Oke. Daar gaan we dan. Ik heb werkelijk waar geen idee waar ik moet beginnen. Hoe moet ik de woorden vinden die beschrijven hoe het was. Mijn reis. Naar het noorden. In mijn uppie. Met m’n koffertje en rugzak als trouwe vrienden. Het duurde niet heel lang voordat ik me voor de eerste keer afvroeg, ‘Em, waar ben je nou weer aan begonnen?’ Maar gelukkig zijn er ook héél veel momenten geweest waarvan ik ontzettend genoten heb. En daarbij heb ik zóveel leuke mensen ontmoet. Nouja. Ik hou het kort. Begin maar gewoon met lezen en je gaat het hopelijk allemaal een beetje meebeleven! O ja, hij komt in twee delen, ik wil het graag leuk houden voor jullie. ;) Veel plezier met het lezen van deel 1.

Het begon allemaal op vrijdagochtend, 10 april. Het eerste gedeelte van mijn treinreis verliep erg voorspoedig! Ik zat op de juiste tijd, op de juiste stoel in de juiste, van te voren gereserveerde, trein. Goed. Zie je wel. Ik kan het wel, als het echt moet. Na de eerste trein moest ik met de tube van Londen Waterloo naar London Kingscross en ik had daar maar liefst een uur de tijd voor. Geen probleem dus. Zou je denken. Maar ja, ik zou Emma niet zijn als ik niet nog ‘even’ iets ging doen waardoor ik mezelf uiteindelijk toch weer in de nesten werkte. ‘Als ik dan toch een uur de tijd heb in Londen kan ik wel even met de tube langs Victoria en wat Nederlandse dingen kopen bij de Hema, als bedankjes voor de couchsurfers waar ik bij ga verblijven.’ Tja. Best leuk idee toch? En dus maakte ik mijn weg naar victoria. 1 keer overstappen. ‘Oke. Hmm. Best een lange wandeling naar de andere tubelijn. Achja komt wel goed.’ Na twee tuberitjes kwam ik op Victoria station. ‘Pfoeh, best een lange rij voor het uitgangspoortje. Achja, komt wel goed.’ ‘Hmm, ik ben helemaal aan de andere kant van het station.’ ‘Pfoeh, het is nog best een eindje.’ ‘Ik heb nog langer dan een half uur, komt goed. Maar misschien toch maar een beetje gaan rennen.’ Ik vervolgde mijn weg rennend, greep snel wat stroopwafels, peperkoek en dropjes. ‘Shit een rij voor de kassa. Schiet op, schiet op.’ Zo snel als ik kon betaalde ik en rende ik met mijn koffertje, rugzak en Nederlandse lekkernijen onder mijn arm weer terug naar het tubestation. Snel zoek ik mijn tube kaartje, stop het in het poortje. ‘Error, seek assistance’. Shit! Het kaartje werkte blijkbaar maar voor één tuberitje. Logisch eigenlijk. ‘Oke, wat nu?’ ‘Oysterkaart!’ Snel haal ik die uit mijn portemonnee, gelukkig stond er geld op en als Speedy Gonzalis vervolgde ik mijn weg over de roltrappen en gangen in de underground. Ik geloof dat ik redelijk wat tenen gepasseerd ben met mijn koffertje. ‘Sorry!’ ‘Excuse me’ ‘Oh, I’m sorry!’. Zo baande ik me een weg met al mijn spullen door de menigte. Eenmaal op Kingscross station bleek dat het tube station en treinstation los van elkaar waren en dus stond ik buiten en had ik geen idee waar ik het treinstation kon vinden. Nog 6 minuten voordat mijn trein vertrekt. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Rennend met mijn koffer en rugzak, de peperkoek, dropjes en stroopwafels inmiddels in mijn tas, kwam ik aan op het station. Spoor 8. Waar is spoor 8. Ah, gevonden! Ik trok een laatste sprintje en uiteindelijk zat ik nét op tijd, op de juiste stoel in de juiste trein. Fieuw!

Rond half 4 kwam ik in York aan, daar had ik om 18.00u afgesproken met Sean, de couchsurfer waar ik de eerste nacht ging verblijven. Ik had dus 2,5 uur te vullen. Ik heb wat rondgelopen, maar dat begon al snel te vervelen met mijn koffertje en al die mensen. Maar gelukkig was het lekker weer en ben ik ergens op een grasveld gaan zitten. Toen begon de verveling al toe te slaan. ‘O god, dit wordt nog wat’, dacht ik bij mezelf, ‘ik verveel me nu al en ben pas een halve dag in mijn eentje op pad.’ Maar goed, om 18.00 ontmoette ik Sean, wat eigenlijk vanaf seconde 1 leuk was! Na ongeveer 20 minuten kletsen kwam daar ook Manu aan, een jongen die ook bij Sean ging verblijven. Hij kwam net uit India, waar hij 5 maanden, waarvan 1 maand in de jungle, gewoond had. Hij was heel lang, dun, had een lange zwarte baard en droeg Indiase kleding. Hij woont overal en nergens, waarvan ook 1.5 jaar in Amsterdam, en verdiende het beetje geld dat hij nodig had om rond te reizen met het spelen van online poker. Goed, tot zover Manu, zeker een van de bijzonderste en misschien wel meest inspirerende personen die ik ooit ontmoet heb.

