dramaclubje die avond. Was leuk om te zien, na afloop weer mee naar Nicole gegaan en daar geslapen.

De volgende ochtend naar Londen gegaan. Ik voelde me helemaal niet goed, heel misselijk en daarom eerst maar even rustig aangedaan. Even later met Janine afgesproken op Victoria en vanuit daar wat langs de thames gewandeld, vervolgens een (klein) hapje gaan eten en toen was het zover, The Lion King! Een erg mooie show, indrukwekkende kostuums en prachtige muziek!

Na de musical ben ik bij Janine blijven slapen en de volgende ochtend gingen we met een heleboel andere au pairs op een boottocht over de Thames. Dit was georganiseerd door een aantal au pair agency ’s hier in Engeland. Na een tocht van zo’n 2 uur legde we aan in Greenwich waar we ongeveer 3 uur de tijd hadden om rond te lopen en te lunchen. Daar over een marktje gelopen en daarna in een park geluncht, ik kon eigenlijk nog steeds niet veel wegkrijgen dus hield het maar bij een smoothie. Daarna nog even lekker in de zon gelegen en rond 16.00 weer terug op de boot gegaan. En daarna met het treintje en de busjes terug naar huis.

Tot de volgende keer maar weer!

Modder, modder en nog eens modder.

De ene rijd je gewoon voorbij, de andere komt niet opdagen. Dan is er een chauffeur die je er in de middle of nowhere uitgooit. Of je zit er in met een bang krijsend kind dat je wanhopig probeert stil te krijgen. En oja, dan was er ook nog die keer dat de ik in het donker stond te wachten en ik half dansend met een zaklamp duidelijk moest maken dat ik graag meewilde. Tja, ik dacht mijn portie bus avontuur wel zo ongeveer gehad te hebben. Maar nee hoor, niets is minder waar. Want op zondag 26 april stapte ik in de bus naar Petersfield toen de buschauffeur mij vroeg of ik bekend was met deze route. Wat een rare vraag. Nadat ik erachter kwam dat hij een navigeerhulpje nodig had omdat hij deze route pas 1 keer gereden had en last minute met iemand was geruild, luidde mijn antwoord ‘Niet echt, ik weet de weg naar Petersfield wel maar de busroute zou ik niet precies weten, maar ik help je graag hoor.’ En dus stond ik vervolgens met een routebeschrijving in mijn handen naast het hokje van de chauffeur om alle route aanwijzingen voor te lezen. Helaas kwam de vraag waarom ze niet gewoon een navigatiesysteem kunnen gebruiken pas later in me op en heb ik die niet meer kunnen stellen. Maar gelukkig hebben we de tocht overleefd zonder ook maar een keer van de route af te raken kwam ik uiteindelijk keurig op tijd aan in Petersfield en wat ik daar ging doen lees je weer in mijn tweeweekse update hierbeneden. Veel leesplezier!

Dinsdag ging ik weer met henry in de bus naar de softplay. De bus was ditmaal het probleem niet, maar meneer werd he-le-maal hysterisch toen ie binnen kwam in de speelzaal. Krijsen, huilen aan mij hangen en het enige wat ie wilde was naar huis. Ik heb alles geprobeerd om hem daar aan het spelen te krijgen maar eigenlijk heb ik hem nog bijna nooit zó overstuur gezien en na ong. 10 minuten besloot ik maar met hem uit de zaal te gaan en hem mee te nemen naar de bieb. Daar vermaakte hij zich vervolgens prima met het opstapelen van boeken. Vervolgens nog een wandelingetje om de eendjes te begroeten en toen was het tijd om de bus terug te nemen. Eenmaal terug in ons dorp, nog even langs de speeltuin en ‘s middags had ik er een extra oppas kindje bij, een jongetje van 3, dus die twee hebben leuk samen gespeeld.

Woensdag en donderdag waren gewone werkdagjes, maar wel woensdagavond naar de pub geweest en donderdag eindelijk (de lerares dacht al dat ik naar huis was) weer naar zumba geweest, was erg leuk!

Vrijdagochtend had ik weer kunst les, we hebben geleerd hoe monoprints te maken. Was heel leuk om te doen. Na de kunstcursus ben ik afgereisd naar Guildford om 4 dezelfde gekleurde vesten te scoren. Nu zal je je afvragen, wat moet zij met 4 dezelfde gekleurde vesten? Die waren voor de volgende dag. Die zaterdag hebben we namelijk deelgenomen aan de Brutal10 run. ( 10 km hardlopen, door de bossen, heuvels op heuvels af, door diepe modder en rivieren en over boomstammen) En dat was me een feest!

