Hier is ie dan. Deel 2. Na mijn geweldige weekend in York en mijn bezoek aan de tofu’s was het tijd voor een avontuur tussen de bergen. Veel leesplezier!

Maandagochtend nam ik de trein richting Windermere. Deze treinreis liep écht gesmeerd en 3 treinritjes later kwam ik aan in Windermere. Waar de paniek wel een beetje insloeg. Het was stil. Heel stil. En er waren bergen. Hoge bergen. Verder was er… niks. ‘Wat ga ik hier doen?’ Er waren in dit gebied ook weinig couchsurfers te vinden en dus verbleef ik 2 nachten in een hostel. Ik was dus écht alleen nu. En de bergen, de stilte en de regen maakte het gevoel van eenzaamheid niet minder. Gelukkig kwam ik na een wandeling aan bij een klein centrum, er waren wat winkeltjes en cafétjes. Fiew. Daar even rondgelopen en thee gedronken, om vervolgens naar mijn hostel op zoek te gaan. Ik nam een bus en vervolgens moest ik nog een heel stuk lopen. Dat wist ik. Maar het hele stuk was bergopwaarts. Dat wist ik níet. En dus liep ik daar met mijn koffertje tussen de bergen, de heuvels op te klimmen. Er was letterlijk niemand te bekennen en ik begon na zo’n 20 minuten lopen dan ook wel enigszins te twijfelen of ik hier wel een hostel zou gaan vinden. Ik kon in principe niet heel veel meer doen dan doorlopen en dus deed ik dat en gelukkig kwam ik uiteindelijk aan op de juiste bestemming! Ik checkte in en ging even op verkenning uit. Ik lag op een zevenpersoonskamer, alles zag er netjes uit en er stond een tas op mijn kamer, ‘gelukkig er is in ieder geval iemand!’ Na de verkenningstocht heb ik de bus naar Ambleside genomen, een klein plaatsje verderop. Het regende helaas weer en dat maakte het allemaal nogal grauw en dus besloot ik na een korte wandeling fish and chips te gaan eten. Na mijn fish and chips heb ik de bus maar weer terug genomen naar het hostel, of nouja, de dichtstbijzijnde busstop onder aan de heuvel. Eenmaal in het hostel waren er nog steeds niet heel veel mensen te vinden, op een paar rondrennende kids en een kots-opruimende-moeder na dan. Ik besloot in de lounge te gaan zitten om te zien of er nog iemand van mijn leeftijd zou binnenlopen. Maar helaas, na zo’n 1.5 uur was er nog steeds niemand te bekennen. Ik kan je vertellen dat ik op dit moment best wel wanhopig werd en als ik de bus tours voor de volgende dagen niet geboekt had weet ik niet of ik daar gebleven was. Maar goed, die waren wel geboekt en dus besloot ik te blijven. Ik ben even een wandeling gaan maken en besloot daarna maar gewoon naar de bar te gaan een drankje te bestellen en bij iemand te gaan zitten. En zo vond ik uiteindelijk een tafel waar 3 meisjes zaten, dus ik er op af ‘Hallo! Sorry, ik verveel me dood, vinden jullie het erg als ik hier even bij kom zitten?’ Gelukkig reageerde ze heel vriendelijk en was het geen probleem en dus had ik voor de rest van de avond vermaak! Een van de meisjes was de eigenaresse van de tas in mijn kamer, Helen uit Canada. Met haar ben ik de rest van de dagen nog veel omgegaan.

De volgende dag was het tijd voor de ’10 spectacular lakes’ tour. De bus kwam me halen bij het hostel en er volgende een dag in de bus tussen de bergen en meren met prachtig uitzicht, wat helaas wel beperkt werd door de vele mist. Desalniettemin was het zeker de moeite waard en tijdens de boottocht over een van de meren kwam de zon zelfs nog te voor schijn. Ook hadden we een uurtje ‘vrije tijd’ in het leuke stadje Keswick. De tour eindigde rond 17.30, toen ben ik naar Windermere-on-bowness gelopen en heb ik daar bij de haven zitten picknicken. Totdat er een gigantische zwaan, maar dan ook echt gigantisch, uit het water kwam en ook wel zin had ik een salade. Snel pakte ik me spullen en verhuisde naar een stukje verderop. En nee, dat was niet overdreven, er waren 4 mensen voor mij die ook op de vlucht sloegen voor dit gigantische exemplaar. Na mijn picknick volgde er een wandeling van zo’n 1.5 uur, terug naar het hostel. Waar ik de rest van de avond met Helen in de lounge heb gezeten.

De volgende dag ging ik weer mee met de Mountain Goat bus, dit keer op de ‘High adventure tour’. Klinkt avontuurlijk toch? Dat dacht ik ook. Ik schrok dan ook wel een beetje toen de ene na de andere bejaarde de bus instapte. Ik had eigenlijk wel gehoopt op wat jonger gezelschap, maargoed ondanks het feit dat het gezelschap wat minder vermakelijk was dan de dag ervoor, was de tour leuker en meer afwisselend. Zo hebben we bijvoorbeeld in een oud stoomtreintje door de bergen gereden, Muncaster castle bezocht en troffen we een andere Mountain Goat bus aan die gestrand was, vast in de modder. Het weer was niet veel beter, maar dit leverde ook wel hilarische momenten op. Tourguide: ‘Oke, hier volgt één van de beste Engelse views.’ We kijken uit het raam, één grijze mistwolk. Gelukkig klaarde het ook deze dag wat op in de middag en konden we uiteindelijk nog wel van één van de andere ‘great british views’ genieten. Na de tour vervolgde ik mijn weg naar het treinstation, stapte in de trein en rond 20.00u arriveerde ik in Manchester.