We gingen naar Sean’s huis, een superleuk huisje met hier en daar wat Nederlandse invloeden aangezien zijn vriendin Nederlands is. Er was een logeerkamer met 2 matrassen, waarvan één was opgedekt met hetzelfde dekbedovertrek als ik thuis in Nederland heb! De verdeling van de bedden was dus snel gemaakt. Vervolgens hebben we heel lang zitten kletsen, onder het genot van Indiase mango thee. Later zijn we een avondwandeling gaan maken door York. Supermooie stad! Op de terugweg zei Sean dat hij zin had in taart, waarop mijn antwoord was ‘Dan gaan we er toch een bakken!’ En zo stond ik een half uur later taart te bakken in de keuken, terwijl de jongens avondeten aan het koken waren, goeie taakverdeling dacht ik zo J. Vervolgens heerlijk gegeten, mét stokjes, ze waren redelijk onder de indruk toen ik vertelde dat dit de eerste keer was dat ik met stokjes at. Na het eten nog wat filosoferende gesprekken gevoerd en toen zijn we gaan slapen. Manu was erg spiritueel en deed veel aan meditatie. Hij valt elke avond in slaap door naar een waxinelichtje te kijken. En dus lag ik daar, de eerste nacht van mijn mini-avontuur, naar een waxinelichtje te staren voor een uur.

Zaterdag moest Sean al vroeg werken en dus was ik overdag met Manu. Na het ontbijt zijn we een fietstocht (!!) gaan maken door York. Ja ja, na meer dan 8 maanden zat ik dan eindelijk weer eens op de fiets, en wat was dat heerlijk! Het weer werkte gelukkig ook mee en we hebben uiteindelijk zo’n 3 uur gefietst. Vervolgens terug naar ‘huis’ gegaan en daar lunch gemaakt en gegeten. Na het eten nog even naar de Kathedraal geweest en toen ging ik naar het station, op naar Malton waar ik de volgende nacht zou gaan verblijven.

Met zo’n half uur vertraging kwam ik uiteindelijk in Malton aan, waar Seren en zijn vader me al op stonden te wachten. We stapten in de auto en al snel ontdekte ik dat ze helemaal niet in Malton woonde maar in een paar dorpen verderop. Hmm. Oke. Dat was eigenlijk niet helemaal mijn bedoeling maar goed. Eenmaal ‘thuis’ kwam ik erachter dat ik bij de Tofu’s was beland. Voor alle lezers van een andere generatie, google even ‘De Tofu’s cartoon’ en je snapt waar ik het over heb. Alles was groen, ecologisch, biologisch en Vega. ’s Avonds heb ik mijn eigen Vega pizza gebakken mét tofu-worst. En vervolgens redelijk op tijd gaan slapen, in mijn eigen kamer met bed en tv! De volgende ochtend ging ik douchen. Tenminste, dat was mijn plan. Maar er was geen douche. Oké.. dan niet. En dus kleedde ik me aan en ging ik naar beneden om te ontbijten. Daar zat ik dan in mijn eentje aan mijn ‘organic rijstwafel’ met biologische pindakaas, het regende dat het goot en mijn plan om naar de kust te gaan die dag viel dus letterlijk en figuurlijk in het water. Verder was het daar allemaal een beetje ongemakkelijk, het waren hele aardige mensen, begrijp me niet verkeerd, maar ze vertelden dat die moeder normaal de couchsurfing deed en die was er niet omdat ze onverwacht nachtdienst had en ja, dat kon je wel een soort van merken. Ik had het idee dat ze niet zo goed wisten wat ze met me aan moesten. Dat, en het feit dat ik dus ergens in een afgelegen dorp was beland maakte dat ik besloot niet nog een nacht te blijven, wat eigenlijk het plan was. Die ochtend in de regen toch maar even een kijkje gaan nemen in het dorp Pickering, daar was niet heel veel te beleven. Wel was er een leuk stationnetje waar een stukje van Harry Potter opgenomen is, dat was leuk om te zien. Vervolgens ben ik door de vader terug naar het station gebracht. Ik nam de trein terug naar York en aangezien ik even ‘homeless’ was, besloot ik Sean te bellen of ik misschien daar nog een nachtje kon verblijven en gelukkig was dat geen probleem! Die middag nog even in het Railway museum geweest en rond 17.00 naar Sean gegaan waar Manu ook nog steeds was. Het voelde echt een beetje als thuiskomen en ik ben heel blij dat ik mijn laatste avond in York daar met hen heb gespendeerd en niet in het tofu gat. Het was gewoon zo leuk daar, het leek alsof we daar al jaren met z’n drieën woonden ofzo, heel bijzonder. Die avond nam ik afscheid van Sean en Manu omdat ik ‘s ochtends vroeg zou vertrekken naar mijn volgende bestemming. Na het afscheid met Manu zei ik ‘Goodnight’, waarop hij zei ‘Slaap smakelijk, Emma.’ Echt. Er was geen betere manier geweest om dit geweldige weekend in York mee af te sluiten dan met de woorden ‘Slaap smakelijk, Emma.’

Zo. Dit was deel 1, ik hoop dat jullie door deze mini-roman heen zijn gekomen. Wat er mij de volgende dagen nog allemaal te wachten stond lees je heel snel in Emma’s holiday adventures II.

Bye for now!

P.S. Ik had een wegwerpcamera meegenomen, waarmee ik heel veel leuke foto’s had gemaakt. Ik heb ze vandaag opgehaald en helaas zijn al de leuke foto’s niet ontwikkeld. Ik had jullie heel graag mijn selfie’s met mijn vriendjes in York geshowd. Maar helaas. Ook die zijn niet gelukt. Wel kan ik jullie foto’s laten zien van de stad zelf, was een erg mooie stad!