De avond voor de run was ik al bij Nicole te vinden, om ons mentaal voor te bereiden op wat ons de volgende dag te wachten stond, ha-ha. Na een heel gezellig avondje, zijn we natuurlijk niet al te laat naar bed gegaan want we moesten vroeg op én fit zijn. Met een ontbijtje achter de kiezen vertrokken we vervolgens richting Bordon waar de Burtal10 run om 10.00u startte. Eenmaal daar werd ik toch wel een klein beetje bang. ‘Waarom gingen we dit ook alweer doen? 10km is best wel veel, en ik heb eigenlijk nog nooit echt hardgelopen’ Kijkend om me heen, zie ik veel sportievelingen. Zucht. ‘Achja, het komt wel goed!’ We liepen naar het standje waar we ons moesten ‘inchecken’, daar kregen we ons nummer en polsbandje. Vervolgens waren ook Hannah en Julia gearriveerd en hebben we onze gezichten wat opgeleukt met schmink om zo de perfecte survival look te creëren. Niet veel later was het tijd voor de warming-up. Met z’n allen springen, rennen, rekken en strekken. Toen alles los, soepel en warm was, was het tijd om onze positie in te nemen bij de startlijn. PANG. Daar gingen we dan. En wat er volgde was ge-wel-dig. Ik had verwacht dat het modderig zou zijn, maar zó modderig. Op vele momenten zaten we tot onze buik vast in de modder, worstelend baanden we ons een weg door deze modderbaden om vervolgens stijlen heuvels te beklimmen, wat dan niet heel soepel gaat gezien het feit dat alles onder de glibberende modder zat. Meerdere keren heb ik als een soort tarzan hangend aan een tak één van de anderen uit de modder geholpen. En ook ik zelf ben een aantal keer bevrijd door welke mede-runner dan ook. Ja,ja het was me wat. Het was vallen en opstaan. Het was zwaar en afzien. Maaaar het was vooral zooooo ontzettend leuk! Uiteindelijk kwam ik na 2 uur en 11 minuten uitgeput, maar vol energie, over de finish en heb ik de 425^e plaats (van de 688 :D ) behaald. Hoezé! Onder het genot van een gekregen banaan en mueslireep wachtte ik vervolgens op mijn andere 3 vriendinnetjes die ik tegen het einde van de run uit het oog verloren was. Toen zij ook over de finish waren hebben we nog wat foto’s gemaakt, ‘omgekleed’ en ben ik weer mee naar Nicole’s huis gegaan om me schoon te schrobben onder de douche. Want, de modder zat werkelijk waar overal!

Zondag ging ik dus naar Petersfield waar Louise, Kirstine en Mette mij oppikte met de auto om naar Portsmouth te gaan. Eenmaal daar troffen we Anne en nelly ook en toen waren we compleet. Op naar de midgetgolfbaan voor een uurtje golfplezier! Was erg leuk. Na het midgetgolftoernooi hebben we wat gewinkeld in het winkelcentrum en ‘s middag’s hebben we ‘ge-high-tead’. Scones, sandwiches, cakes, thee. Het was verrukkelijk! Een goede afsluiter van een geslaagd weekend.

En toen begon er maandag weer en gewone werkweek. Maandagochtend kwam er een nanny die ik ken van todlers, met een tweeling van 2 op bezoek zodat de jongens lekker konden spelen in de tuin. Dat was gezellig. Dinsdag heb ik oma weer eens opgebeld of we langs konden komen en dus nam ik samen met de jongste vervolgens de bus, daar lekker even gespeeld en thee gedronken en vervolgens ben ik nog even met hem naar de speeltuin geweest, totdat het weer tijd was om de bus terug te nemen. Dit waren zo ongeveer de hoogtepunten van deze werkweek.

Vrijdag ben ik weer naar de kunstcursus geweest waar de twee ‘collage’ weken van start gingen. We leerden allerlei technieken om collage te verwerken in onze schilderijen. Na de cursus weer naar Nicole geweest en vervolgens de bus terug genomen en gaan sporten.

Zaterdagochtend vroeg vertrokken naar Londen om daar een dagje aapjes te kijken in de London Zoo met Janine. Het was, buiten het feit dat zeker de helft van de hokken leeg waren, ( de tijgers sliepen, de leeuwen waren op vakantie en de vogels leken ook allemaal weggevlogen te zijn) erg gezellig. Rond 16.30u weer terug met de trein en de bussen en ’s avonds opgepast.

Tenslotte ben ik zondag met Belinda naar Windsor Castle geweest. Het was prachtig weer en een heel mooi kasteel. Nog veel lol gehad om de o zo leuke bewakers en hun ‘hoeden’, hoe het voelt om zo’n ‘hoed’ te dragen hebben we vervolgens ook nog zelf ervaren in de souvenir winkel, wat ons een aantal leuke foto’s én een Chinese vriendin opleverde ( zie foto).

Zo. Dit was hem wel weer. Sorry als het een beetje een gehaast blogje is deze keer. Maar ik loop nog al wat weken achter en probeer ze allemaal nog af te krijgen voordat ik weer thuis ben. Want Oja! Dames en heren, ik heb mijn vliegticket inmiddels geboekt. Op zondag 5 juli land ik, na bijna een jaar, weer op Nederlandse bodem!!

X

Emma's holiday adventures II

Hier is ie dan. Deel 2. Na mijn geweldige weekend in York en mijn bezoek aan de tofu’s was het tijd voor een avontuur tussen de bergen. Veel leesplezier!