Daar ontmoette ik Tom, de couchsurfer waarbij ik ging verblijven, en even later ook Milla een meisje uit Argentinië dat ook bij Tom verbleef. We namen de bus naar zijn huis, dropte onze spullen, maakte kennis met wat leuke huisgenoten (allemaal muzikanten, kunstenaars en acteurs) en namen de bus naar een pub waar een reggae avond gehouden werd. Half Jamaica was uitgerukt en stond daar met z’n allen muziek te maken. Tom speelde ook mee met zijn trompet en niet veel later was ook ik volop muziek aan het maken met mijn drumstick en trommel! Het was zó leuk. Na de muzieksessie heb ik nog een hele tijd met Peter, een 70jarige Jamaicaan zitten praten, deze ontmoeting staat zeker ook in mijn lijstje van ‘bijzondere ontmoetingen’.

De volgende dag ging Milla vroeg weg en Tom moest werken en dus ging ik die dag alleen rond door Manchester. Ik ben naar de Art Gallery, John Rylands Libary en het Sience museum geweest. Verder veel rondgelopen door de stad, en wát een verschil qua mensen. Zoveel vriendelijker en behulpzamer dan in het zuiden waar ik woon. Ik hoorde van te voren al wel dat noord en zuid daar om bekend staat en dat is tijdens deze reis dubbel en dwars bevestigd! Ik werd er echt vrolijk van.
Die avond weer met Tom op pad geweest. In verschillende pubs geweest met live bandjes. Super veel leuke mensen ontmoet. Ook viel ik geloof ik wel in de smaak in Manchester; 1 man ging op zijn knieën met een vaasje narcissen en verontschuldigde zich voor het feit dat het geen rode rozen waren, maar het was wel net zo gemeend. Even later kwam er een meisje vragen of ze een van de narcissen kon ‘lenen’ die op onze tafel stond. Vervolgens gaf ze de bloem aan mij, volgde er een hele tirade aan uiterlijke complimentjes, volgde er een knuffel, ze lachte wat ongemakkelijk , en verdween. Ha-ha. Juist ja.

Na een picknickontbijt op de vrijdagochtend heb ik de trein naar Liverpool genomen. Eenmaal daar kreeg ik geen reactie van mijn volgende host. Ik had al twee keer gesmst en na zo’n 1.5 uur rondlopen in Liverpool besloot ik hem te bellen. ‘Nummer bestaat niet’. Shit! Ik was super moe en had het echt even helemaal gehad en had echt geen zin om opzoek te gaan naar een andere slaapplek. En toen bedacht ik dat ik Wi-Fi had in het museum waar ik net geweest was. Dus ik weer daarheen en internet gemaakt op m’n telefoon om zo via de couchsurfwebsite een berichtje te sturen of hij me kon bellen wanneer ie dit las. En toen was het wachten.. Een uur later ging dan gelukkig mijn telefoon! Oliver! Hij snapte ook niet hoe het kwam en vond het erg vervelend, maar gelukkig kregen we uiteindelijk dus contact en spraken we af bij de kathedraal. Ook dit was meteen wel gezellig en nadat ik mijn koffertje bij hem thuis gedropt had zijn we wat rond gaan lopen door de stad en hebben we de kathedraal bezocht.

’s Avonds hebben we een Spaanse omelet gemaakt. En daarna hebben we een échte Spaanse omelet gemaakt, aangezien er twee vrienden kwamen eten en één daarvan Spaans was en wel erg hard begon te lachen toen ze onze eerste ‘Spaanse omelet’ zag. En ik moet toe geven, de tweede smaakte een stuk beter!

Die avond was Oliver zijn verjaardagsfeest, er kwamen een hoop vrienden en dat waren niet echt mijn type mensen. Maar achja, het was oke, ik heb me wel gered. ’s Avonds zijn we nog naar 2 clubs geweest en rond 3.15 ging ik naar huis om te ‘slapen’ wat niet echt lukte daar en toen de rest om 6.00u thuis kwam en het hele feestje weer opnieuw startte beneden heb ik het helemaal opgegeven. Rond 8.00 maar opgestaan en het huis ‘uitgesneakt’ omdat ik de rest niet wakker wilde maken. De hele dag in Liverpool rond gelopen. Naar het Open Eye museum en het Tates museum geweest en vervolgens rondgelopen over de Albert Dock, erg leuke plek! Toen een wandeling gemaakt langs het water en vervolgens maar even naar ‘huis’ gegaan om te kijken of daar nog wat te beleven was. Daar ff wat gedronken met Oliver en huisgenoten en ’s avonds ben ik in, een van de vele theaters in Liverpool geweest. De voorstelling ‘Birdsong’ gezien, supermooie voorstelling!

’S Avonds nog wat gedronken met Oliver en een vriend van hem en niet te laat naar bed gegaan want de volgende ochtend moest ik al vroeg met de trein. Rond 8 uur sloop ik het huis weer uit, op weg naar het treinstation. Dit keer geen volgende bestemmingen meer, dit was het dan, het einde van een bijzonder leuk avontuur!

x