Maandagochtend nam ik de trein richting Windermere. Deze treinreis liep écht gesmeerd en 3 treinritjes later kwam ik aan in Windermere. Waar de paniek wel een beetje insloeg. Het was stil. Heel stil. En er waren bergen. Hoge bergen. Verder was er… niks. ‘Wat ga ik hier doen?’ Er waren in dit gebied ook weinig couchsurfers te vinden en dus verbleef ik 2 nachten in een hostel. Ik was dus écht alleen nu. En de bergen, de stilte en de regen maakte het gevoel van eenzaamheid niet minder. Gelukkig kwam ik na een wandeling aan bij een klein centrum, er waren wat winkeltjes en cafétjes. Fiew. Daar even rondgelopen en thee gedronken, om vervolgens naar mijn hostel op zoek te gaan. Ik nam een bus en vervolgens moest ik nog een heel stuk lopen. Dat wist ik. Maar het hele stuk was bergopwaarts. Dat wist ik níet. En dus liep ik daar met mijn koffertje tussen de bergen, de heuvels op te klimmen. Er was letterlijk niemand te bekennen en ik begon na zo’n 20 minuten lopen dan ook wel enigszins te twijfelen of ik hier wel een hostel zou gaan vinden. Ik kon in principe niet heel veel meer doen dan doorlopen en dus deed ik dat en gelukkig kwam ik uiteindelijk aan op de juiste bestemming! Ik checkte in en ging even op verkenning uit. Ik lag op een zevenpersoonskamer, alles zag er netjes uit en er stond een tas op mijn kamer, ‘gelukkig er is in ieder geval iemand!’ Na de verkenningstocht heb ik de bus naar Ambleside genomen, een klein plaatsje verderop. Het regende helaas weer en dat maakte het allemaal nogal grauw en dus besloot ik na een korte wandeling fish and chips te gaan eten. Na mijn fish and chips heb ik de bus maar weer terug genomen naar het hostel, of nouja, de dichtstbijzijnde busstop onder aan de heuvel. Eenmaal in het hostel waren er nog steeds niet heel veel mensen te vinden, op een paar rondrennende kids en een kots-opruimende-moeder na dan. Ik besloot in de lounge te gaan zitten om te zien of er nog iemand van mijn leeftijd zou binnenlopen. Maar helaas, na zo’n 1.5 uur was er nog steeds niemand te bekennen. Ik kan je vertellen dat ik op dit moment best wel wanhopig werd en als ik de bus tours voor de volgende dagen niet geboekt had weet ik niet of ik daar gebleven was. Maar goed, die waren wel geboekt en dus besloot ik te blijven. Ik ben even een wandeling gaan maken en besloot daarna maar gewoon naar de bar te gaan een drankje te bestellen en bij iemand te gaan zitten. En zo vond ik uiteindelijk een tafel waar 3 meisjes zaten, dus ik er op af ‘Hallo! Sorry, ik verveel me dood, vinden jullie het erg als ik hier even bij kom zitten?’ Gelukkig reageerde ze heel vriendelijk en was het geen probleem en dus had ik voor de rest van de avond vermaak! Een van de meisjes was de eigenaresse van de tas in mijn kamer, Helen uit Canada. Met haar ben ik de rest van de dagen nog veel omgegaan.

De volgende dag was het tijd voor de ’10 spectacular lakes’ tour. De bus kwam me halen bij het hostel en er volgende een dag in de bus tussen de bergen en meren met prachtig uitzicht, wat helaas wel beperkt werd door de vele mist. Desalniettemin was het zeker de moeite waard en tijdens de boottocht over een van de meren kwam de zon zelfs nog te voor schijn. Ook hadden we een uurtje ‘vrije tijd’ in het leuke stadje Keswick. De tour eindigde rond 17.30, toen ben ik naar Windermere-on-bowness gelopen en heb ik daar bij de haven zitten picknicken. Totdat er een gigantische zwaan, maar dan ook echt gigantisch, uit het water kwam en ook wel zin had ik een salade. Snel pakte ik me spullen en verhuisde naar een stukje verderop. En nee, dat was niet overdreven, er waren 4 mensen voor mij die ook op de vlucht sloegen voor dit gigantische exemplaar. Na mijn picknick volgde er een wandeling van zo’n 1.5 uur, terug naar het hostel. Waar ik de rest van de avond met Helen in de lounge heb gezeten.

De volgende dag ging ik weer mee met de Mountain Goat bus, dit keer op de ‘High adventure tour’. Klinkt avontuurlijk toch? Dat dacht ik ook. Ik schrok dan ook wel een beetje toen de ene na de andere bejaarde de bus instapte. Ik had eigenlijk wel gehoopt op wat jonger gezelschap, maargoed ondanks het feit dat het gezelschap wat minder vermakelijk was dan de dag ervoor, was de tour leuker en meer afwisselend. Zo hebben we bijvoorbeeld in een oud stoomtreintje door de bergen gereden, Muncaster castle bezocht en troffen we een andere Mountain Goat bus aan die gestrand was, vast in de modder. Het weer was niet veel beter, maar dit leverde ook wel hilarische momenten op. Tourguide: ‘Oke, hier volgt één van de beste Engelse views.’ We kijken uit het raam, één grijze mistwolk. Gelukkig klaarde het ook deze dag wat op in de middag en konden we uiteindelijk nog wel van één van de andere ‘great british views’ genieten. Na de tour vervolgde ik mijn weg naar het treinstation, stapte in de trein en rond 20.00u arriveerde ik in Manchester.

Daar ontmoette ik Tom, de couchsurfer waarbij ik ging verblijven, en even later ook Milla een meisje uit Argentinië dat ook bij Tom verbleef. We namen de bus naar zijn huis, dropte onze spullen, maakte kennis met wat leuke huisgenoten (allemaal muzikanten, kunstenaars en acteurs) en namen de bus naar een pub waar een reggae avond gehouden werd. Half Jamaica was uitgerukt en stond daar met z’n allen muziek te maken. Tom speelde ook mee met zijn trompet en niet veel later was ook ik volop muziek aan het maken met mijn drumstick en trommel! Het was zó leuk. Na de muzieksessie heb ik nog een hele tijd met Peter, een 70jarige Jamaicaan zitten praten, deze ontmoeting staat zeker ook in mijn lijstje van ‘bijzondere ontmoetingen’.

De volgende dag ging Milla vroeg weg en Tom moest werken en dus ging ik die dag alleen rond door Manchester. Ik ben naar de Art Gallery, John Rylands Libary en het Sience museum geweest. Verder veel rondgelopen door de stad, en wát een verschil qua mensen. Zoveel vriendelijker en behulpzamer dan in het zuiden waar ik woon. Ik hoorde van te voren al wel dat noord en zuid daar om bekend staat en dat is tijdens deze reis dubbel en dwars bevestigd! Ik werd er echt vrolijk van.
Die avond weer met Tom op pad geweest. In verschillende pubs geweest met live bandjes. Super veel leuke mensen ontmoet. Ook viel ik geloof ik wel in de smaak in Manchester; 1 man ging op zijn knieën met een vaasje narcissen en verontschuldigde zich voor het feit dat het geen rode rozen waren, maar het was wel net zo gemeend. Even later kwam er een meisje vragen of ze een van de narcissen kon ‘lenen’ die op onze tafel stond. Vervolgens gaf ze de bloem aan mij, volgde er een hele tirade aan uiterlijke complimentjes, volgde er een knuffel, ze lachte wat ongemakkelijk , en verdween. Ha-ha. Juist ja.

Na een picknickontbijt op de vrijdagochtend heb ik de trein naar Liverpool genomen. Eenmaal daar kreeg ik geen reactie van mijn volgende host. Ik had al twee keer gesmst en na zo’n 1.5 uur rondlopen in Liverpool besloot ik hem te bellen. ‘Nummer bestaat niet’. Shit! Ik was super moe en had het echt even helemaal gehad en had echt geen zin om opzoek te gaan naar een andere slaapplek. En toen bedacht ik dat ik Wi-Fi had in het museum waar ik net geweest was. Dus ik weer daarheen en internet gemaakt op m’n telefoon om zo via de couchsurfwebsite een berichtje te sturen of hij me kon bellen wanneer ie dit las. En toen was het wachten.. Een uur later ging dan gelukkig mijn telefoon! Oliver! Hij snapte ook niet hoe het kwam en vond het erg vervelend, maar gelukkig kregen we uiteindelijk dus contact en spraken we af bij de kathedraal. Ook dit was meteen wel gezellig en nadat ik mijn koffertje bij hem thuis gedropt had zijn we wat rond gaan lopen door de stad en hebben we de kathedraal bezocht.

’s Avonds hebben we een Spaanse omelet gemaakt. En daarna hebben we een échte Spaanse omelet gemaakt, aangezien er twee vrienden kwamen eten en één daarvan Spaans was en wel erg hard begon te lachen toen ze onze eerste ‘Spaanse omelet’ zag. En ik moet toe geven, de tweede smaakte een stuk beter!

Die avond was Oliver zijn verjaardagsfeest, er kwamen een hoop vrienden en dat waren niet echt mijn type mensen. Maar achja, het was oke, ik heb me wel gered. ’s Avonds zijn we nog naar 2 clubs geweest en rond 3.15 ging ik naar huis om te ‘slapen’ wat niet echt lukte daar en toen de rest om 6.00u thuis kwam en het hele feestje weer opnieuw startte beneden heb ik het helemaal opgegeven. Rond 8.00 maar opgestaan en het huis ‘uitgesneakt’ omdat ik de rest niet wakker wilde maken. De hele dag in Liverpool rond gelopen. Naar het Open Eye museum en het Tates museum geweest en vervolgens rondgelopen over de Albert Dock, erg leuke plek! Toen een wandeling gemaakt langs het water en vervolgens maar even naar ‘huis’ gegaan om te kijken of daar nog wat te beleven was. Daar ff wat gedronken met Oliver en huisgenoten en ’s avonds ben ik in, een van de vele theaters in Liverpool geweest. De voorstelling ‘Birdsong’ gezien, supermooie voorstelling!

’S Avonds nog wat gedronken met Oliver en een vriend van hem en niet te laat naar bed gegaan want de volgende ochtend moest ik al vroeg met de trein. Rond 8 uur sloop ik het huis weer uit, op weg naar het treinstation. Dit keer geen volgende bestemmingen meer, dit was het dan, het einde van een bijzonder leuk avontuur!

x

Emma's holiday adventures I

Oke. Daar gaan we dan. Ik heb werkelijk waar geen idee waar ik moet beginnen. Hoe moet ik de woorden vinden die beschrijven hoe het was. Mijn reis. Naar het noorden. In mijn uppie. Met m’n koffertje en rugzak als trouwe vrienden. Het duurde niet heel lang voordat ik me voor de eerste keer afvroeg, ‘Em, waar ben je nou weer aan begonnen?’ Maar gelukkig zijn er ook héél veel momenten geweest waarvan ik ontzettend genoten heb. En daarbij heb ik zóveel leuke mensen ontmoet. Nouja. Ik hou het kort. Begin maar gewoon met lezen en je gaat het hopelijk allemaal een beetje meebeleven! O ja, hij komt in twee delen, ik wil het graag leuk houden voor jullie. ;) Veel plezier met het lezen van deel 1.

Het begon allemaal op vrijdagochtend, 10 april. Het eerste gedeelte van mijn treinreis verliep erg voorspoedig! Ik zat op de juiste tijd, op de juiste stoel in de juiste, van te voren gereserveerde, trein. Goed. Zie je wel. Ik kan het wel, als het echt moet. Na de eerste trein moest ik met de tube van Londen Waterloo naar London Kingscross en ik had daar maar liefst een uur de tijd voor. Geen probleem dus. Zou je denken. Maar ja, ik zou Emma niet zijn als ik niet nog ‘even’ iets ging doen waardoor ik mezelf uiteindelijk toch weer in de nesten werkte. ‘Als ik dan toch een uur de tijd heb in Londen kan ik wel even met de tube langs Victoria en wat Nederlandse dingen kopen bij de Hema, als bedankjes voor de couchsurfers waar ik bij ga verblijven.’ Tja. Best leuk idee toch? En dus maakte ik mijn weg naar victoria. 1 keer overstappen. ‘Oke. Hmm. Best een lange wandeling naar de andere tubelijn. Achja komt wel goed.’ Na twee tuberitjes kwam ik op Victoria station. ‘Pfoeh, best een lange rij voor het uitgangspoortje. Achja, komt wel goed.’ ‘Hmm, ik ben helemaal aan de andere kant van het station.’ ‘Pfoeh, het is nog best een eindje.’ ‘Ik heb nog langer dan een half uur, komt goed. Maar misschien toch maar een beetje gaan rennen.’ Ik vervolgde mijn weg rennend, greep snel wat stroopwafels, peperkoek en dropjes. ‘Shit een rij voor de kassa. Schiet op, schiet op.’ Zo snel als ik kon betaalde ik en rende ik met mijn koffertje, rugzak en Nederlandse lekkernijen onder mijn arm weer terug naar het tubestation. Snel zoek ik mijn tube kaartje, stop het in het poortje. ‘Error, seek assistance’. Shit! Het kaartje werkte blijkbaar maar voor één tuberitje. Logisch eigenlijk. ‘Oke, wat nu?’ ‘Oysterkaart!’ Snel haal ik die uit mijn portemonnee, gelukkig stond er geld op en als Speedy Gonzalis vervolgde ik mijn weg over de roltrappen en gangen in de underground. Ik geloof dat ik redelijk wat tenen gepasseerd ben met mijn koffertje. ‘Sorry!’ ‘Excuse me’ ‘Oh, I’m sorry!’. Zo baande ik me een weg met al mijn spullen door de menigte. Eenmaal op Kingscross station bleek dat het tube station en treinstation los van elkaar waren en dus stond ik buiten en had ik geen idee waar ik het treinstation kon vinden. Nog 6 minuten voordat mijn trein vertrekt. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Rennend met mijn koffer en rugzak, de peperkoek, dropjes en stroopwafels inmiddels in mijn tas, kwam ik aan op het station. Spoor 8. Waar is spoor 8. Ah, gevonden! Ik trok een laatste sprintje en uiteindelijk zat ik nét op tijd, op de juiste stoel in de juiste trein. Fieuw!

Rond half 4 kwam ik in York aan, daar had ik om 18.00u afgesproken met Sean, de couchsurfer waar ik de eerste nacht ging verblijven. Ik had dus 2,5 uur te vullen. Ik heb wat rondgelopen, maar dat begon al snel te vervelen met mijn koffertje en al die mensen. Maar gelukkig was het lekker weer en ben ik ergens op een grasveld gaan zitten. Toen begon de verveling al toe te slaan. ‘O god, dit wordt nog wat’, dacht ik bij mezelf, ‘ik verveel me nu al en ben pas een halve dag in mijn eentje op pad.’ Maar goed, om 18.00 ontmoette ik Sean, wat eigenlijk vanaf seconde 1 leuk was! Na ongeveer 20 minuten kletsen kwam daar ook Manu aan, een jongen die ook bij Sean ging verblijven. Hij kwam net uit India, waar hij 5 maanden, waarvan 1 maand in de jungle, gewoond had. Hij was heel lang, dun, had een lange zwarte baard en droeg Indiase kleding. Hij woont overal en nergens, waarvan ook 1.5 jaar in Amsterdam, en verdiende het beetje geld dat hij nodig had om rond te reizen met het spelen van online poker. Goed, tot zover Manu, zeker een van de bijzonderste en misschien wel meest inspirerende personen die ik ooit ontmoet heb.

We gingen naar Sean’s huis, een superleuk huisje met hier en daar wat Nederlandse invloeden aangezien zijn vriendin Nederlands is. Er was een logeerkamer met 2 matrassen, waarvan één was opgedekt met hetzelfde dekbedovertrek als ik thuis in Nederland heb! De verdeling van de bedden was dus snel gemaakt. Vervolgens hebben we heel lang zitten kletsen, onder het genot van Indiase mango thee. Later zijn we een avondwandeling gaan maken door York. Supermooie stad! Op de terugweg zei Sean dat hij zin had in taart, waarop mijn antwoord was ‘Dan gaan we er toch een bakken!’ En zo stond ik een half uur later taart te bakken in de keuken, terwijl de jongens avondeten aan het koken waren, goeie taakverdeling dacht ik zo J. Vervolgens heerlijk gegeten, mét stokjes, ze waren redelijk onder de indruk toen ik vertelde dat dit de eerste keer was dat ik met stokjes at. Na het eten nog wat filosoferende gesprekken gevoerd en toen zijn we gaan slapen. Manu was erg spiritueel en deed veel aan meditatie. Hij valt elke avond in slaap door naar een waxinelichtje te kijken. En dus lag ik daar, de eerste nacht van mijn mini-avontuur, naar een waxinelichtje te staren voor een uur.

Zaterdag moest Sean al vroeg werken en dus was ik overdag met Manu. Na het ontbijt zijn we een fietstocht (!!) gaan maken door York. Ja ja, na meer dan 8 maanden zat ik dan eindelijk weer eens op de fiets, en wat was dat heerlijk! Het weer werkte gelukkig ook mee en we hebben uiteindelijk zo’n 3 uur gefietst. Vervolgens terug naar ‘huis’ gegaan en daar lunch gemaakt en gegeten. Na het eten nog even naar de Kathedraal geweest en toen ging ik naar het station, op naar Malton waar ik de volgende nacht zou gaan verblijven.

Met zo’n half uur vertraging kwam ik uiteindelijk in Malton aan, waar Seren en zijn vader me al op stonden te wachten. We stapten in de auto en al snel ontdekte ik dat ze helemaal niet in Malton woonde maar in een paar dorpen verderop. Hmm. Oke. Dat was eigenlijk niet helemaal mijn bedoeling maar goed. Eenmaal ‘thuis’ kwam ik erachter dat ik bij de Tofu’s was beland. Voor alle lezers van een andere generatie, google even ‘De Tofu’s cartoon’ en je snapt waar ik het over heb. Alles was groen, ecologisch, biologisch en Vega. ’s Avonds heb ik mijn eigen Vega pizza gebakken mét tofu-worst. En vervolgens redelijk op tijd gaan slapen, in mijn eigen kamer met bed en tv! De volgende ochtend ging ik douchen. Tenminste, dat was mijn plan. Maar er was geen douche. Oké.. dan niet. En dus kleedde ik me aan en ging ik naar beneden om te ontbijten. Daar zat ik dan in mijn eentje aan mijn ‘organic rijstwafel’ met biologische pindakaas, het regende dat het goot en mijn plan om naar de kust te gaan die dag viel dus letterlijk en figuurlijk in het water. Verder was het daar allemaal een beetje ongemakkelijk, het waren hele aardige mensen, begrijp me niet verkeerd, maar ze vertelden dat die moeder normaal de couchsurfing deed en die was er niet omdat ze onverwacht nachtdienst had en ja, dat kon je wel een soort van merken. Ik had het idee dat ze niet zo goed wisten wat ze met me aan moesten. Dat, en het feit dat ik dus ergens in een afgelegen dorp was beland maakte dat ik besloot niet nog een nacht te blijven, wat eigenlijk het plan was. Die ochtend in de regen toch maar even een kijkje gaan nemen in het dorp Pickering, daar was niet heel veel te beleven. Wel was er een leuk stationnetje waar een stukje van Harry Potter opgenomen is, dat was leuk om te zien. Vervolgens ben ik door de vader terug naar het station gebracht. Ik nam de trein terug naar York en aangezien ik even ‘homeless’ was, besloot ik Sean te bellen of ik misschien daar nog een nachtje kon verblijven en gelukkig was dat geen probleem! Die middag nog even in het Railway museum geweest en rond 17.00 naar Sean gegaan waar Manu ook nog steeds was. Het voelde echt een beetje als thuiskomen en ik ben heel blij dat ik mijn laatste avond in York daar met hen heb gespendeerd en niet in het tofu gat. Het was gewoon zo leuk daar, het leek alsof we daar al jaren met z’n drieën woonden ofzo, heel bijzonder. Die avond nam ik afscheid van Sean en Manu omdat ik ‘s ochtends vroeg zou vertrekken naar mijn volgende bestemming. Na het afscheid met Manu zei ik ‘Goodnight’, waarop hij zei ‘Slaap smakelijk, Emma.’ Echt. Er was geen betere manier geweest om dit geweldige weekend in York mee af te sluiten dan met de woorden ‘Slaap smakelijk, Emma.’

Zo. Dit was deel 1, ik hoop dat jullie door deze mini-roman heen zijn gekomen. Wat er mij de volgende dagen nog allemaal te wachten stond lees je heel snel in Emma’s holiday adventures II.

Bye for now!

P.S. Ik had een wegwerpcamera meegenomen, waarmee ik heel veel leuke foto’s had gemaakt. Ik heb ze vandaag opgehaald en helaas zijn al de leuke foto’s niet ontwikkeld. Ik had jullie heel graag mijn selfie’s met mijn vriendjes in York geshowd. Maar helaas. Ook die zijn niet gelukt. Wel kan ik jullie foto’s laten zien van de stad zelf, was een erg mooie stad!

Het briefje van vijf

Een tijdje geleden was ik in, een van de vele, Charity shops die hier in England te vinden zijn. Normaalgesproken zijn deze winkeltjes vooral fijn tijdverdrijf voor als ik moet wachten op mijn bus maar deze keer vond ik ook daadwerkelijk iets wat leuk genoeg was om te passen. Dus ik de paskamer in, leuk nieuw kort groen broekje voor maar 5 pound. Die is van mij! Ik loop naar de kassa, zeg de mevrouw vriendelijk gedag, helaas was zij iets te beroerd om er ook een ‘hello’ uit te krijgen richting mij. Maar ach, ik was blij met m’n koopje. ‘5 pound, please.’ Ik geef haar mijn 5 pound briefje wat ik een half uur geleden had teruggekregen bij het kopen van mijn buskaartje. Met een chagrijnig gezicht kijkt de vrouw naar het briefje van 5, dan naar mijn gezicht, en weer terug naar het briefje. ‘Ik denk niet dat dit echt geld is mevrouw.’ Om het te testen haalt ze haar ‘Europen’ (?!) tevoorschijn en gaat ze er op los alsof ze een 4 jarig kind is dat net gevraagd is zo snel mogelijk het hele briefje geel te kleuren. ‘Nee, dit is niet echt, kijk maar.’ Ik kijk. Ik zie niks, gewoon een normaal briefje van vijf en zeg ‘O. Ik kreeg dit net terug van de buschauffeur.’ Er wordt een collega bijgehaald en na wat overleg zijn ze het er toch echt over eens, ‘Dit is geen echt geld!’. En ze delen mede dat ze dit niet kunnen aannemen. Enigszins geïrriteerd, omdat er écht geen verschil was met een ‘echt’ briefje van 5, besloot ik verdere discussie maar te vermijden en betaalde uiteindelijk met m’n pinpas. Dat lukte gelukkig wel en niet veel later liep ik met mijn nieuwe aankoop de deur uit, naar de Costa Coffee waar ik mezelf trakteerde op een lekkere ‘Ice lemonade’ die ik vervolgens gewoon betaalde met mijn, inmiddels beruchte, échte briefje van vijf!

En dan nu over naar de afgelopen weken. Maandagochtend vertrok ik samen met de jongste weer vol goede moed naar de bushalte, dit keer wel een andere dan de afgelopen twee keren, want vandaag gingen we gezellig met zijn tweetjes op bezoek bij oma. En dat was een succes! Moeiteloos liep hij de hele weg door het veld, en tijdens het wachten op de bus hielden we ons druk bezig met het spotten van een roze auto, wat nog niet gelukt is en dat betekend hopelijk de volgende keer weer vermaak. Eenmaal bij oma hebben we wat gedronken, gekletst en gespeeld. Vervolgens zijn we met z’n drieën naar de speeltuin gegaan om ons daarna op te warmen in een cafétje met een koffie. Daarna nog wat rondgewandeld in het dorp en vervolgens de bus weer terug genomen, was echt super gezellig.

Dinsdag was het erg lekker weer en hebben we veel buiten gespeeld. Ook hebben we gepicknickt in de speeltuin, ik was zó blij dat het weer een beetje beter weer was! Helaas werd het op een gegeven moment wel erg donker en besloot ik dat het tijd was terug te gaan, net voordat we thuis waren begon het ineens te hagelen?! Rennen!!

Donderdagochtend even met Omi en Opi geskyped voor hen verjaardagen, wat heel erg leuk was! Verder weer een gewoon werkdagje en ’s avonds naar de musical van de oudste wezen kijken op school, was erg leuk om te zien.

Vrijdag vertrok ik met lood in mijn schoenen naar de laatste kunst les van dit blok. Ik had er echt geen zin in en wat mij betreft lag dat schilderij allang op de vuilnisbelt, maar goed, daar zetten we ons natuurlijk maar weer even overheen en dus gewoon gaan met die banaan! En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, ineens zag ik het licht. Ik snapte het ineens meer ofzo, en aan het eind van de les stond iedereen vol verbazing te kijken naar wat er met mijn schilderij gebeurt was. Uiteindelijk kwam het dus toch nog goed en liep ik met mijn schilderij onder mijn arm ( hij was al droog ja) tevreden de deur uit.

Rond 13.00 zat ik in de bus, op naar Farnham. Ik had bedacht dat ik daar die middag weleens een kijkje kon gaan nemen. Voordat ik hier in Engeland kwam heb ik ook contact gehad met een andere familie, uit Farnham. En ik bedoel, niet dat het er nu nog iets toe doet of dat het nog iets veranderd, maar toch was ik nieuwsgierig naar waar ik gewoond zou hebben als ik voor dat gezin gekozen had. En, ik kan je vertellen, er was heel wat meer leven dan in het gat waar ik nu mijn dagen spendeer. Maar ach, heel veel tijd om daar over te fantaseren had ik niet, want ik moest om 15.30 alweer met de bus terug omdat ik anders niet meer thuis zou kunnen komen..

Zaterdagochtend ben ik naar Londen afgereisd samen met Lara, Silvia, Irene en Isa. We zijn naar het Sience museum geweest, daar was ik al eerder geweest, met Lidewij. En dat was eerlijk gezegd ‘much more fun’dan deze dag, aangezien zij allemaal bijna de hele tijd in het Spaans aan het praten waren. Maar achja, ook dit is me hier al zo vaak overkomen, alles went zullen we maar zeggen. Na een lunch bij de japanner heb ik de trein weer terug genomen. Toen ik na mijn treinreis wachtend op het bankje van de bushalte zat, volgde daar nog een leuke ontmoeting met een schattig opaatje, hij vertelde me allerlei verhalen over de boeken die hij geschreven had, over de invloed van de Nederlanders op de wegen in het oosten van Engeland en hij gaf me zelfs nog een tip voor een leuk dagje uit, het tuincentrum!

En zondag reisde ik af naar Woking, daar had ik afgesproken met Inge, een Nederlandse au pair die ik via facebook ken. Gelukkig was er een heel groot overdekt winkelcentrum, want goed weer was het zeker niet, maar het was wel heel gezellig! Vervolgens volgde er weer een helse terugweg van meer dan 4 uur door niet-aansluitende-bussen, altijd fijn! Maar gelukkig werd ik thuis opgewarmd met een kopje thee en een lekkere Engelse scone.

Maandag was de eerste dag van de paasvakantie, die hier 3 weken duurt! De familie was een dagje weg en dus begon ik met een grote voorjaarsschoonmaak. Daar ben ik zo ongeveer de hele dag mee bezig geweest. En na het avondeten nog even gevoetbald met de oudste, oh wat is het fijn dat dat gewoon weer kan na het eten en het niet meer om 16.00u donker is!

Dinsdag en woensdag waren gewone werkdagjes maar ik voelde me niet zo lekker en heb woensdagmiddag in bed gelegen. Gelukkig ging het daarna een stuk beter en ben ik ’s avonds toch nog naar de pub geweest, tja die ene keer dat ik dan de kans heb om te gaan moet ik hem ook maar grijpen natuurlijk! ;) En het was super leuk, hele leuke nieuwe mensen ontmoet, echt even gezellig.

Donderdag nog een gewoon werkdagje en vrijdag was ik alweer vrij. En deze dag had ik vrij gehouden om alles te regelen voor mijn reis van volgende week! Samen met mijn laptop heb ik zo’n 3 uur in de Costa Coffee gezeten, omdat het internet het daar tenminste wel deed. En aan het eind van die 3 uur was het dus allemaal zo goed als geregeld! Komende vrijdag vertrek ik al en ik heb er enorm veel zin in! En ik doe echt heel erg m’n best om super georganiseerd te zijn, zodat mijn blog van volgende keer niet helemaal vol komt te staan met al mijn verdwaal/gemiste bussen/ of treinen/niet gevonden hostels of hosts - verhalen. Voor de geïnteresseerde; Ik zal mijn reis beginnen met een treinreis van een paar uur naar York, waar ik zo’n 3 dagen ga verblijven. Vervolgens zal ik en aantal uren reizen naar het Lake District waar ik 2,5 dag ben en waar ik al 2 bus dag tours heb geboekt, dat beloofd mooi te worden! Na het Lake district vervolg ik mijn weg naar Manchester waarna ik mijn reis zal afsluiten met een paar daagjes in Liverpool. Het wordt een avontuur, maar ik heb er super veel zin in. Ik zal uitgebreid verslag doen in mijn volgende blog.

Afgelopen zaterdag ben ik met Magdalena wezen schaatsen in Guildford, wat buiten het feit dat mijn hele voeten nu onder de blaren en rode plekken staan vanwege de rotschaatsen, erg leuk was! Na het schaatsen nog een welverdiende lunch op en vervolgens op naar de bus, maar wacht, daar werden we even afgeleid, we stonden namelijk ineens oog in oog met Jezus! Jaha, echt! En voor dat we er ergen in hadden was het een uur later en hadden het hele paasverhaal gespeeld gezien op straat! Zo zie je nog eens wat!

Zondag, eerste paasdag! ’S Ochtends naar de kerk, daarna een grote, Engelse lunch met opa en oma’s en vervolgens maakten we ons op voor de paaseieren zoektocht. De paashaas had zelfs nog speciaal wat voor mij verstopt, een chocoladehaas, boven in de boomhut. Wat ben ik toch een bofkont!

Maandag heb ik uitgeslapen en ben ik ’s middags wat gaan drinken met Belinda in Midhurst. Daarna nog wat rondgewandeld want het was prachtig weer. Toen ik thuis kwam ben ik ook nog even een wandeling gaan maken door de velden en het bos, heerlijk in het zonnetje.

Dinsdag ben ik zowat de hele dag buiten geweest met de kids, het was/is hier heerlijk weer! We zijn naar de speeltuin geweest en vervolgens hebben we ons ontfermd over het bouwen van een hut. Toen die klaar was hebben we er een heuze ‘tea-party’ in gehouden, waar zelfs opa en oma een stukje taart en een kopjethee meepikte. Nadat ik ’s avonds het eten gekookt had, we gegeten hadden en alles opgeruimd was, besloot ik dat het ‘cinema-time’ was en dus haalden we alle dekens en kussens naar beneden en hebben we met z’n vieren paddington gekeken. En toen papa en mama thuis kwamen, als de wiedeweer naar bed!

Woensdag (vandaag) was het hier wederom prachtig weer en had ik de kids weer alleen. Lekker veel buiten geweest en ‘s middags een picknick klaargemaakt die we vervolgens in de trein in de speeltuin opgegeten hebben. Daarna nog geknutseld en spelletjes gedaan, ’s avonds zelf hamburgers gemaakt met de oudste, nog snel even op de trampoline ( 10^e keer vandaag ;) ) en toen was het bedtijd. Toen het allemaal sliep ben ik alvast mijn spullen gaan inpakken voor mijn reis. Ik hoop maar dat ik niks vergeet, maar daar komen we vanzelf achter. Nu ga ik lekker slapen. Ik spreek jullie weer na mijn avontuur!

Bye!